Plaats: Peize
Plaats: Peize
Datum: 12 april
Tijd: 17.00 uur
PEIZE – Op de voetbalvelden van Peize werd vorige week gevoetbald. Door leerlingen van groep 8 van de basisscholen in Noordenveld. Dat ging een aantal prima af, een groter aantal wat minder. Ongenode gast zag het hoofdzakelijk hoofdschuddend aan en kreeg bovendien uitleg over de buitenspelregel van een toekijkende moeder.
Coos Boerma is doorgaans directeur van Het Valkhof, nu leek hij een nazaat van wijlen Johan Cruijff. Boerma coachte het B-team van zijn school en speelde met vijf spitsen en slechts twee verdedigers. Althans, dat liet hij vooraf weten. In de praktijk koos Boerma – zenuwen?- toch anders. ‘We spelen met drie aanvallers’, zei Milan Wirth, de kleinste aanvaller aan de rechterkant. Wirth is erg klein en zijn schoolshirt zou aan de grond komen als hij het niet bij de voetbalbroek in had gestopt. Boerma’s verrassingstactiek bleef dus achterwege en dat leidde tot een 1-0 nederlaag in de eerste wedstrijd. Toch toonde de directeur/coach zich tevreden na afloop. Op zich ook niet zo gek, want in zijn ploeg vooral kinderen uit groep 7, kinderen die amper weten dat de bal rond is en kinderen die wel eens gevoetbald hebben, maar nooit op een groot veld. De 1-0 was niet eens aan uitgespeelde aanval, maar een zondagsschot. In de winkelhaak. Omdat Roger Wirth – vader van..- te laat bij het duel verscheen, had Boerma in allerijl een nieuwe grensrechter aangesteld. Die vlagde, de scheidsrechter floot niet. ‘Hahahaha’, lachte een moeder. ‘Die grensrechter vlagt al voor de bal gespeeld wordt’. Het was haar ontgaan dat de beste man vlagde voor een eerdere situatie, maar dat kreeg je de fanatieke voetbalmoeder niet aan het verstand.
ESA-roerganger Klaas Elema was ook te Peize. ‘Doen ze straks ook weer mee aan schoolkorfbal?’, vroeg hij zich hardop af. ‘Dat was best aardig vorig jaar, behalve dan dat we een hele zaterdag in Hoogeveen naar korfbal stonden te kijken’, voegde hij er wat cynisch aan toe. Heer Lokhorst was als één van de weinige ouders goed voorbereid op het toernooi. Hij had een tasje met etenswaar mee. De krentenbolle vonden gretig aftrek.
Gerda Boonstra is altijd van de partij als ergens een bal rolt, ook Emiel van der Heide steunt de ploeg van De Marke. Net als Hillie Vos. En tal van andere ouders, die kennelijk wat eerder van het werk naar huis (lees: voetbalveld te Peize) waren gekomen. Terwijl onderwijsicoon Freerk Groefsema ook een ploegje coacht – een ander icoon Ad Witlox begeleidt ondertussen de dames op een vergelijkbaar toernooi in Norg- parkeert ook Marcel Bazuin de ruime Volvo op de parkeerplaats en komt Han Kemker aangelopen. Ook al zo’n icoon. Kemker is bekend en schudt vrijwel iedereen die hij tegenkomt de hand. Dat valt nog niet mee, want Kemker draagt een doos. In die doos door de KNVB beschikbare bekers en – jawel, ze bestaan nog echt- vaantjes. Daar zou men eens iets anders voor moeten verzinnen. Een vaantje is uit de tijd. Kinderen nemen het aan en kijken er vervolgens amper nog naar om. Eindbestemming: prullenbak en dus zonde van het geld.
‘Scoren en dan de boel dichttimmeren’, geeft Klaas zoon Michiel mee. Geen rare gedachte, want de wedstrijdjes duren slechts twaalf minuten. Het niveau van het voetbal is niet om over naar huis te schrijven. Vaak is het onderlinge niveauverschil in de teams te groot. Er zijn er bij die de zijlijn dekken, die niet weten wat binnenkant dekken is, die nog nooit van buitenspel gehoord hebben en die al helemaal niet weten wat omschakelen is. De punter is aan de orde van de dag en blijkt dus toch de meest eenvoudige schiettechniek en grensrechters vlaggen hun arm murw voor buitenspel. Soms staan kinderen zelfs zo ver buitenspel, dat het de grensrechters ontgaat. Maar: ze waren wel allemaal in beweging. Deden aan sport. Dat was goed. De zakjes chips en blikjes cola in de door thuis meegegeven sporttas weer wat minder.
