SV Haulerwijk wil af van label ‘pauperzooi’

‘Als de accommodatie wegvalt is ook de vereniging niet levensvatbaar’

HAULERWIJK – SV Haulerwijk zal met grote belangstelling naar de Ooststellingwerver begroting kijken. De fusieclub is al even in gesprek over een nieuwe accommodatie aan de Scheidingsreed, maar zit tot op heden nog steeds in een gebouw waar men ‘stookt voor de buitenlucht’. Voorzitter Ronald de Vries hoopt dan ook dat er snel enige schot in de zaak komt. ‘Want eigenlijk kan dit niet meer. We krijgen hier bezoekers van andere verenigingen op bezoek, die het letterlijk over “een pauperzooi” hebben. De omgeving mag best weten in welke worsteling onze club zit.’

Een zonnige morgen op het Haulerwijkster sportpark. Het hoofdveld ligt er goed bij en de omgeving is prachtig. Lange schaduwen rekken zich uit over het veld. Verscholen in de Haulerwijkster bossen slaat rust de klok. Op deze vrijdagochtend tenminste. Want op zaterdag is het er drukker en lopen de voetballers van verschillende leeftijden door elkaar.  Met vijftien teams,  waarvan er veertien op zaterdag voetballen, is Haulerwijk een levendige club. Maar toch leven er zorgen bij het bestuur.

Die zorgen zijn te begrijpen, want wie het terrein van de club betreedt, ziet direct  dat het beste van de accommodatie er wel van af is. En dat is nog zacht uitgedrukt, weet voorzitter De Vries. ‘We stoken hier voor de buitenlucht’, begint hij, doelend op de noodunit die dienst doet als kantine. Jaren geleden werd de unit als zodanig ingericht. Van binnen valt het nog enigszins mee, maar van buiten ziet het er niet uit. De golfplaten op de noodunit lijken los te laten en onderin bladdert het af. De scheuren in de bakstenen muren herinneren aan een andere tijd, terwijl het grauw geworden systeemplafond en de afbladderende radiatoren ook weinig bijdragen aan de sfeer.

‘We zijn al een tijdje toe aan een nieuw onderkomen, kun je wel stellen.’ De Vries lacht besmuikt. Hij is een optimistisch bestuurder met een groot clubhart, maar ziet ook dat het gewoon niet langer kan. Hij hoort het ook van mensen die hier komen te voetballen. ‘Eigenlijk kun je je gasten niet zo ontvangen.’

Het is niet zo dat Haulerwijk dat geen pogingen heeft ondernomen om de eigen accommodatie aan te laten pakken. ‘Dit speelt al jaren’, weet De Vries. ‘In 2014 waren er al gesprekken binnen het zogeheten Sportplatform Haulerwijk over de toekomst van de sport in het dorp. Een idee dat toen ontstond was om hier een sporthal neer te zetten. Later moest er een multifunctioneel centrum komen, met ook een dorpshuis. Die ideeën kwamen niet van de grond.’

Het doel om een mooi cluster te vormen bij SV Haulerwijk, werd vrij snel naar de achtergrond verschoven. De plannen waren te omvangrijk naar de smaak van het college van Ooststellingwerf. ‘We kregen te verstaan dat we er van uit moesten gaan dat we zelf als voetbalclub door zouden moeten met de plannen, zonder daarbij direct andere clubs te betrekken. Inmiddels hebben we twee ramingen laten doen. Bij de één wordt uitgegaan van vernieuwbouw, dus bouwen en vernieuwen. En bij de andere wordt uitgegaan van volledige nieuwbouw. Misschien zou die tweede optie nog niet eens veel duurder zijn dan de andere optie, dat moeten we bekijken.’

Dat Haulerwijk nu zo achter de feiten aanloopt, is volgens De Vries een gevolg van de late jaren ’90. ‘Vlak voor de eeuwwisseling is de accommodatie geprivatiseerd, daarin had de vereniging geen keuze. De gemeente wilde er af, de andere optie was dat de huren flink werden verhoogd. Op het moment dat de accommodatie geprivatiseerd werd, begonnen we met een achterstand. Eigenlijk vallen we nu nog steeds van het één in het ander.’

Begrijp De Vries niet verkeerd: het is niet louter kommer en kwel bij de oranjehemden. ‘De fusie heeft ons de laatste jaren goed gedaan. We hebben als vereniging slagen gemaakt, maar het pand stoot gewoon af. Je krijgt van bezoekers te horen: “wat is dat voor club?”. Als lid van Haulerwijk lijkt het alsof je je continu moet verdedigen. Bovendien weerhoudt een pand als dit vrijwilligers ervan om veel energie erin te steken.’

Nu de accommodatie ruim een halfjaar ‘stilstond’, is het er niet beter op geworden. ‘Dit trekken we nog een paar jaar en dan houdt het op. Ik ben bang dat als de accommodatie straks wegvalt, de vereniging ook niet meer levensvatbaar is. Vandaar dat we nu druk in gesprek zijn met de gemeente budget vrij te maken. Eigenhandig kunnen we de aanpak niet betalen. Daarover zei de gemeente eens dat we misschien de contributie eerder omhoog hadden moeten gooien. Als je dan terugrekent zouden we welbeschouwd vanaf 2000 tot nu de contributie moeten hebben verdubbeld. Dan houd je geen leden meer over.’

Volgens De Vries is SV Haulerwijk ‘lang op afstand gehouden’ door het college. ‘Geld is altijd een probleem geweest. Ook nu is er geen bak geld, maar we merken meer welwillendheid vanuit de gemeente. Men ziet ook in dat het zo niet langer gaat. Bovendien moet je de rol van de vereniging veel breder zien. We zijn meer dan sport alleen en onze accommodatie wordt veel breder gebruikt. We bieden plek voor dorpsgenoten om elkaar te ontmoeten hier. Een derde van de Haulerwijksters heeft iets met de club te maken, op welke manier dan ook.’

De aanpak gaat wat kosten, weet ook De Vries. ‘Als het nieuwbouw moet worden, praat je denk ik over een bedrag richting 1,5 miljoen euro.’ Veel geld, zeker voor een gemeente die met de gevolgen van de coronacrisis te maken heeft. Maar het geduld van SV Haulerwijk is niet oneindig. ‘We staan met de rug tegen de muur. Ondertussen wordt er wel van alles van ons verwacht. Op het gebied van het hanteren van de coronaregels en op het gebied van alcohol- en drugs bijvoorbeeld. Als je kijkt waar een vrijwilligersorganisatie mee van doen heeft, dan schrik je daar haast van. Soms voel je je wel eens in de steek gelaten door de gemeente. Wij moeten wél van alles doen en wordt er van alles van ons verwacht, maar ontvangen niet de steun die we zo nodig zijn.’