Rondje deur Mien Westerkwartier Midwolde
rondje deur mien westerkwartier
MIDWOLDE - Midwolde is een klein dorp in de gemeente Leek en telde 379 inwoners bij aanvang van het jaar 2017. Midwolde is bekend om zijn kerk, waarvan het oudste deel (het schip) uit de 12e eeuw stamt. De kerk ligt ten noorden van het landgoed Nienoord en had hier dan ook in het verleden nauwe relaties mee. In de kerk bevindt zich het praalgraf van Carel Hieronymus von Inn- und Kniphausen (1631-1664), een hoofdwerk van Rombout Verhulst en Bartholomeus Eggers. Een gebrandschilderd raam herinnert aan het ongeluk van 1907 waarbij de familie Van Panhuys verdronk in het Hoendiep.
Dancing Vredewold
Midwolde heeft een paar Rijksmonumenten. Het belangrijkste is natuurlijk de Kerk. Eeuwenlang al staat die daar en is in al die jaren beroemd geworden door de grafmonumenten en de verbondenheid met de edelen van Nienoord. Maar voor mij persoonlijk is er een veel belangrijker monument. En dan hebben wij het over wat tegenwoordig “Gasterij” heet, ook lang bekend stond als “Theehuis”, maar in mijn beleving altijd nog heet: “Dancing Vredewold”’.
We hebben het over de vijftig- zestig- en zeuventiger jaren van de twintigste eeuw. De gelegenheid was in de regio wereldberoemd vanwege de dansavonden die er waren. Voor ons als jeugd in de jaren zestig was het een hemelse belevenis. Van heinde en ver kwamen jongens en meisjes naar Midwolde om heerlijk te dansen en op die manier verkering te zoeken. En ooit heb ik daar mijn eerste liefde gevonden. Maar de vraag die mij nu nog steeds bezighoudt is: wat betekent dat, de eerste liefde?
Tsja, dat is voor de huidige generatie moeilijk te begrijpen denk ik. De tegenwoordige jeugd krijgt een relatie en duikt gewoon direct met de verkering het bed in. Kindertjes komen er niet van, daarvoor zijn op voorhand maatregelen getroffen. In onze tijd was dat heel anders. Mijn vader zei dan: “Kiek uut he, handen ien de buus en fluiten!”. Hij wist natuurlijk als geen ander hoe het leven in elkaar stak. En ik begreep best wel wat hij bedoelde, als boerenzoon weet je al vrij snel hoe alles werkt, daar heb je geen voorlichting voor nodig over bloemetjes en bijtjes. Maar toch…….. Mijn kameraad zei altijd: “As de natuur warkt stijt het verstand stil!”
Terug naar Dancing Vredewold in Midwolde. Op een mooie zaterdagavond zag ik haar staan. Prachtig rood haar. Blozend gezicht en…. Kuiltjes in de wangen. Ik wist het gelijk, dit is het meisje waar ik vanavond wat mee wil. En misschien wel veel langer dan vanavond. Op zich is dat een vreemd verschijnsel, je ziet iemand en zonder dat je een woord hebt gewisseld denk je dat je daar eventueel het leven mee wilt delen. Wie weet wat voor kreng het is, hoe ze je leven kan tiranniseren, hoe ze je “en public” de grond in kan trappen of je voor schut kan zetten.
Maar nee, op het moment dat je de oogjes, de rode haartjes, de kuiltjes ziet, ben je er van overtuigd dat daar het ultieme geluk ligt. Ook al zijn er twintig mensen die je waarschuwen voor het verdorven karakter van de persoon in kwestie, jij weet zeker dat het allemaal dwaasheid is, dit kind is de vervulling van al je dromen. Een levenlang geluk, liefde, genieten.
