“Schilderen is voor ons geen therapie maar een heel leuke hobby”
kleintje cultuur
Trientje en Coby Aalders: Twee nuchtere zussen die ‘gewoon’ voor hun plezier zijn gaan schilderen
Mooi duo, de zusters Trientje en Coby Aalders. Aan de Zevenhuisterweg in Nieuw Roden geboren en opgegroeid wonen ze nu in Roden ook nog dicht bij elkaar: aan de Pinkster- en de Koekoeks-bloem. Ze trekken, met hun partners, regelmatig met elkaar op. “Maar niet overmatig veel,”benadrukken ze. “We gaan gewoon goed met elkaar om.” Wél hebben beide zussen een aantal hobby’s gemeen, zij het dat de interessesfeer soms toch verschilt. Ze houden allebei van fietsen en gymen gezamenlijk in Roderesch. Lezen is ook hun beider hobby, maar oudste Trientje is meer verzot op thrillers en jongste zus Coby (Meek-Aalders) is meer gevarieerd met lectuur bezig. Coby is ook de meest spraakzame van het tweetal, met wie we vanwege hun gezamenlijke hobby, schilderen, een duogesprek voor deze rubriek aangaan.
Als kind had tekenen, laat staan schilderen, niet hun grootste interesse. “Op school konden we er eigenlijk weinig van,”herinnert Trientje zich. “Ik was meer met wat je noemt ‘nuttige handwerken’ bezig. Coby was meer de kwajongen – ook nu eigenlijk nog.” Ze hebben één broer, maar die heeft zich op het biologisch tuinieren in de Tuinen van Weldadigheid gestort. Tóch zit er wel degelijk creativiteit in hun genen. “Pa was vooral vroeger een begaafde accordeonist en moeder meer een droomster die wel heel mooi kon tekenen,”herinneren de zussen zich nog goed. “Maar er echt iets mee doen, nee dat gebeurde niet. Met kunst was geen droog brood te verdienen, werken, echt wérken, dat moest je voor de kost.”
Toch was het de wat ‘bezadigdere’ Trientje die zich zo’n jaar of vijf geleden bij oom Iwe Hut, selfmade kunstdocent en een schilder van professionele allure, meldde om bij hem schilderlessen te volgen. Gewoon om te proberen. En dat beviel. Ze stimuleerde zusje Coby daarom die hobby ook eens te proberen. Sedertdien bezoeken ze elke donderdagavond de schilderworkshop, die Iwe geeft. “Dat doet ie fantastisch, met veel gevoel. Iwe is enthousiast en gedreven. Dat straalt hij ook uit,” klinkt het uit beider mond. “Je merkt aan alles dat Iwe gepassioneerd bezig is, dat hij je wil stimuleren omdat het zijn overtuiging is dat elk mens kan schilderen, op zijn of haar niveau. Hij bouwt jouw lekenkennis geduldig op, laat je eerst met potlood tekenen en hij geeft je in het begin eerst een les of vijf kleurenleer. Als je de technieken een beetje door hebt, kun je schilderend aan de slag. We zijn met acryl begonnen, dat doen we nog steeds. Daarmee is het lekker werken, acryl droogt snel op. De onderwerpen mogen we zelf kiezen. Dat is fijn, want daarin kunnen we ook onze voorkeuren – bijvoorbeeld scènes uit onze vakanties maar dan wel met een eigen interpretatie, verwerken. En (lachend), weet je wat we bijna als eerste hint van hem hebben geleerd? Dat je een papier of doek vanaf het begin niet meer wit moet laten. Licht en donker spelen bij ons een grote rol. Elke keer weer leren we bij. Hartstikke leuk. Of we na zo’n donderdagavondsessie thuis verder gaan? Nee een week later gaan we bij Iwe gewoon verder waar we zijn gebleven.”
Trientje is daarin toch wat laconieker dan zus Coby. Die kan na een intensieve schilderavond de slaap soms niet vatten, zo vol adrenaline zit ze dan nog. Trientje heeft dat niet. En hun onderwerpen zijn ook nogal verschillend. Bij Coby hangt haar eerste schilderij, van een roodborstje, prominent aan de wand in haar huiskamer vol met schilderijen van haar hand. En met een zichtbaar gevoel van trots laat ze haar foto-album zien van de ruim 25 schilderijen die ze in de afgelopen jaren heeft gemaakt. “Ik ben een jaar langer bezig, het zullen er bij mij zo’n dertig zijn,”zegt Trientje droogjes, want ze heeft in een plastic zak maar twee stuks – wel heel mooie – naar Coby’s huis meegenomen. Het kenmerkt het verschil in beleving tussen beiden een beetje. Wat ze allebei eigenlijk nog wel beter onder de knie zouden willen krijgen is het mengen van kleuren. En portretschilderen. Allebei hebben ze daartoe al pogingen gedaan en dat is, vinden ze zelf, redelijk goed gelukt. “Maar portretschilderen is het allermoeilijkste dat er is,” realiseren ze zich. Trientje en Coby zijn nuchter. Schilderen is voor hen geen therapie of wat dan ook, maar ‘gewoon’ een fijne hobby. Dat willen ze graag zo houden.
