Stinsenweg, Roden

Datum: 18 maart
Tijd: 8.30 uur
RODEN – De opmerking van burgemeester Hans van der Laan kwam best onverwacht. Janine Hogeman, beleidsmedewerkster landschap van de gemeente Noordenveld, keek er in elk geval van op. ‘Laat ik zelf weer eens een boompje planten’, merkte de burgervader op, toen hij vernam dat de Nationale Boomfeestdag er weer aan zat te komen. En dus stond Van der Laan woensdagmorgen met de voeten in de blubber. Bij een treurwilg.
Het was woensdag alweer de 59^e editie van de Boomfeestdag. Thema dit jaar was ‘bomen en water’ en de gemeente had in dit kader niet voor niets voor de Stinsenweg gekozen. Daar namelijk is men bezig met een project vanwege de wateroverlast in deze buurt. De waterlopen zijn verbreed en uitgegraven, zodat het water in dit gebiedje beter geborgen kan worden. En beter afgevoerd ook. Op het groene terrein tussen de Stinsenweg en de Roderweg is een soort van eilandje ontstaan, omgeven door water en flauwe hellingen. Daar, daar stond inmiddels al een treurwilg. Te treuren. Hij stond er wat zielig bij en zal nog een echte grote, brede treurwilg moeten worden. Wel woog hij al 200 kilo. Niet slechts voor een baby. Van der Laan was op de fiets, samen met wethouder Henk Kosters. Kosters is een man van het platteland. Hij droeg laarzen. Van der Laan had zijn gewone stappers aan. Kleine schoentjes, zoals veel goede voetballers kleine voetjes hebben.
Voor de feestdag waren de groepen 5 van zowel Het Valkhof als die van De Hoeksteen uitgenodigd, in totaal 63 kinderen. Verder was er geen publiek, en dat was in het verleden wel anders. Toen leefde deze dag nog echt. Nu niet. Slechts een mevrouw keek toe. Ze liep toevallig langs. Zonder hondje.
Hans van der Laan had overigens best onderwijzer kunnen worden. Als hij iets zegt, zwijgen de kinderen. Weinig leerkrachten die hem dit na kunnen zeggen. ‘Water is’, zo zei de burgervader, ‘een eerste levensbehoefte. Het water hier liep moeilijk weg. Potklei hè. Door dit hier zo te doen, geven we water meer kans en loopt het in elk geval niet onder de huizen. Intussen schijnt het waterpeil al een centimeter of twintig gezakt te zijn. En de treurwilg vaart er wel bij. Die is namelijk nogal wat water nodig.’ Tot zover het educatieve gedeelte, toen namelijk moest er gewerkt worden.
‘Het is een symbolische handeling’, lachte Kosters. ‘Kwestie van een beetje modder gooien en klaar.’ Zo gemakkelijk ging het echter niet. Er was uiteraard ook een taak weggelegd voor de kinderen. Die stonden er echt niet voor Jan met de korte achternaam bij. Behalve de treurwilg- die z’n naam alle mogelijk eer aan deed overigens- mochten de kinderen bloembollen poten. Uit witte emmers met een behoorlijk groot logo van Koen Meijer BV er op. Grondverzetbedrijf uit Veendam. Koen gaf de emmers weg. Mooie reclame, want de emmers zullen nog jaren op beide scholen gebruikt worden.

De kinderen waren snel klaar met de dertig emmers. Minuutje of vier, vijf. Jongens, van welke school onbekend, werden vervelend en gooiden modder in het water. ‘Dat moeten we dus niet doen’, riep de burgemeester, nadat hij eerst drie keer in zijn handen geklapt had. ‘Het riviertje dichtgooien is niet goed voor de treurwilg. Niet doen dus’, zei de burgemeester, die vervolgens liet weten dat de kinderen en een rugzak en bloemzaad mee naar huis kregen. En toen zat het er weer op. Kon Kosters weer gewoon schoeisel aan doen en ging iedereen over tot de orde van de dag.