Dit alles nu, jaren later overdenkend, kom ik terug in Midwolde, bij de beroemde kerk. Daar, waar niet alleen het praalgraf van Anna van Ewsum beroemd is, maar ook een verhaal is over de graftombes in de kerk. Eens vond men daar, bij de restauratie van de kerk, een rode pruik. Deze pruik was het enige wat in de bijbehorende kist achtergebleven was, de overige resten van het lichaam waren totaal vergaan. Het volgende is daar van bekend:
Morbide was dat één van de kisten leeg was, op slechts een object aan het hoofdinne noa: hier lag een pruuk. En wel een rooie krulpruuk zoas die ien de tweede helft van de 17e eeuw ien de mode was. Conclusie: dit mos de kist west wezen van Anna van Ewsum’s tweede echtgenoot Georg Wilhelm van Inn- en Knipphausen, aangezien hij op een olde gravure met zo’n pruuk ofbeeld is. Zien overschot was tot stof wederkeerd. Anna van Ewsum, die zulf 74 joar old wer, leek wel achtervolgd te worden deur de dood. Niet alleneg verloor ze heur beide echtgenoten, moar ok al heur zeuven kiender, op jonge leeftied. De leutje kistjes ien t grafgewelf werden doarom lange tied aanzien veur de liekkistjes van dizze kiender. Dit bleek n legende te wezen: Opschriften op de kistjes wezen uut dat ze de resten bevatten van personen uut de families van Ewsum en Van Inn- en Knipphausen. Ze waren oorspronkelek op verschillende plakken begroaven, moar op zeker moment allemoal verzoameld en ien het familiegraf van Midwolde herbegroaven. Het betreft onder andere de roemruchte Beetke van Rasquert, weduwe van Wigbolt van Ewsum. (†1554)
Blijft voor u over de vraag hoe het afgelopen is met mijn mooie roodharige meisje. Om te beginnen, ze was lief, heel lief. Ik zou misschien best wel heel gelukkig met haar kunnen zijn geworden. Het leven gaat echter helemaal zijn eigen gang. Met haar heb ik een heerlijke avond gehad. Maar ze vertelde al gelijk dat ze ging verhuizen naar het westen van het land. Dus verdween ze na korte tijd uit het gezicht.
Ik bleef terugkomen in Dancing Vredewold. Toch blijft voor mij de geschiedenis van Midwolde verbonden aan een rode pruik. Een bos haar met potentie voor de toekomst. Maar even vergankelijk als alles op deze wereld. En nog steeds worstelt in mij de vraag: zou mijn blozende rode kuiltjesdragende liefje nog bestaan? Als ze zich meldt mag ze met mij eten bij Inkies…………. In Midwolde.
MIDWOLDE - Midwolde is een klein dorp in de gemeente Leek en telde 379 inwoners bij aanvang van het jaar 2017. Midwolde is bekend om zijn kerk, waarvan het oudste deel (het schip) uit de 12e eeuw stamt. De kerk ligt ten noorden van het landgoed Nienoord en had hier dan ook in het verleden nauwe relaties mee. In de kerk bevindt zich het praalgraf van Carel Hieronymus von Inn- und Kniphausen (1631-1664), een hoofdwerk van Rombout Verhulst en Bartholomeus Eggers. Een gebrandschilderd raam herinnert aan het ongeluk van 1907 waarbij de familie Van Panhuys verdronk in het Hoendiep.
Dancing Vredewold
Midwolde heeft een paar Rijksmonumenten. Het belangrijkste is natuurlijk de Kerk. Eeuwenlang al staat die daar en is in al die jaren beroemd geworden door de grafmonumenten en de verbondenheid met de edelen van Nienoord. Maar voor mij persoonlijk is er een veel belangrijker monument. En dan hebben wij het over wat tegenwoordig “Gasterij” heet, ook lang bekend stond als “Theehuis”, maar in mijn beleving altijd nog heet: “Dancing Vredewold”’.
We hebben het over de vijftig- zestig- en zeuventiger jaren van de twintigste eeuw. De gelegenheid was in de regio wereldberoemd vanwege de dansavonden die er waren. Voor ons als jeugd in de jaren zestig was het een hemelse belevenis. Van heinde en ver kwamen jongens en meisjes naar Midwolde om heerlijk te dansen en op die manier verkering te zoeken. En ooit heb ik daar mijn eerste liefde gevonden. Maar de vraag die mij nu nog steeds bezighoudt is: wat betekent dat, de eerste liefde?
