‘Roden was een warm bad, maar we kiezen nu voor het bedrijf’

|
| Foto: |
actueel

Resato verhuist naar Assen

RODEN – In 2012 werd Resato International, gevestigd aan de 1e Energieweg in Roden, al uitgeroepen tot ‘slimste bedrijf’ van Nederland. Onlangs kon er wéér een oorkonde aan de wand worden geschroefd. In Rotterdam namelijk, ontving directeur Ton Driessen uit handen van voormalig premier Jan Peter Balkenende de Erasmus Innovatie Award. Er lijkt met opnieuw een prestigieuze onderscheiding maar geen einde te komen aan de zegetocht van Resato. ‘Ik had niet op deze prijs gerekend. Echt, geloof me. Ik had er ook intern amper ruchtbaarheid aan gegeven dat ik naar Rotterdam zou gaan. De nominatie vond ik al top, dat we dus uiteindelijk zelfs wonnen, overtrof m’n stoutste verwachtingen.’ Resato vertrekt binnenkort uit Roden. Het dorp waar het successen vierde. Waar het bedrijf geboren werd. Driessen zelf blijft wél in Roden actief. Een klein beetje dan. Hij blijft namelijk wel aan als voorzitter van de Stichting Landgoed Mensinge.
Driessen liep na het winnen van de Innovatie Award met het beeldje van Erasmus door zijn bedrijf. Want: het is de prijs van zijn mensen. ‘Zij hebben het gedaan. Het is hun prijs. We zijn er ongelooflijk trots op. Hoewel het altijd lastig is verschillende bedrijven met elkaar te vergelijken, denk ik dat de prijs ons wel toekomt. De jury liet weten dat met name het opleiden en de zelfredzaamheid van onze medewerkers uiteindelijk de doorslag heeft gegeven’, zegt Driessen.
Iedereen kent het wel. De directeur die met zijn vuist op tafel slaat. Die te pas en te onpas laat weten wat zijn werknemers ‘moeten’ doen. Buldert wat er allemaal niet goed gaat. Die alles wil controleren en zich overal mee bemoeit. Hoe anders leiden Driessen en kompaan Rob Castien hun onderneming. ‘We investeren in mensen. In kennis en ontwikkeling, We geven de mensen de ruimte. Ze komen zelf met ideeën, en weten precies wat hun rol is. Nee, dat is beslist geen softe aanpak, want ook bij ons draait het uiteindelijk om prestaties. We laten onze mensen los. Wij als leidinggevenden bewaken slechts de rode draad. Natuurlijk is er regulier overleg en bespreken we afgesloten projecten. Bij ons is het veel minder een kwestie van moeten. Wij delen geen orders uit. Het is zelfs bewezen dat dit een chemische reactie in het lichaam veroorzaakt. Het roept weerstand op. Dat werkt dus niet. Je moet het een beetje zien als het opvoeden van kinderen. Die geef je binnen bepaalde marges ook vrijheid. Bij ons willen de mensen graag een stapje harder. Willen ze graag meer. Bij andere ondernemingen is het veelal een kwestie van proberen je mensen in gang te zetten. Dat is bij ons dus niet aan de orde. Wij corrigeren waar nodig. En als er fouten gemaakt worden, dan leren we daar weer van.’ Driessen glundert. Met weer een blijk van erkenning in de vorm van deze prijs rijgen de successen zich ondertussen aaneen, om het over de explosieve groei van Resato (wereldwijd) nog niet eens te hebben. ‘Soms denk ik wel eens dat ik droom’, lacht hij.

Resato dus. Simpel gesteld specialist in hoge druk techniek. Belangrijke speler, wereldwijd. Met wortels in Roden. ‘Resato is hier geboren en getogen’, zegt Driessen, die binnenkort met Resato vertrekt naar Assen. ‘We hopen in april over te zijn. We krijgen daar de beschikking over een veel groter pand. Ruimte was de belangrijkste afweging om te verkassen en we hebben nu een pand dat voor ons gemaakt lijkt. Alles klopt. Het heeft twee verdiepingen met vides. Alles is daardoor open. Transparant. Er is veel lichtinval. Rob en ik wisten al heel snel dat dit ons nieuwe pand zou worden. Bovendien konden we het voor een acceptabele prijs in handen krijgen.’
Roden huilt, want Resato was de nieuwe Vrijbuiter. Of beter: Roden kon trots zijn op ondernemingen als Vrijbuiter en Resato. Het zette Roden op de kaart. Resato op het Haarveld, dat was toch een heel aardige eyecatcher geweest. ‘ We wilden het liefst ook in Roden blijven. We hebben uitvoerig gekeken, ook in de buurt en inderdaad ook in Leek. De gemeente Noordenveld heeft er – in tegenstelling tot geluiden die je om je heen wel eens hoort- echt alles aan gedaan om ons voor Roden te behouden. Een ingezet traject strandde op het financiële gedeelte. Later had de gemeente zelfs twee partijen gezocht die voor ons wilden bouwen. Maar nieuwbouw zou ons te lang duren. Ons pand is nu al te klein. Bestaande bouw in deze omgeving vonden we niet. En toen waren we ook al in Assen geweest. Het fantastische pand en het feit dat het ook financieel aantrekkelijk is, maakte voor ons de keuze minder moeilijk. We vertrekken met pijn in het hart, maar kiezen echt voor de groei van het bedrijf. Ons streven is om in 2025 werk te bieden aan 300 mensen. Dat zijn er nu negentig. Om dat te verwezenlijken, moeten we groeimogelijkheden hebben. Zo simpel is het. Maar geruchten dat Noordenveld ons zomaar heeft laten gaan, zijn pertinent onjuist.’

Het pand waar Resato successen vierde, staat straks dus leeg. De eigenaar is op zoek naar huurders, is bezig met invulling. Concreet is er – naar verluidt- nog niets. Driessen meent het als hij zegt dat hij iets met Roden heeft, en met pijn in het hart vertrekt. ‘Ik woon in Meppen en was voor ik hier 6,5 jaar geleden begon slechts één keer in Roden geweest. Roden heeft vanaf het eerste moment als een warm bad gevoeld. Echt waar. Dus vertrekken we niet zomaar. Dat doet ons wat.’

Dat dit geen loze opmerking is, blijkt wel uit het feit dat Driessen voorzitter van de Stichting Landgoed Mensinge blijft. ‘Veel te leuk om daar mee te stopen’, zegt Driessen. ‘Ook daar hebben we een missie: de culturele operatie van Ids Dijkstra zo goed mogelijk neerzetten. Er is en wordt enorm gebouwd aan alle facetten op Landgoed Mensinge. We groeien, hoewel dat niet altijd gemakkelijk was. Er zijn harde noten gekraakt, maar we bloeien. De culturele missie is enorm belangrijk. Ook voor de economie. De verbondenheid tussen cultuur, toerisme en economie is er. Meer mensen op Mensinge, betekent ook meer mensen in het dorp. En meer mensen geven doorgaans meer uit.’

Driessen is ondertussen 54. Succesvol, gelauwerd. Redenen om er mee te stoppen? ‘Welnee. Er is nog zoveel te doen. De reis naar 2025 bijvoorbeeld, die reis wil ik maken. Ik heb nog ongelooflijk veel energie en passie. Stoppen zou me doodongelukkig maken. Echt waar.’

|

UIT DE KRANT

Lees ook