Over een kolkende Euroborg, druk, doping en dokter Lukkien

Roda JC en Willem II, de grootste concurrenten van FC Groningen in de strijd om directe promotie verspeelden punten. Met die wetenschap beginnen de mannen en vooral jongens van trainer Lukkien aan de wedstrijd tegen Cambuur. Een grote slag kan geslagen worden om verder in de te lopen op de concurrentie. In een ouderwets kolkende Euroborg wacht dan grote rivaal Cambuur uit Leeuwarden. Dat vecht voor een laatste kans op de play-offs. Zij zullen hun huid duur verkopen. De druk is groot. De grote vraag voor de wedstrijd die dan ook onder de supporters leeft, is of het team deze druk aan kan. Of toch bezwijkt? Een vraag die de equipe van Lukkien negentig minuten later beantwoordde. En het antwoord was duidelijk. Er staat dan een heldere 3-0 eindstand op het scorebord. 

Cambuur was 45 minuten lang de speelbal van FC Groningen. Hoezo druk? Wat is er in een aantal maanden veel veranderd in de Euroborg. Van een zwalkend elftal met vele positiewisselingen en nederlaag op nederlaag staat er nu een groep die één ding uitstraalt, zodra de aftrap is genomen: wij willen winnen. Hoe de finale van de competitie verder ook gaat verlopen, aan dit kleine wondertje kan niemand meer iets af doen. Wie eind vorig jaar had gezegd dat FC Groningen in de laatste weken nog in de race zou zijn voor het kampioenschap, werd voor gek verklaard. En terecht. Er waren nauwelijks aanknopingspunten. En nog steeds is het spel lang niet altijd goed. Gaan er veel dingen verkeerd, mist FC Groningen nog altijd creativiteit in de voorhoede en op het middenveld. Is de ploeg veel te afhankelijk van Duarte en weet het team lang niet altijd even handig te anticiperen op het spel of de tactiek van de tegenstander. Maar wat was er veel te genieten in de Euroborg. Cambuur werd volledig onder de voet gelopen. Een prachtig doelpunt van Peersman, een schitterende een-twee tussen Postema met van Bergen dwars door het hart van de verdediging. Die werkelijk op fenomenale wijze werd afgemaakt door spits van Bergen. Wat is het hem gegund! De wanhoop in de ogen van Cambuur trainer Henk de Jong. De reactie van het team na de rode kaart van Jurjus. De explosie van feestvreugde na de 3-0 en nog zoveel meer.

Een goede trainer is er één die prijzen pakt, wordt vaak gezegd. Flauwekul natuurlijk. Lukkien won al het schild van de ‘beste trainer’ van de derde periode. Een verkeerd signaal. Omdat een trainer niet beoordeeld moet worden op prijzen of punten, maar op het rendement dat hij uit zijn ploeg haalt. Dat is wat deze trainer doet. Het is geen wonderelftal. Er staat geen speler in het veld die er met kop en schouders boven uitsteekt. Lukkien heeft geen Suarez, Nevland, van Dijk of Robben tot zijn beschikking. Liet de grootste aankoop Van Veen gaan. Nam in de winter afscheid van Irandust, Balker en Abraham. Om verschillende redenen, maar de Veendammer wil vooral spelers die honger hebben. Die alles willen geven voor de ‘Trots van het Noorden’ want alleen dat is de basis om je echt lekker te voelen en het maximale uit jezelf en de ploeg te halen. En dat is wat er gebeurt. Er staat geen elftal, maar een team. Iedereen is bereid om belachelijk hard voor elkaar te werken. En zo worden er voorwaarden gecreëerd om de individuele kwaliteiten die er zijn maximaal te benutten. Spelers willen en gunnen elkaar de bal. Scoort Schreuders een prachtige goal, maar via de beenharen van Postema? Geen probleem. Dan krijgt Postema de goal. Heeft de scheidsrechter een totale black-out en stuurt daarom Jurjus van het veld? Prima, dan zetten we er nog een stapje bij. Dáárom werd de 3-0 gescoord en dat was misschien wel het hoogtepunt van de avond. De gepasseerde invaller Määttä gaf de assist aan Postema. Natuurlijk was Postema euforisch, maar de aandacht die er naar de Noorse verdediger ging was de belichaming van de sfeer in de ploeg. Iedereen weet hoe Määttä zich voelt na weer uit het team te zijn gehaald. En dus was iedereen enorm blij. Juist voor hem! Kippenvel. Dát is sport!

Topsportcultuur is een containerbegrip. Iedereen heeft het erover. En vaak gaat het over regels, regels en nog eens regels. Vaak van buitenaf opgelegd. Bij FC Groningen heerst een topsportcultuur. Niet vanwege regels, maar omdat iedereen vanuit een intrinsieke motivatie een enorme drive aan de dag legt om wedstrijden te winnen. En daar alles voor over hebben. Een topsportcultuur komt niet tot stand in de kantoren, maar in de harten van spelers. Die authentieke energie geeft veel spelvreugde en slaat over op het publiek. En de druk? Die werkt voorlopig vooral als doping, voorgeschreven door dokter Lukkien.