‘Tiny denkt nooit aan zichzelf, ze is altijd met andere mensen bezig’
actueel
Kemkers: een Koninklijke familie
RODEN – Je hebt mensen die wel een lintje verdienen en je hebt mensen die ‘heel erg’ wel een lintje verdienen. Je hebt vrijwilligers en vrijwilligers. De Huntelaars maar ook de categorie Messi. Tiny Renkema – Kemkers is een Messi. Iemand die graag iets voor anderen doet. Dit vanzelfsprekend vindt. En die daar eigenlijk helemaal geen lintje of bedankje voor hoeft. ‘Ik denk dat dit allemaal echt niet van haar gehoeven had. Dat ze dit allemaal wat overdreven vindt’, zei zoon Sander, kort voor het moment waarop zijn moeder door burgemeester Klaas Smid in naam van de Koning verrast werd.
Het is woensdagmorgen, 10.50 uur. Wie richting havezate wandelt, wordt aangesproken door Reit Renkema. Hij staat wat verdekt opgesteld voor de deur van Cuisinerie Mensinge. ‘Waar komt u voor?’ vraagt Reit beleefd aan passanten. Mensen die antwoorden voor Tony- zijn vrouw dus- te komen, worden vriendelijk verzocht zich in het etablissement te melden. ‘Anders horen ze daar, in de Landskeuken, dat er veel mensen buiten staan. Gaan ze misschien even kijken, en is de verrassing weg.’ Binnen is het goed toeven. Koffie en cake, fris voor de kinderen. Broer Jan Kemkers staat en voert uiteraard het hoogste woord, zoon Sander – van de hockeyclub- is vooral trots, z’n vriendin fotografeert, kleinkinderen tekenen en afgevaardigden van Roon en de Vrouwen van Nu Roden drinken koffie en wachten op hét moment, het moment dat burgemeester Klaas Smid zich laat zien.
Broer Jan is trots. Trots op zijn zus. ‘Uiteraard. Eigenlijk was het de bedoeling geweest dit te doen op het moment dat ze afscheid nam als bestuurslid van de historische vereniging Roon, november vorig jaar, maar dat lukte niet. Nou, dit is toch ook prima’, zegt hij, die voor de gelegenheid ook zijn eigen KO maar weer eens uit het vet heeft gehaald. ‘Alleen bij heel speciale gelegenheden draag ik ‘m’, zegt Jan, die verder laat weten dat zijn vader, ook Jan - ooit ook een KO kreeg. ‘Vanwege het feit dat hij veertig jaar bij ‘de muziek’ zat’, legt Jan uit. Koninklijke familie dus, met vader, zoon en dochter die zich meer dan verdienstelijk hebben gemaakt voor de samenleving. Een goed stel, zou Theo Reitsma ook in dit geval volkomen terecht gezegd hebben. Jan, de ex-wethouder dus, heeft van het trio nog net een streepje voor. Pa en zus zijn Lid in de Orde van Oranje Nassau, zelf is hij Ridder. ‘Tsja. Ik geloof dat toen mijn vader onderscheiden werd, men sprak over goud, zilver en brons. Hij had, dacht ik, zilver. Ik snap het onderscheid niet zo hoor.’
De vrouw waar alles om draait, Tiny dus, zit dan nietsvermoedend op zolder van de Landskeuken. Ze vergadert met het bestuur van Roon en draagt haar bestuurstaken over. Van een lintje weet ze niets. Heeft ze ook nooit aan gedacht. Dat het vandaag lintjesdag is, daar heeft ze niet bij stil gestaan. Nog niet. Het is 11.00 uur als de burgemeester z’n olijke gezicht om de hoek steekt. Stieneke Ottema is mee en draagt de tas. Dé tas. Met inhoud.
De tientallen gasten lopen achter Smid aan, die als volleerd rattenvanger van hamelen de trap neemt en aanklopt. Dan echter neem Jan Kemkers de regie even over en verstopt Smid zich. ‘De redactiecommissie is er. Ze hebben een vraag. Kan dat nou even?’ vraagt Jan aan Tiny en de rest van het bestuur. En dat kan. Als vervolgens de burgemeester binnenkomt, Tiny familie en bekenden ziet, valt het kwartje. Kinderen geven haar een dikke knuffel en links en rechts worden de eerste ogen vochtig. Smid geeft vervolgens een opsomming van het vrijwilligerswerk dat Tiny doet en gedaan heeft. Dat is nogal wat. Ze was ze dus vanaf 2007 tot eind vorig jaar bestuurslid van Roon, ze was van 2000 tot 2007 bestuurslid van de vrouwen van Nu afdeling Roden en ze is nog steeds en al vanaf 1997 lid van comité Open Monumentendagen in de gemeente Noordenveld. En, alsof dit nog niet genoeg is, is ze al vanaf 1998 en dus nog steeds vrijwilliger in verzorgingscentrum de Hullen in Roden. Bovenal is ze een mensen-mens. Iemand op wie je nooit vergeefs een beroep doet. Voor haar, voor dit ‘soort’ mensen, is het lintje ooit in het leven geroepen. Voor de Tiny’s, die je met ene lachend gezicht haar laatste euro zou geven.
Smid spelt ondertussen de versierselen op, Tiny krijgt bloemen. Voor haar neus een handjevol fotografen. Links en rechts familie. Tiny’s ogen worden vochtig, net als die van de aanwezigen. Wat is dit mooi, wat is dit verdiend. Reit Renkema is ondertussen vooral trots. Dat straalt hij uit. En ook dat was werkelijk prachtig te zien: een lintje waardig!
