Puur Natuur
Puur natuur
Over interregionale snelwegen
We denken er nauwelijks over na hoe lang onze voorouders er over deden om van punt a naar punt b te komen. Stel dat je nu van Groningen naar Bremen gaat, dan doe je daar minder dan 2 uurtjes over. Vroeger, ik heb het over tijden van weleer, was dat een enorme onderneming en was je wel ’iets langer onderweg’. En dat is een understatement. In de Middeleeuwen bijvoorbeeld, en eerder, waren er slechts zandwegen en mooi dat die nog zichtbaar aanwezig zijn.
Afgelopen zaterdag organiseerde IVN Roden een excursie voor leden, donateurs en andere geïnteresseerden om dit fenomeen met eigen ogen te aanschouwen. En veel meer, want over het ontstaan van het landschap valt veel te vertellen. Onze gids, Harry Huisman, wist over alles een mooi verhaal te vertellen, maar was ook wel zo begripvol te weten dat van de stroom van informatie alleen de hoofdlijnen en bepaalde feiten na een lange dag blijven hangen. Daarom is het mooi dat hij naar de website kijkeensomlaag.nl kon verwijzen voor informatie. Daarop las ik later dat als je ”iets meer wil weten over…” (een bepaald onderwerp) je daar terecht kunt. Dat wordt wel erg bescheiden aangeprezen, want wil je meer weten over het ’Geopark de Hondsrug’ en alles wat er mee samenhangt dan kun je daar alles aan de weet komen.
Onze trip door Noord-Drenthe startte op de Brink in Roden. Hoog gezeten in de bus had je steeds een goed uitzicht op en over het ’knusse’ landschap. Nou ja, knus. Ruilverkavelingen hebben er weinig van overgelaten en omdat er steeds minder boeren zijn neemt de grootschaligheid toe. Het wordt er dus niet beter op. Af en toe kwamen we langs een perceel dat lichtlila was gekleurd van de Pinksterbloemen. Vaker echter zag je oranjegele akkers. Niet vanwege bloemen, maar omdat alles was doodgespoten. Even buiten Peize was de eerste stop, stapten we uit, en showde Harry, staand in een (droge) sloot, ons keileem dat hij met een grondboor naar boven haalde. Dat trok de aandacht van Mannes Ensing die toevallig net langsreed en stopte om er naar te kijken. Daarbij blokkeerde hij wel het overige verkeer en moest ik Mannes, met zijn markante kop, manen voort te maken, want hij zat het verkeer maar op te houden. Ter plekke is het een uitloper van de Rug van Rolde die, net als de Hondsrug, laat in de Saale-ijstijd, zo’n 135.000 jaar geleden, is ontstaan.
Harry had prachtige, beeldende verhalen over de verschillende ijstijden en over de barre omstandigheden van toen. Leven was er niet mogelijk. Ook over de enorme krachten die daarbij gepaard gingen. Daardoor konden ’geplooide bodems’ ontstaan (het wasbordeffect). Als ik dat hier echter moet uitleggen heb ik de hele pagina nodig. Dat doen we maar niet. Wel dat we dankzij de Saale-ijstijd een enorme hoeveelheid stenen uit het noorden hiernaartoe getransporteerd hebben gekregen. Dat duurde, vanwege de afstand waar het vandaan kwam (Zuidwest-Finland), best wel ’een paar jaartjes’. Die stenen zijn allemaal te traceren, ook de stenen die nog (diep) onder onze voeten verborgen liggen. Voor het oprapen liggen ze ook, bijvoorbeeld op het Ballooërveld. Als je geluk hebt vind je ze met een gaatje erin. Die brengen geluk… gaat het verhaal. Mooie verhalen ook over ’poesjeszand’ en over laboratoriumzand dat duur wordt verkocht in zakken van 25 kg en meer.
En dan nog over de interregionale snelweg, gelegen op de Hondsrug die u op de foto ziet met een in gedachten verzonken deelneemster. Misschien dacht ze wel aan haar voorouders die hier 70 generaties geleden met ossenwagens langsreden. De sporen zijn nog goed te zien, vooral uit de lucht, maar hier op de foto ook aan de met blad gevulde diepere sporen. Mooi ook de Zomereik, mooi omdat hij is zoals hij eruit hoort te zien. Niet zoals de opgeschoren bomen langs onze wegen, maar gewoon puur natuur. Soms zie je dicht bij elkaar verschillende stammen uit de grond steken. Wellicht alle afkomstig van één boom. Dat kunnen ze nagaan als ze willen. De foto is gemaakt in het Kniphorstbosch dat daar toepasselijk De Strubben heet. En het ging over zoveel meer. Maar kijk daarvoor eens naar die website: kijkeensomlaag.nl of ga ook eens mee als er weer zo’n excursie wordt georganiseerd.
