Maria’s Mooie Mensen 507
De mannengriep kent u die? Zonder te willen bagatelliseren, is het een feit dat het oogt alsof mannen sneller plat liggen dan vrouwen. Ik wil hier mijn handen verder niet aan branden, maar ook onze dochters valt het op dat mama zelden ziek is en al helemaal nooit niet op de been is. Het zijn van die eigenaardigheden die in dezelfde categorie vallen als de constatering dat papa groter is dan mama, maar wel jonger, en dat mama in principe nooit rijdt als we met zijn allen weggaan. Als zesjarige zijn zulke dingen reuze-interessant. Manlief en ik zijn beiden zelden ziek. Ook onze kinderen waren pré het Coronatijdperk niet vaak ziek. De vijfde ziekte, de zesde en welke er nog maar meer zijn; wij hebben ze niet voorbij zien komen. Op de valreep van hun kleuterjaren pakten de jongste dames toch nog de waterpokken mee, maar ook daarmee liepen ze zonder problemen door. Ze waren zelfs zo monter dat ik eerst twijfelde of een mug los was gegaan. Na de lockdowns heeft de weerstand wel een tikkie gehad. Dit schooljaar hebben we wekenlang met zieke kinderen gezeten, omdat ze bij voorkeur om en om ziek worden in ons huishouden. Dan heb je van één buikgriepje al snel 2,5 week plezier. Die buikgriep, die kan dit jaar meerdere keren afgevinkt worden. Ik durf het bijna niet hardop te verkondigen, maar ik doe hier eigenlijk nooit aan mee. Ik kan me wel een nachtje overgeven herinneren toen oudste dochterlief nog heel klein was en het virus meenam, maar dat is toch zeker vijf à zes jaar terug en daar bleef het tot nu toe bij. Manlief was afgelopen week wel ‘de Sjaak’. Middenin de nacht hoorde ik opeens verdachte geluiden. Manlief is namelijk wel van het lawaai. Of hij nou de trap op loopt, zijn neus snuit of de hond brokken geeft, alles kan op vol volume. Voor overgeven geldt dat ook, dus toen hij middenin de nacht over de wc-pot hing, duurde het maar even voor ik wakker werd. Twee dagen lang was hij zo slap als een vaatdoek. De eerste dag kon hij daarbij geen geluid of impulsen verdragen. Helaas voor mij was dit precies onze deadline-dag en bleken er op kantoor nog drie mensen geveld door ziekte. Ik werkte me een slag in de rondte, liet de hond tussendoor uit, haalde kinderen van school, bracht ze ergens tussendoor thuis en werkte de kranten de deur uit. Wonderbaarlijk ging het van een leien dakje. Eenmaal thuis kon ik de tassen uitpakken, eten tevoorschijn toveren en zorgen dat iedereen weer schoon in bed belandde. Manlief bleef onverminderd beroerd en bleef even roerloos op de bank. Opnieuw constateerden de kinderen dat mama écht nooit ziek was. Als je naast iemand met buikgriep staat, is dat niet per se een prestatie, maar vooral een hele grote opluchting. En bracht manlief ’s avonds uit: ‘als dit is wat jij hebt meegemaakt toen je zwanger was van de dames, dan diepe respect.’ Zes jaar te laat, maar dankbaar aangenomen.