Schilderijen Greet Westenbrink krijgen postuum nieuw leven

Afbeelding
actueel

Meer dan honderd schilderijen verkocht voor het goede doel



RODEN – Het vrij plotselinge overleden van Greet Westenbrink-Feijen uit Roden, stelde haar dochter en kleindochter voor een probleem. Meer dan honderd schilderijen bleven achter in de woning die Greet meer dan vijftig jaar haar thuis mocht noemen. Greet zelf gaf eerder al aan dat haar werken, wat haar betreft, gewoon weggegeven mochten worden. Dochter Tineke en kleindochter Marleen besloten de doeken in de verkoop te doen en de opbrengst te doneren aan de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. ‘Mijn moeder droeg deze vereniging al jaren een warm hart toe.’


‘Het is raar om hier zo rond te lopen’, geeft Tineke toe wanneer ze koffie op tafel zet. De woning aan de Klimop kent ze maar al te goed. Ze groeide er op en koestert warme herinneringen aan de buurt. Haar moeder, die oorspronkelijk uit Coevorden kwam, woonde sinds 1970 in Roden. Ze werd door de jaren heen een bekende Rodenaar, niet in de laatste plaats vanwege haar maatschappelijke betrokkenheid. ‘Mijn moeder was jaren leerkracht op De Woldzoom. Verder was ze actief voor de gereformeerde kerk en betrokken bij de verbouw van Op de Helte. Ook de start van de Wereldwinkel hier in Roden maakte ze mee. Ze was erg zichtbaar in het dorp.’


Ondertussen vond ze na haar loopbaan als leerkracht een grote passie: schilderen. Bij de Teken- en Schildergroep Roden was ze jarenlang actief. ‘Mijn moeder was altijd wel creatief. Ze hield er als lerares al van om handvaardigheid en tekenen te geven, maar deed er thuis niet zoveel mee. Ze had het namelijk al veel te druk met haar andere bezigheden. Toen ze met pensioen ging, sloot ze zich aan bij de TSR. Dat was echt iets voor haar. Het creatieve wat zij had, heeft ze op mij en mijn dochter Marleen overgebracht.’


In haar jaren bij de TSR maakte Greet meer dan honderd schilderijen. Hoewel ze een vrijgevig mens bleek, getuige alle goede doelen die ze steunde, bleven vele werken bij haar thuis staan. ‘Dat was wel even slikken, toen we zagen dat ze nog zoveel schilderijen had staan’, zegt Tineke. ‘Al vrij snel kwam het idee om de schilderijen te verkopen en de opbrengst aan de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie te schenken. Mensen zijn vrij om een bepaald bedrag te geven voor de werken, maar de richtprijs is 25 euro.’


Dat Greet de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie een warm hart toedraagt, stak ze niet onder stoelen of banken. Ondanks haar geloof was ze de laatste jaren bezig met haar steun voor de vereniging. ‘Zeker de laatste tijd, met het oprukken van COVID-19, bleef ze er druk mee bezig. Ze heeft in haar leven altijd open gestaan voor andere ideeën en zich nooit blindgestaard op haar eigen geloof’, zegt Tineke. Daar komt bij dat Greet als jongste van tien kinderen zag hoe vele broers en zussen uiteindelijk aan Alzheimer leden. ‘Dat wilde zij niet. Ook dat maakte dat ze zich meer met de vereniging ging bezighouden.’


Volgens Tineke typeert het haar moeder. ‘Ze had een groot hart en kon goed luisteren. Dat zien we ook terug in de vele brieven en telefoontjes die we na haar overlijden hebben mogen ontvangen. Ze bood velen een luisterend oor, haar deur stond altijd open voor een praatje met een glas wijn of een kop koffie. Men kon hier hun verhaal kwijt, zonder dat mijn moeder oordeelde. Ze ging uitgebreid zitten voor een gesprek en was eigenlijk altijd in de ander geïnteresseerd. Daarnaast drong ze haar eigen mening nooit op aan anderen. Daar kunnen we tegenwoordig zeker nog wat van leren.’


Het liefst had de familie van Greet haar een afscheid in de kerk gegund. Het coronavirus gooide onverbiddelijk roet in het eten, waardoor er uitgeweken werd naar een crematorium in Eelderwolde. ‘Mijn moeder stond tot haar dood volop in het leven. We hebben veel mensen een overlijdenskaart gestuurd en er waren velen die er fysiek bij hadden willen zijn. Met een prima verzorgde livestream konden mensen het gelukkig ook op afstand volgen. Maar de belangstelling geeft wel aan wat voor persoon mijn moeder was.’


Wat rest zijn herinneringen en schilderijen. De schilderijen worden dus verkocht ten behoeve van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. ‘Maar als er mensen zijn die liever het geld doneren aan een ander goed doel, dan is dat uiteraard ook prima’, zegt Tineke. ‘Mijn moeder had een groot hart: er waren weinig goede doelen waar ze geen geld aan gaf.’


Inmiddels zijn er rond de vijftig schilderijen verkocht. Niet alleen in de regio, want er zijn ook al doeken naar Den Haag en Enschede verstuurd. ‘Het is heel mooi dat het werk van mijn moeder op deze manier een tweede leven krijgt. Zo blijft de herinnering toch levend. Ze schilderde vooral graag bomen en landschappen. Veel van haar werken is geïnspireerd op haar omgeving.’


De werken van Greet worden aangeboden via www.galeriegreet.wordpress.com.

UIT DE KRANT

Lees ook