Tour de Noordenveld (1)
RODEN – Nederland is fietsland. En dus beklimmen Jan, Stephan, Martin, Jan, nog een Jan, Klaas, Leo en Fokke uit Roden niet zelden hun racefiets. Veelal op zondagmorgen. Om de stramme spiertjes los te gooien, maar zeker ook voor de gezelligheid. Onderweg eten ze gebak, zoals dat bij wielrennen hoort. De komende zomerweken doen de Roners verslag van hun fietsuitje op de zondagmorgen en van het geserveerde appelgebak. Vandaag deel 1.
Ter introductie. ‘Het fietsgroepje zonder naam’ is ooit ontstaan tijdens de buurtbarbecue van de Kastelenlaan (Chateaux Avenue) in Roden. Op z’n Frans dus, omdat ze allemaal liefhebbers van de Ronde van Frankrijk zijn. Zondag gingen ze weer los. ‘We zijn ‘goed weer fietsers’. Bij regen gaan we niet. Wij, zes mannen uit de Kastelenlaan en een gastrijder uit Stad. Tussen de veertig en zestig jaar. Op de racefiets. En altijd, echt altijd, koffie met appeltaart onderweg. We hebben ondertussen al heel wat etablissementen in de buurt gehad.
We remmen overigens niet alleen voor appeltaart, maar zeker ook voor cultuur. Via het hunebed in Steenbergen naar de Zwartendijksterschans in Een. Ooit gemaakt als verdedigingbolwerk. Op het tableau staat dat de ingang aan de westzijde was gemaakt. De Friezen verwachtten de aanval uit het oosten, de Groninger en Drenthe dus. Toen al. Enfin, toch maar door naar Friesland dan. Bakkeveen, Wijnjewoude, Waskemeer, Haulerwijk en uiteindelijk richting Norg. De gast uit Stad geeft het tempo aan. Na vijftig kilometer onze ‘testplaats’ Norgerhout. Het terras ligt dan nog maar voor een klein gedeelte in de zon. Dat zal in de loop van de middag ongetwijfeld beter worden. Uit de zon is het nog best frisjes. En dus vraag Jan (één van de drie) aan het echtpaar dat in de zon zit ‘u bent vast van plan om zo weg te gaan, nu er zomaar zeven fietsers aankomen?’ Nou. Dat waren ze dus niet van plan. ‘Omdat jullie het zo vriendelijk vragen, blijven we de hele middag.’ Gelukkig is er nog een klein hoekje en met wat stoelen er bij zitten we heel knus dicht tegen elkaar aan. Maar wel in de zon. De bediening is jeugdig, mannelijk en snel. Even raakt de jongeman van de leg. Hoeveel waren er nou met en hoeveel zonder slagroom? Snel weet hij zich te herstellen en het bestelde is vliegensvlug op tafel. Kijk, daar houden wij van. De koffie is uitstekend, de appeltaart gewoon goed. In de categorie ‘niks mis mee’. We ruiken een vleugje kaneel. Zo hoort het. En het is een mooi groot stuk. Daar houden we ook van. Leo heeft de appeltaart in een schrok op. Hij heeft een goed excuus. ‘Slecht ontbeten. Ik had last van de hongerklop.’ Al met al zijn we tevreden. Norgerhout krijgt een 8 van ons. Het terras is verder prima. Op de weg richting Norg is het vervolgens gezellig druk. We zien zelfs een optocht van oude Volvo’s. Even na drieën draaien we Roden weer binnen. Het zit er op. ’s Avonds gaan we met een wat groter (fiets)gezelschap naar de film ‘Ventoux’ in de Winsinghhof. De film is gebaseerd op een boek van Bert Wagendorp. Als we binnenkomen, zien we een aantal bekende gezichten: nog twee wielergroepen uit Roden. Ook zij hebben die morgen gefietst. De film is een aanrader. Vanuit de zaal komt regelmatig commentaar, zeker als het over de dame in de film gaat. Na afloop pakken we nog een biertje en proosten we al op de volgende zondag.’
