Dwars en eigengereid

Manlief en ik barsten momenteel van de ideeën. We hebben de websites van onze kranten vernieuwd en net onze eigen de Kranten app gelanceerd en al die nieuwigheden geven ontzettend veel energie. We stomen lekker door en zien in al die nieuwe mogelijkheden alleen maar kansen. Met het lanceren van de app kregen we ook de mogelijkheid om podcasts online te zetten en ja; dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Nou hebben we beiden geen enkele ervaring hiermee behalve dat we graag wat luisteren, maar met een beetje goede wil, wat hulp van de kenner en een gezonde dosis bluf komen we een heel eind. Oudste dochterlief leende zich als een gewillig proefpersoon. Manlief stond om 14 uur aan het schoolplein om samen een paar uur aan al die knoppen te ‘pielen’. Zij las voor uit haar lievelingsboek, maakte een fictieve radio-uitzending en zong nog even haar favoriete kerstnummer in. Mijn brein probeerde ondertussen de eerste ideeën om te zetten naar echte opnames. Het leek mij handig het ons in eerste instantie niet te moeilijk te maken en dus te starten met maar één persoon achter de microfoon. Ik vroeg een aantal van de streektaal-schrievers die ons geregeld wat insturen of zij niet een winterverhaal op de plank hadden om in te spreken. Of dit een succes zou worden, geen idee, maar wie niet waagt, die niet wint toch? Om verder niemand direct te belasten met onze hersenspinsels besloten manlief en ik dit eerst samen op te pakken. Het is wel even wringen in die agenda, maar hé, we fietsen het er wel even door. Ik kan oprecht zeggen dat er geen één ronde opnames is geweest dat we niet hebben genoten. Van de begenadigde voordrager die Anne Doornbos is tot de Rodense Ada Waninge die een enthousiast podcastluisteraar bleek en meende dat wij wellicht goud in handen hebben met onze plannen. Wij hoorden het Kerstverhaal van Piet de Vries voorbij komen – ‘het gelukgevoel met een tikkeltje dramatiek’, maar het meest genoten wij van Henny van der Laan. Beeld je de Westerkwartierse Tineke Schouten in en je bent er wel zo’n beetje. Deze Henny kwam compleet met volle map vol verhalen en wát hebben wij gelachen. Manlief had grote moeite zich achter de knoppen stil te houden terwijl zij met een uitgestreken gezicht haar hilarische verhalen insprak. In alle drukte van de afgelopen weken bleek het meer dan welkome verademing om gewoon een uurtje thee met haar te drinken. Wat niet op papier stond, maar zij ons wel toevertrouwde was waar dat eigengereide van het Westerkwartier toe kan leiden. Hoe ze menig politiecontrole liever weigerde te blazen, opeens haar rijbewijs kwijt was en de kids daar als ‘hertjes in de koplichten’ met grote ogen op de achterbank toekeken hoe moeders niet anders kon dan dwars liggen. Vervelend misschien voor de diender terplekke, maar geven mensen als Henny niet ook ontzettend veel kleur aan het leven? Wij blijven nog even lekker dwars en eigengereid doorstomen met al onze plannen. En als dat wat veel wordt, zet ik Henny nog even op om even alles van me af te lachen. En vooral om de Henny in mezelf te zoeken.