Soep en brood met minister Dijsselbloem

RODEN – Minister Jeroen Dijsselbloem is niet de minister die het vaakst het land in gaat. Veelal zit hij met rekenmachine in de hand in zijn kantoor financiële gaten te dichten. Vrijdag was hij in Noordenveld. Eerst opende hij de Health Hub, later op de avond bezocht hij Norg. Tussendoor genoot hij in De Landskeuken van een bord soep en een overheerlijk broodje én discussieerde hij met regionale ondernemers.

Ondernemers uit Assen en Roden mochten aansluiten. En dus fietste Emiel van der Heide naar De Landskeuken, was Bertjan Stadman van de partij en ook Ton Driesen van Resato en Lamijer van Bescon waren er. En het moet gezegd: de Roner ondernemers waren niet bang. Waren op de hoogte en durfden de discussie met Dijsselbloem wel aan. Dit in tegenstelling tot anderen, die er wel zaten maar de mond niet open deden. Behalve uiteraard voor de soep en het brood.
‘U stelt het nu te negatief’. Heel even werd Jeroen Dijsselbloem wat fel. Emiel van der Heide had kort daarvoor –voor de tweede keer, de doorzetter- gesteld dat Nederland wel erg traag reageerde op de crisis, dit in tegenstelling tot veel grotere landen als Duitsland en Amerika. Voor het overige was de minister vooral aardig. Vriendelijk en voorkomend ook. Bovendien bleek Dijsselbloem de gewone taal te spreken, al ontkwam hij er niet aan de in de financiële wereld gebruikelijk termen, afkortingen en uitdrukkingen te bezigen.
Behalve ondernemers uiteraard veel PvdA-ers aan de soep en brood. Jofien Brink bijvoorbeeld en natuurlijk Ard van der Tuuk. Wietze de Wind was duidelijk herkenbaar aan de PvdA-sjaal. Een sjaal die hij waarschijnlijk tientallen jaren geleden gekocht heeft, want van de felle rode kleur is weinig over. De sjaal is flets, gelijk aan de status van de partij. Wie niets zegt, en dat is best jammer, is Jan Palmer. Een kleurrijk man, bekend geworden door de kleurrijke schoenen. Vriend van Johan Derksen, aan wie hij schoenen levert. Palmer eet en drinkt maar houdt verder zijn mond. Dat doet niet chauffeur Patrick, die deze vrijdag de minister al om 7.00 uur uit Wageningen haalde, zoals beide heren zo vaak samen op stap gaan. Patrick werkt zeven dagen achtereen, om vervolgens zeven dagen vrije te hebben. ‘De minister heeft dat niet. Ik heb respect voor hem. Je moest eens weten wat er allemaal op hem afkomt’, zegt Patrick, die in het verleden tal van ministers van A naar B vervoerde. Gerrit Zalm bijvoorbeeld, de man die vaak niet wist wat hij een kwartier later moest doen. Hoe anders is Dijsselbloem. ‘Gedegen. Nauwgezet. Stipt. Natuurlijk krijg je een band met zo’n man. En natuurlijk weet je veel. Over deze minister zou ik je geen spannende verhalen kunnen vertellen. Over anderen wel hoor, maar dat doe ik niet’, lacht Patrick, die overigens altijd goed oplet of de minister zijn jas of laptop niet vergeet. ‘Dat is m’n tweede natuur geworden. Want weet je wie anders terug moet om die spullen te halen? Juist ja, ik dus.’
Dijsselbloem discussieert heel aardig. Geeft suggesties en hoop. Hoop aan burgemeester Van der Laan over (grond)belastingen. Dijsselbloem is gewoon een leuke man. Niks mis mee.
Hoewel de discussie levendig blijft en beslist geanimeerd genoemd kan worden, moet ceremoniemeester Alex Wekema de bijeenkomst afbreken. Norg wacht. En dus reist een groep partijgenoten achter Patrick en Jeroen aan richting Norg. Daar wacht een politiek café en een muziekquiz. ‘Ik hoop dat we voor middernacht terug zijn in Wageningen’, zegt Patrick, die ondertussen heeft gecontroleerd of de minister niets vergeten is. Chapeau in elk geval voor de Roner ondernemers. Ze lieten zich horen. Stelden relevante zaken aan de orde ook. En omdat ook de soep lekker was en de broodjes vers, kon gesteld worden dat er sprake was geweest van een uitstekende bijeenkomst. Alleen iets te kort.