We denken er nauwelijks over na hoe lang onze voorouders er over deden om van punt a naar punt b te komen. Stel dat je nu van Groningen naar Bremen gaat, dan doe je daar minder dan 2 uurtjes over. Vroeger, ik heb het over tijden van weleer, was dat een enorme onderneming en was je wel ’iets langer onderweg’. En dat is een understatement. In de Middeleeuwen bijvoorbeeld, en eerder, waren er slechts zandwegen en mooi dat die nog zichtbaar aanwezig zijn.
Afgelopen zaterdag organiseerde IVN Roden een excursie voor leden, donateurs en andere geïnteresseerden om dit fenomeen met eigen ogen te aanschouwen. En veel meer, want over het ontstaan van het landschap valt veel te vertellen. Onze gids, Harry Huisman, wist over alles een mooi verhaal te vertellen, maar was ook wel zo begripvol te weten dat van de stroom van informatie alleen de hoofdlijnen en bepaalde feiten na een lange dag blijven hangen. Daarom is het mooi dat hij naar de website kijkeensomlaag.nl kon verwijzen voor informatie. Daarop las ik later dat als je ”iets meer wil weten over…” (een bepaald onderwerp) je daar terecht kunt. Dat wordt wel erg bescheiden aangeprezen, want wil je meer weten over het ’Geopark de Hondsrug’ en alles wat er mee samenhangt dan kun je daar alles aan de weet komen.
Onze trip door Noord-Drenthe startte op de Brink in Roden. Hoog gezeten in de bus had je steeds een goed uitzicht op en over het ’knusse’ landschap. Nou ja, knus. Ruilverkavelingen hebben er weinig van overgelaten en omdat er steeds minder boeren zijn neemt de grootschaligheid toe. Het wordt er dus niet beter op. Af en toe kwamen we langs een perceel dat lichtlila was gekleurd van de Pinksterbloemen. Vaker echter zag je oranjegele akkers. Niet vanwege bloemen, maar omdat alles was doodgespoten. Even buiten Peize was de eerste stop, stapten we uit, en showde Harry, staand in een (droge) sloot, ons keileem dat hij met een grondboor naar boven haalde. Dat trok de aandacht van Mannes Ensing die toevallig net langsreed en stopte om er naar te kijken. Daarbij blokkeerde hij wel het overige verkeer en moest ik Mannes, met zijn markante kop, manen voort te maken, want hij zat het verkeer maar op te houden. Ter plekke is het een uitloper van de Rug van Rolde die, net als de Hondsrug, laat in de Saale-ijstijd, zo’n 135.000 jaar geleden, is ontstaan.
Harry had prachtige, beeldende verhalen over de verschillende ijstijden en over de barre omstandigheden van toen. Leven was er niet mogelijk. Ook over de enorme krachten die daarbij gepaard gingen. Daardoor konden ’geplooide bodems’ ontstaan (het wasbordeffect). Als ik dat hier echter moet uitleggen heb ik de hele pagina nodig. Dat doen we maar niet. Wel dat we dankzij de Saale-ijstijd een enorme hoeveelheid stenen uit het noorden hiernaartoe getransporteerd hebben gekregen. Dat duurde, vanwege de afstand waar het vandaan kwam (Zuidwest-Finland), best wel ’een paar jaartjes’. Die stenen zijn allemaal te traceren, ook de stenen die nog (diep) onder onze voeten verborgen liggen. Voor het oprapen liggen ze ook, bijvoorbeeld op het Ballooërveld. Als je geluk hebt vind je ze met een gaatje erin. Die brengen geluk… gaat het verhaal. Mooie verhalen ook over ’poesjeszand’ en over laboratoriumzand dat duur wordt verkocht in zakken van 25 kg en meer.
En dan nog over de interregionale snelweg, gelegen op de Hondsrug die u op de foto ziet met een in gedachten verzonken deelneemster. Misschien dacht ze wel aan haar voorouders die hier 70 generaties geleden met ossenwagens langsreden. De sporen zijn nog goed te zien, vooral uit de lucht, maar hier op de foto ook aan de met blad gevulde diepere sporen. Mooi ook de Zomereik, mooi omdat hij is zoals hij eruit hoort te zien. Niet zoals de opgeschoren bomen langs onze wegen, maar gewoon puur natuur. Soms zie je dicht bij elkaar verschillende stammen uit de grond steken. Wellicht alle afkomstig van één boom. Dat kunnen ze nagaan als ze willen. De foto is gemaakt in het Kniphorstbosch dat daar toepasselijk De Strubben heet. En het ging over zoveel meer. Maar kijk daarvoor eens naar die website: kijkeensomlaag.nl of ga ook eens mee als er weer zo’n excursie wordt georganiseerd.