RODEN – Je hebt mensen die wel een lintje verdienen en je hebt mensen die ‘heel erg’ wel een lintje verdienen. Je hebt vrijwilligers en vrijwilligers. De Huntelaars maar ook de categorie Messi. Tiny Renkema – Kemkers is een Messi. Iemand die graag iets voor anderen doet. Dit vanzelfsprekend vindt. En die daar eigenlijk helemaal geen lintje of bedankje voor hoeft. ‘Ik denk dat dit allemaal echt niet van haar gehoeven had. Dat ze dit allemaal wat overdreven vindt’, zei zoon Sander, kort voor het moment waarop zijn moeder door burgemeester Klaas Smid in naam van de Koning verrast werd.
Het is woensdagmorgen, 10.50 uur. Wie richting havezate wandelt, wordt aangesproken door Reit Renkema. Hij staat wat verdekt opgesteld voor de deur van Cuisinerie Mensinge. ‘Waar komt u voor?’ vraagt Reit beleefd aan passanten. Mensen die antwoorden voor Tony- zijn vrouw dus- te komen, worden vriendelijk verzocht zich in het etablissement te melden. ‘Anders horen ze daar, in de Landskeuken, dat er veel mensen buiten staan. Gaan ze misschien even kijken, en is de verrassing weg.’ Binnen is het goed toeven. Koffie en cake, fris voor de kinderen. Broer Jan Kemkers staat en voert uiteraard het hoogste woord, zoon Sander – van de hockeyclub- is vooral trots, z’n vriendin fotografeert, kleinkinderen tekenen en afgevaardigden van Roon en de Vrouwen van Nu Roden drinken koffie en wachten op hét moment, het moment dat burgemeester Klaas Smid zich laat zien.
Broer Jan is trots. Trots op zijn zus. ‘Uiteraard. Eigenlijk was het de bedoeling geweest dit te doen op het moment dat ze afscheid nam als bestuurslid van de historische vereniging Roon, november vorig jaar, maar dat lukte niet. Nou, dit is toch ook prima’, zegt hij, die voor de gelegenheid ook zijn eigen KO maar weer eens uit het vet heeft gehaald. ‘Alleen bij heel speciale gelegenheden draag ik ‘m’, zegt Jan, die verder laat weten dat zijn vader, ook Jan - ooit ook een KO kreeg. ‘Vanwege het feit dat hij veertig jaar bij ‘de muziek’ zat’, legt Jan uit. Koninklijke familie dus, met vader, zoon en dochter die zich meer dan verdienstelijk hebben gemaakt voor de samenleving. Een goed stel, zou Theo Reitsma ook in dit geval volkomen terecht gezegd hebben. Jan, de ex-wethouder dus, heeft van het trio nog net een streepje voor. Pa en zus zijn Lid in de Orde van Oranje Nassau, zelf is hij Ridder. ‘Tsja. Ik geloof dat toen mijn vader onderscheiden werd, men sprak over goud, zilver en brons. Hij had, dacht ik, zilver. Ik snap het onderscheid niet zo hoor.’
De vrouw waar alles om draait, Tiny dus, zit dan nietsvermoedend op zolder van de Landskeuken. Ze vergadert met het bestuur van Roon en draagt haar bestuurstaken over. Van een lintje weet ze niets. Heeft ze ook nooit aan gedacht. Dat het vandaag lintjesdag is, daar heeft ze niet bij stil gestaan. Nog niet. Het is 11.00 uur als de burgemeester z’n olijke gezicht om de hoek steekt. Stieneke Ottema is mee en draagt de tas. Dé tas. Met inhoud.
De tientallen gasten lopen achter Smid aan, die als volleerd rattenvanger van hamelen de trap neemt en aanklopt. Dan echter neem Jan Kemkers de regie even over en verstopt Smid zich. ‘De redactiecommissie is er. Ze hebben een vraag. Kan dat nou even?’ vraagt Jan aan Tiny en de rest van het bestuur. En dat kan. Als vervolgens de burgemeester binnenkomt, Tiny familie en bekenden ziet, valt het kwartje. Kinderen geven haar een dikke knuffel en links en rechts worden de eerste ogen vochtig. Smid geeft vervolgens een opsomming van het vrijwilligerswerk dat Tiny doet en gedaan heeft. Dat is nogal wat. Ze was ze dus vanaf 2007 tot eind vorig jaar bestuurslid van Roon, ze was van 2000 tot 2007 bestuurslid van de vrouwen van Nu afdeling Roden en ze is nog steeds en al vanaf 1997 lid van comité Open Monumentendagen in de gemeente Noordenveld. En, alsof dit nog niet genoeg is, is ze al vanaf 1998 en dus nog steeds vrijwilliger in verzorgingscentrum de Hullen in Roden. Bovenal is ze een mensen-mens. Iemand op wie je nooit vergeefs een beroep doet. Voor haar, voor dit ‘soort’ mensen, is het lintje ooit in het leven geroepen. Voor de Tiny’s, die je met ene lachend gezicht haar laatste euro zou geven.
Smid spelt ondertussen de versierselen op, Tiny krijgt bloemen. Voor haar neus een handjevol fotografen. Links en rechts familie. Tiny’s ogen worden vochtig, net als die van de aanwezigen. Wat is dit mooi, wat is dit verdiend. Reit Renkema is ondertussen vooral trots. Dat straalt hij uit. En ook dat was werkelijk prachtig te zien: een lintje waardig!