Tel je zegeningen, ook in 2020

Raad van Noordenveld

Een jaar is voorbij gevlogen, al hebben we natuurlijk nog anderhalf week te gaan. Wat er in dit tijdsbestek gaat  gebeuren, is maar zeer de vraag. Met de gemuteerde virusdeeltjes en de volstromende ic’s weet je het immers maar nooit.  Voor een terugblik is het nu, zo vlak voor kerst, dan ook nog te vroeg. Wél kunnen we het Noordenveldse politieke jaar in vogelvlucht doornemen.

Dat begon uiteraard met de nieuwjaarsbijeenkomst. Niet erg politiek, zou u kunnen denken, maar eenieder weet dat in het gemeentehuis de meeste politiek in een informele setting wordt bedreven. En het liefst onder het genot van een goed glaasje. Van die informele sfeer was later die maand weinig merkbaar, toen de raad het college opdroeg te snijden in de eigen organisatie. Er werd ondertussen een laatste hand gelegd aan het Integraal Sportaccommodatie Plan (ISAP), iets waarvan het nu nog maar de vraag is hoe integraal dat eigenlijk is. Aan de Koelenweg in Huis ter Heide ging het ondertussen over de sloot, waar vele duizenden euro’s in verloren gingen.

Begin dit jaar stelde Frederik van Lookeren-Campagne (plaatsvervangend raadslid namens D66) het college de vraag of zij de ontwikkelingen rondom het coronavirus, wat inmiddels voet aan wal had gezet in Europa, volgden. En zo ja: hoe ze dat deden. Het was een vraag die met enig gegniffel werd ontvangen, want zo’n vaart zou het toch niet lopen? Dat leek althans de gedachtegang bij menig bezoeker van de raadsvergadering.

Een jaar later is ons het lachen aardig vergaan. Het water staat eenieder aan de lippen en Van Lookeren-Campagne ziet met terugwerkende kracht hoe voorspellend zijn vraag is gebleken.

Eigenlijk is na het coronavirus de sjeu er in de Noordenveldse politiek ook wel even uit. Op één verdwaalde vergadering in de Health Hub na, ging opeens alles digitaal. Het is het vergaderen niet ten goede gekomen. Zoals raadslid Henk Koekkoek (Lijst Groen Noordenveld) het laatst al treffend omschreef: ‘De gemeentelijke politiek is alleen nog voor hen die zich digitaal kunnen redden.’

Het klopt en bovendien bevordert het digitale de discussie niet. De keren dat er in een digitale raadsvergadering nog een échte discussie was, zijn op twee handen te tellen geweest. Een zorgwekkende ontwikkeling.

Na de zomer kwam de focus alweer te liggen op de begroting. Met argusogen werd dit gevolgd, met als grote vraag: hoe staat Noordenveld er financieel voor. Uiteindelijk legde de gemeente drie miljoen euro op de begroting toe. De raad kon er mee leven, al stelde de VVD dat Noordenveld al jaren de financiële huishouding niet op orde heeft. En dat moet toch zeer hebben gedaan.

Maar goed, ook daar zit de echte pijn van dit jaar niet. Die pijn moeten we zoeken in een andere hoek, zoals ook dominee Sybrand van Dijk in deze editie van De Krant kenbaar maakt. En zoals ik inmiddels ook weet.

Afgelopen week kwam ik immers Wim tegen. In de drieënhalf jaar dat ik voor De Krant werk, kom ik hem zeer geregeld tegen. Omdat Wim vaak ergens is en ik dat beroepshalve ook probeer te zijn. Het afgelopen jaar zag ik Wim mondjesmaat. De Rodermarkt ging niet door, het voetbal vond alleen achter gesloten deuren plaats en ook andere evenementen waar we elkaar vaak tegen het lijf liepen, vonden geen doorgang. Derhalve had ik hem toch al zo’n vier maanden niet gezien.

Hoe het met Wim was, luidde mijn vraag. ‘Persoonlijk?’, vroeg hij. Ik antwoordde bevestigend. Het ging niet goed, gaf hij toe. Nog geen twee maanden eerder is hij zijn oudste kleinzoon verloren. Negentien jaar was hij, in de bloei van zijn leven. Vijf jaar jonger dan ik. Het greep Wim weer aan. En mij ook. ‘Hoort ook bij het leven’, sprak Wim, zichtbaar geëmotioneerd. Ja, zoiets schijnt inderdaad bij het leven te horen. Al is het geen gewoonte dat je als ouders, laat staan grootouders, je (klein)kind overleeft. Negentien jaar.

De echte pijn, zullen we maar zeggen. Het geeft nu – in deze tijd van bezinning – te denken.  Over waar je dankbaar voor kunt zijn, over hoe het er nu écht voor staat. Tel je zegeningen, ook in een jaar waarin dat zo lastig lijkt. Ik wens iedereen, en in het bijzonder dit jaar Wim en zijn familie, hele fijne dagen toe. Opdat 2021 ons veel geluk moge brengen.

Meepraten? Twitter: @MathijsRenkema