‘Sociaal ondernemen heb ik altijd belangrijk gevonden, wie bij ons kwam werken, bleef’

RODEN- We leven in een tijd waarin alles kan en mag. In weelde. Mensen voelen zich niet meer zo zeer verantwoordelijk voor hetgeen ze zelf doen, vindt oud-ondernemer Chris Sissing uit Roden. De huidige tijd is ook grilliger. Vandaag heb je werk, morgen niet meer. Dat was vroeger anders. Sissing Elektrotechniek was een begrip in de tachtiger jaren. Een familiebedrijf dat in 1979 begon met 0 omzet en twee werknemers: Chris en zijn vrouw Tini. Tien jaar later had de Roder ondernemer honderd man in dienst en een omzet van dertien miljoen. Mensen waren loyaal aan het bedrijf. Wie kwam, bleef. Afgelopen weekend organiseerden oud-medewerkers een reünie voor Chris en Tini die nog steeds op handen worden gedragen.

Chris Sissing kijkt terug op hoogtijjaren Sissing Elektrotechniek

Chris Sissing was een bijzondere ondernemer, vindt Abel Mulder, één van de oud-medewerkers van Sissing Elektro Techniek. Chris kende iedereen. ‘Iemand die vroeg hoe het met je vrouw ging, of met je kinderen. Als er iets was, wist hij dat. Hij was er voor je, altijd met een bemoedigend woord.’ Hoewel hij zijn zaak in 1989 op het hoogtepunt verkocht, laat het ondernemerschap Chris Sissing (87) niet los. Want ondernemer ben je altijd, dat zit in het bloed zegt hij. Regelmatig bezoekt –ie bedrijven met de Roder Heeren Sociëteit, een clubje mannen dat voornamelijk bestaat uit oud-ondernemers. Chris volgt het nieuws, ook in zijn eigen regio. Verbaast zich weleens. Kan zich ergeren wanneer veel geld zomaar over de balk wordt gesmeten. Meestal is er aan de voorkant niet goed genoeg nagedacht over de gevolgen, weet hij. Een boeiend gesprek met een boeiende ondernemer die altijd naar de dag van morgen kijkt en niet naar wat geweest is.

Op 1 september 1979 startte Chris Sissing samen met zijn Tini Sissing Elektrotechniek. ‘Dat was mijn vak, daar ben ik voor opgeleid. Ik werkte bij een groot bedrijf. Had al verschillende fusies meegemaakt. Toen de derde eraan kwam, had ik het gezien. We begonnen voor onszelf: ik de techniek, Tini de administratie. Overdag was ik aan het acquisiteren, ’s avonds aan het calculeren en de volgende dag was het installeren. Op 31 december vierden we kerst samen met onze inmiddels drie medewerkers. Het jaar erop kwamen er nog tien bij en hadden we een miljoen omzet.’ Chris pakt twee A-viertjes met grafieken: één met het aantal werknemers en één met de omzetten in de periode 1979-1989. Beide modellen tonen twee identieke stijgende lijnen. Toen hij het bedrijf in 1989 verkocht, stonden er honderd man op de loonlijst en had het bedrijf een omzet van 13 miljoen gulden.

‘Morgen begint de toekomst’

