Maria’s Mooie Mensen
Vorige week vroeg ik me hardop af waarom de kinderen toch zo pittig zijn op het moment, tot een moeder naast me aan het schoolplein fijntjes opmerkte dat het de tijd van het jaar is. Met een diepe zucht erachteraan. Vervolgens kwam het hele spul uit school, wilde er eentje spelen wat niet ging lukken en weigerde ze nog een stap te zetten, waarna de ander een klaagzang inzette dat ze naar haar vader op het werk wilde en dat nóoit van mij mocht. Met veel gevoel voor drama trok ze nog wat tranen uit de kast. Naast me worstelde de andere moeder met een peuter die jammerde in haar buggy, een kleuter die heel redelijk uit school leek te komen, maar vervolgens de peuter zo hard liet schrikken dat deze het op een krijsen zette. De kleuter haakte lekker aan. En dan moest de middag nog beginnen. Na nog een noodzakelijke stop voor het werk, legde ik thuis mijn dames op de bank, liet ze eten wat ze wilden uit hun bak vol Sint Maarten snoep en zette een Disneyfilm aan. Ik liet ze rustig badderen na het avondeten en las hun favoriete boekje voor, maar desondanks kon oudste dochterlief eenmaal in haar bed alleen nog maar huilen. Compleet overprikkeld en toch weer gespannen voor wat de week nog meer zou brengen, bleven de tranen maar komen. En toch, is het ook weer genieten deze tijd van het jaar. Elke deur die mijn drietal langs ging met hun lampion stond ik er ergens achter te glunderen. Drie van deze leuke meisjes die keurig elke deur weer een ander liedje zongen. De één wat zachtjes ondanks mijn aanmoedigingen dat ze op anderhalve meter afstand – meestal zelfs tweeënhalf voor de zekerheid – echt wel wat harder moesten galmen en de ander miste her en der wat woorden. Oudste dochterlief was de ster aan elke deur; steevast in het midden, helder zingend en licht meedeinend met haar repertoire. En na slechts twee dagen fanatiek snoepen werd de tafel alweer volgeladen met ander suikergoed, want dit jaar kwam de Sint alleen op beeld aan en daar hoort wat lekkers bij – vind ik. Even was daar een moment van paniek: de Sint ging thuiswerken. Hóe zouden die cadeautjes ooit nog bij hun komen? Gelukkig dartelden er meer dan genoeg Pieten door het beeld en kon ik ze gerust stellen. De laarzen – want daar kan meer in dan in een schoen - werden opgelucht klaargezet, er werd harder dan ooit gezongen. Ook dit keer liet ik ze badderen en las ik hun favoriete boek, maar nu geen tranen meer. Eenmaal beneden zag ik een briefje op de deur hangen: ‘Pieten, kijk uit voor de blaffende hond NERO en niet aanhalen!’ Stiekem is het toch de mooiste tijd van het jaar. We nemen al die overprikkelde buien, kleine ruzietjes of drama’s om niks wel weer even voor lief. Alleen jammer dat ze al om half zeven ’s ochtends niet meer kunnen wachten om in hun schoen te kijken. Uitslapen op zondag is er even niet meer bij, vrees ik.