Tsja, dat is voor de huidige generatie moeilijk te begrijpen denk ik. De tegenwoordige jeugd krijgt een relatie en duikt gewoon direct met de verkering het bed in. Kindertjes komen er niet van, daarvoor zijn op voorhand maatregelen getroffen. In onze tijd was dat heel anders. Mijn vader zei dan: “Kiek uut he, handen ien de buus en fluiten!”. Hij wist natuurlijk als geen ander hoe het leven in elkaar stak. En ik begreep best wel wat hij bedoelde, als boerenzoon weet je al vrij snel hoe alles werkt, daar heb je geen voorlichting voor nodig over bloemetjes en bijtjes. Maar toch…….. Mijn kameraad zei altijd: “As de natuur warkt stijt het verstand stil!”
Terug naar Dancing Vredewold in Midwolde. Op een mooie zaterdagavond zag ik haar staan. Prachtig rood haar. Blozend gezicht en…. Kuiltjes in de wangen. Ik wist het gelijk, dit is het meisje waar ik vanavond wat mee wil. En misschien wel veel langer dan vanavond. Op zich is dat een vreemd verschijnsel, je ziet iemand en zonder dat je een woord hebt gewisseld denk je dat je daar eventueel het leven mee wilt delen. Wie weet wat voor kreng het is, hoe ze je leven kan tiranniseren, hoe ze je “en public” de grond in kan trappen of je voor schut kan zetten.
Maar nee, op het moment dat je de oogjes, de rode haartjes, de kuiltjes ziet, ben je er van overtuigd dat daar het ultieme geluk ligt. Ook al zijn er twintig mensen die je waarschuwen voor het verdorven karakter van de persoon in kwestie, jij weet zeker dat het allemaal dwaasheid is, dit kind is de vervulling van al je dromen. Een levenlang geluk, liefde, genieten.
Dit alles nu, jaren later overdenkend, kom ik terug in Midwolde, bij de beroemde kerk. Daar, waar niet alleen het praalgraf van Anna van Ewsum beroemd is, maar ook een verhaal is over de graftombes in de kerk. Eens vond men daar, bij de restauratie van de kerk, een rode pruik. Deze pruik was het enige wat in de bijbehorende kist achtergebleven was, de overige resten van het lichaam waren totaal vergaan. Het volgende is daar van bekend:
Morbide was dat één van de kisten leeg was, op slechts een object aan het hoofdinne noa: hier lag een pruuk. En wel een rooie krulpruuk zoas die ien de tweede helft van de 17e eeuw ien de mode was. Conclusie: dit mos de kist west wezen van Anna van Ewsum’s tweede echtgenoot Georg Wilhelm van Inn- en Knipphausen, aangezien hij op een olde gravure met zo’n pruuk ofbeeld is. Zien overschot was tot stof wederkeerd. Anna van Ewsum, die zulf 74 joar old wer, leek wel achtervolgd te worden deur de dood. Niet alleneg verloor ze heur beide echtgenoten, moar ok al heur zeuven kiender, op jonge leeftied. De leutje kistjes ien t grafgewelf werden doarom lange tied aanzien veur de liekkistjes van dizze kiender. Dit bleek n legende te wezen: Opschriften op de kistjes wezen uut dat ze de resten bevatten van personen uut de families van Ewsum en Van Inn- en Knipphausen. Ze waren oorspronkelek op verschillende plakken begroaven, moar op zeker moment allemoal verzoameld en ien het familiegraf van Midwolde herbegroaven. Het betreft onder andere de roemruchte Beetke van Rasquert, weduwe van Wigbolt van Ewsum. (†1554)
Blijft voor u over de vraag hoe het afgelopen is met mijn mooie roodharige meisje. Om te beginnen, ze was lief, heel lief. Ik zou misschien best wel heel gelukkig met haar kunnen zijn geworden. Het leven gaat echter helemaal zijn eigen gang. Met haar heb ik een heerlijke avond gehad. Maar ze vertelde al gelijk dat ze ging verhuizen naar het westen van het land. Dus verdween ze na korte tijd uit het gezicht.
Ik bleef terugkomen in Dancing Vredewold. Toch blijft voor mij de geschiedenis van Midwolde verbonden aan een rode pruik. Een bos haar met potentie voor de toekomst. Maar even vergankelijk als alles op deze wereld. En nog steeds worstelt in mij de vraag: zou mijn blozende rode kuiltjesdragende liefje nog bestaan? Als ze zich meldt mag ze met mij eten bij Inkies…………. In Midwolde.