‘Die tien jaren Sissing Elektrotechniek waren de mooiste van leven. Mijn slogan was altijd: morgen begint de nieuwe toekomst. Het gebeurde ons ook weleens: dat we een opdracht niet kregen terwijl er veel voorwerk was verricht, we ons uiterste best hadden gedaan. Sommige jongens vonden dat moeilijk te verkroppen. Voegen zich af waarom niet. Dan zei ik: kijk naar de dag van morgen, niet naar wat geweest is. Daar is niets meer aan te doen.’ Een van de hoogtepunten was het jaar 1986, toen het bedrijf een satellietverbinding met het Spaanse eiland Fuerteventura legde. ‘Daar hadden we een informatiecentrum aangelegd voor een hotelconcern dat van zeewater zoet water maakte.  Wij leverden het hele besturingssysteem. Via een satellietverbinding konden we alles volgen. Dat was uniek in die tijd. Wij waren al in de begin jaren tachtig bezig met automatisering. Dat was de toekomst. Daarna volgden veel andere bedrijven.’ Sissing liep altijd op de muziek vooruit. Zo schonk hij aan twee MTS-scholen in Groningen en Emmen zogenaamde PLC-units, wat staat voor Programmeren, Local, Control. Technische apparatuur dat was bedoeld voor fabrieken. Studenten konden er alvast mee oefenen op school. ‘Dat was handig, want als ze kwamen solliciteren bij Sissing Electrotechniek, hadden ze alvast kennisgemaakt met onze moderne technieken.’

Overname

De ondernemer had zichzelf een belofte gemaakt: op zijn zestigste zou hij stoppen. Na tien jaar verkocht hij zijn zaak aan Holec, één van de grootste concerns op het gebied van elektrotechniek. ‘Ik was 58, maar vond het een mooie mijlpaal. We hadden tien jaar keihard gewerkt.’ Na de overname ging het al snel bergafwaarts met het bedrijf. Niet lang daarna volgde een faillissement. Chris zag het met lede ogen aan. Als hij erover praat, wordt hij emotioneel, kan hij niet voorkomen dat er een traan over zijn wang rolt. ‘Dat doet pijn. Heel veel pijn. Voor al die mensen die ermee geconfronteerd werden is het verschrikkelijk. Holec was te groot, de binding met de mensen was weg. Ik stond niet boven mijn medewerkers, ik stond ernaast, was één van hen. Wie ging trouwen, kreeg een mooi bedrag. Als er een kind geboren werd, kregen ze een spaarbankboekje met een leuk bedrag erop. Sociaal ondernemen heb ik altijd belangrijk gevonden. Wie bij ons kwam werken, bleef. Niemand ging weg. De man die ik als eerste aannam, zwaaide me uit. ’

Vlot na Sissing Elektrotechniek richtte Chris een nieuwe bv op: Kosmos 2000. Daarmee adviseerde hij jonge ondernemers die een bedrijf wilden starten. ‘Volgens de filosofie van Sissing Elektrotechniek. Projecten werden op de voet gevolgd. Wat zijn de vorderingen? Loopt alles volgens planning? Je begint vanaf nul op te bouwen. Daar zijn procedures voor nodig. Niet altijd verloopt alles volgens plan. Dat is geen ramp, als je maar op tijd ingrijpt. Ik gebruikt de Titanic weleens als voorbeeld: de passagiers wilden graag langs de ijsschotsen varen. De kapitein deed dat, maar stuitte op de long onder water. Dat gevaar had hij niet zien aankomen. Soms zie iets in de verte aankomen, soms kunnen er van dichtbij al dingen gebeuren. Alles valt en staat met op tijd ingrijpen.’

Zevententachtig of niet, stilzitten is er niet bij in huize Sissing. Chris is veel de hort op. Zit in allerlei clubjes. Zingt net als Tini bij een koor, werpt regelmatig een balletje met de jeu de boules-club, zit bij de kegelclub in Langewold, doet aan nordic walking en gymnastiek. En geniet van de maandelijkse uitstapjes met de mannen van de Heeren Sociëteit. Tini geniet op haar beurt van zingen bij haar koor en de kunstclub, een groepje vrouwen met wie ze verschillende kunstprojecten of musea bezoekt. ‘Of we nog wensen hebben? We hebben al zoveel meegemaakt en zoveel beleefd. Een goede gezondheid is voor ons het belangrijkst.’ Afgelopen weekend beleefden Chris en Tini de tweede reünie die werd georganiseerd door oud-medewerkers. De anekdotes van weleer rolden weer over de tafel. Tweeëndertig jaar na dato wordt Chris Sissing nog steeds op handen gedragen.