Sabina Mensinga uit Peize: ‘Kijk gewoon naar elkaar om, denk aan een ander’
PEIZE – Sociaal bewogen en zorgzaam. Het zijn typeringen die helemaal passen bij Sabina Mensinga-Geersing. ‘Waar dat vandaan komt?’ Het is lang stil. ‘Geen idee’, zegt ze. Ook dát past bij haar, niet te veel aandacht. Toen ze afgelopen jaar haar lintje kreeg, vond ze het eerst maar niets, al die belangstelling. ‘Maar achteraf vond ik het leuk. Het is toch fijn dat een ander waardeert wat je doet.’
‘Het zal toch wel wat in de genen zitten’, zegt Sabina, als we wat langer praten. Het was haar moeder die bekend stond als een hele zorgzame vrouw. Ondanks het feit dat ze altijd erg druk was in de winkel, was iedereen altijd welkom en kon iedereen mee-eten. ‘Althans dat is mij verteld.’ Sabina zelf kan zich daar niet veel van herinneren. Ze was nog maar 9 toen haar moeder heel plotseling overleed. Het zorgt ervoor dat de jeugd van Sabina anders verloopt dan ze had gehoopt. In het gezin van haar vriendje Theo, later haar man, wordt ze met liefde opgenomen. Het zorgzame wordt haar daar zeker meegegeven.
‘We moesten trouwen’, vertelt Sabina, ‘voor de subsidie die we konden krijgen als de eigenaar van de woning in het huis zou trekken.’ En Theo wás de eigenaar, omdat hij het had geërfd van z’n overleden broer. Sabina werkte op het gemeentehuis tot de kinderen zich aandienden. ‘Ik stopte met werken, want dat was in die tijd heel gewoon.’ Ze pakte het weer op toen ze ouder werden. Op het gemeentehuis, tot ze bij de samenvoeging van gemeentes overbodig was. Al gauw was ze de favoriete oppas van veel kinderen en later ook haar eigen kleinkinderen. ‘Geliefd om wie ze is, maar ook om de welbekende snoeptrom.’ De trom die nog altijd op dezelfde plek schijnt te staan.
Bijna 13 jaar geleden is het haar zus die haar vraagt te helpen bij Tafeltje-dek-je. Ze vond dat ze een vervanger moest hebben als zij zou uitvallen. ‘Bijna 10 jaar deden we het samen. Nu doe ik de coördinatie daarvan al een tijdje alleen.’ Ze komt veel bij de mensen thuis en biedt ze als vanzelfsprekend een luisterend oor. Zo zitten er in een week gauw 20 uurtjes werk in.
Ook is ze vanaf de oprichting in 2000 betrokken bij de Paiser Hopsingers. Dat was toen Wim Ensing op een toneelavond bij haar man kwam en zei: ‘We hebben in Peize alles, behalve een gemengd koor.’ ‘Met z’n vieren, ook de vrouw van Wim, waren zij de eerste jaren de kartrekkers. Inmiddels is Sabina al 10 jaar secretaris van het koor en is ze de grote regelaar. ‘Wat zo leuk is aan de Hopsingers? Dat is beslist niet alleen het zingen, maar ook het sociale gebeuren’, aldus Sabina. ‘Als er iets met iemand is, wordt er altijd naar diegene omgekeken. Na een overlijden bijvoorbeeld, hebben we een herdenking, staat er bij de foto een kaarsje, worden er herinneringen opgehaald, zingen we niet, maar drinken we een kopje koffie met elkaar.’ Het sociale aspect, volgens haar man heeft Sabina daarin een grote rol. Maar zo moeilijk is het volgens Sabina niet. ‘Kijk gewoon naar elkaar om, denk aan een ander!’
Met de redelijk volle vrijwilligersagenda heeft Sabina niet veel tijd om op vakantie te gaan. ‘Nu scheelt het dat ik niet een echte vakantieganger ben’, lacht Sabina, ‘maar ik voel me ook erg verantwoordelijk.’ Toch zoeken ze samen de momenten om zo nu en dan vijf dagen in een hotelletje te verblijven. ‘Dat is voor mij lang genoeg’, zegt deze Peizenaar, die zichzelf best honkvast vindt. ‘Want, als ik Peize weer binnen kom rijden, ben ik wel weer thuis.’
Sabina vindt het fijn dat ze dicht bij haar kinderen en kleinkinderen woont. Want dat is wel het mooiste wat haar is overkomen, dat ze moeder én oma mocht worden. ‘En het moeilijkst? Dat ik ze los moet laten, dat is echt niet mijn ding. Maar ik doe het wel hoor!’
Ook wil Sabina nog haar grote interesse voor geschiedenis met ons delen. Een jarenlange zoektocht op internet en vele bezoekjes aan families om foto’s te halen hebben geresulteerd in vier boekwerken met uitgewerkte stambomen. ‘Genealogie van 4 families, van mijn vader en moeder en van de ouders van mijn man. Hoe bijzonder om bijvoorbeeld te ontdekken dat het Huis te Peize destijds door één van mijn voorouders is afgebroken.’
