Plougen.
‘t Is weer zo wied. De boer moet weer aan ‘t plougen. Vrouger met ‘t peerd, nou met de trekker.
Lammy Venekamp, keurnoot oet Lievern veur oons Hoes van de Taol, schreef hier jaoren leden een gedichie over. Het schrieven lukt Lammy niet zo goud meer. Vandaor dit gedichie oet heur boukie “Deur Roner Dreven”.
De ploug woelt langzaom deur de grond,
getrokken deur de Zwaarte,
die ment wordt deur zien aole baos.
Hij stuurt met vaste haand,
de ploug maokt rechte voren,
want hij, die de aole Zwaarte ment,
is ‘t die het boerenwaark goud kent.
Recht oet, recht an hef vaoder leerd,
‘t kost zweitdruppels veur boer en peerd.
Zo aof en tou staon ze even stil,
omdat de boer een proempie wil
en ‘t peerd zich kan ontlasten.
Boer lat meteein zien kennersoog
over zien laand dan gaon.
Een mooi stuk is al daon.
De zwaarte kraaien vleigen aof en aan,
ja heuile koppels boven de akker
en strieken neer op ‘t laand.
‘t Is zwaart op ‘t laand, de grond, de kraaien,
het peerd en ok de boer zien pet.
Alles in rouw, zo liekt het
Misschien hef dat zien reden,
d’aole baos, het peerd, straks ok verleden.