Mooi duo, de zusters Trientje en Coby Aalders. Aan de Zevenhuisterweg in Nieuw Roden geboren en opgegroeid wonen ze nu in Roden ook nog dicht bij elkaar: aan de Pinkster- en de Koekoeks-bloem. Ze trekken, met hun partners, regelmatig met elkaar op. “Maar niet overmatig veel,”benadrukken ze. “We gaan gewoon goed met elkaar om.” Wél hebben beide zussen een aantal hobby’s gemeen, zij het dat de interessesfeer soms toch verschilt. Ze houden allebei van fietsen en gymen gezamenlijk in Roderesch. Lezen is ook hun beider hobby, maar oudste Trientje is meer verzot op thrillers en jongste zus Coby (Meek-Aalders) is meer gevarieerd met lectuur bezig. Coby is ook de meest spraakzame van het tweetal, met wie we vanwege hun gezamenlijke hobby, schilderen, een duogesprek voor deze rubriek aangaan.
Als kind had tekenen, laat staan schilderen, niet hun grootste interesse. “Op school konden we er eigenlijk weinig van,”herinnert Trientje zich. “Ik was meer met wat je noemt ‘nuttige handwerken’ bezig. Coby was meer de kwajongen – ook nu eigenlijk nog.” Ze hebben één broer, maar die heeft zich op het biologisch tuinieren in de Tuinen van Weldadigheid gestort. Tóch zit er wel degelijk creativiteit in hun genen. “Pa was vooral vroeger een begaafde accordeonist en moeder meer een droomster die wel heel mooi kon tekenen,”herinneren de zussen zich nog goed. “Maar er echt iets mee doen, nee dat gebeurde niet. Met kunst was geen droog brood te verdienen, werken, echt wérken, dat moest je voor de kost.”
Toch was het de wat ‘bezadigdere’ Trientje die zich zo’n jaar of vijf geleden bij oom Iwe Hut, selfmade kunstdocent en een schilder van professionele allure, meldde om bij hem schilderlessen te volgen. Gewoon om te proberen. En dat beviel. Ze stimuleerde zusje Coby daarom die hobby ook eens te proberen. Sedertdien bezoeken ze elke donderdagavond de schilderworkshop, die Iwe geeft. “Dat doet ie fantastisch, met veel gevoel. Iwe is enthousiast en gedreven. Dat straalt hij ook uit,” klinkt het uit beider mond. “Je merkt aan alles dat Iwe gepassioneerd bezig is, dat hij je wil stimuleren omdat het zijn overtuiging is dat elk mens kan schilderen, op zijn of haar niveau. Hij bouwt jouw lekenkennis geduldig op, laat je eerst met potlood tekenen en hij geeft je in het begin eerst een les of vijf kleurenleer. Als je de technieken een beetje door hebt, kun je schilderend aan de slag. We zijn met acryl begonnen, dat doen we nog steeds. Daarmee is het lekker werken, acryl droogt snel op. De onderwerpen mogen we zelf kiezen. Dat is fijn, want daarin kunnen we ook onze voorkeuren – bijvoorbeeld scènes uit onze vakanties maar dan wel met een eigen interpretatie, verwerken. En (lachend), weet je wat we bijna als eerste hint van hem hebben geleerd? Dat je een papier of doek vanaf het begin niet meer wit moet laten. Licht en donker spelen bij ons een grote rol. Elke keer weer leren we bij. Hartstikke leuk. Of we na zo’n donderdagavondsessie thuis verder gaan? Nee een week later gaan we bij Iwe gewoon verder waar we zijn gebleven.”
Trientje is daarin toch wat laconieker dan zus Coby. Die kan na een intensieve schilderavond de slaap soms niet vatten, zo vol adrenaline zit ze dan nog. Trientje heeft dat niet. En hun onderwerpen zijn ook nogal verschillend. Bij Coby hangt haar eerste schilderij, van een roodborstje, prominent aan de wand in haar huiskamer vol met schilderijen van haar hand. En met een zichtbaar gevoel van trots laat ze haar foto-album zien van de ruim 25 schilderijen die ze in de afgelopen jaren heeft gemaakt. “Ik ben een jaar langer bezig, het zullen er bij mij zo’n dertig zijn,”zegt Trientje droogjes, want ze heeft in een plastic zak maar twee stuks – wel heel mooie – naar Coby’s huis meegenomen. Het kenmerkt het verschil in beleving tussen beiden een beetje. Wat ze allebei eigenlijk nog wel beter onder de knie zouden willen krijgen is het mengen van kleuren. En portretschilderen. Allebei hebben ze daartoe al pogingen gedaan en dat is, vinden ze zelf, redelijk goed gelukt. “Maar portretschilderen is het allermoeilijkste dat er is,” realiseren ze zich. Trientje en Coby zijn nuchter. Schilderen is voor hen geen therapie of wat dan ook, maar ‘gewoon’ een fijne hobby. Dat willen ze graag zo houden.
