Van ‘Salut de France’ weer naar ‘Retour de France’
actueel
Peter Brandsma pakt na 10 jaar Frans avontuur weer ‘oude liefde’ in Roden op
RODEN - Peter Brandsma (nu 51) had het in 2004 in Nederland wel gezien. De telg uit een makelaarsfamilie (vader Cor was een destijds bekende makelaar en zijn jongste zoon Geert bestiert nu al jaren een bloeiende makelaardij in het zuiden des lands) wilde, samen met zijn gezin ‘toch eens wat anders; vrijheid van leven bijvoorbeeld.’ Meer avontuur ook, nieuwe uitdagingen en een andere omgeving. Zijn gezin ging al regelmatig in Frankrijk op vakantie, het klimaat, de natuur, toch ook de Fransen zelf, het paste allemaal perfect in het toekomstplaatje dat ze voor ogen hadden. Dat zou in ieder geval heel iets anders moeten zijn dan het stressige beroep van bemiddelaar in de aan- en verkoop van woningen waarin Peter – vanaf 1990 in de zaak van pa in Roden werkzaam en vanaf 1995 als geheel zelfstandig makelaar - zijn brood verdiende. Echtgenote Roelien deed dat in de in Norg gevestigde makelaardij. Bijkomend voordeel was dat Univé er op gebrand was hun Norger vestiging over te nemen. Hoe of wát ze in Frankrijk – dat land stond als nieuwe thuisbasis meteen voor hen vast – zouden gaan doen, wisten ze nog niet. Maar ze gingen zich oriënteren op de mogelijkheden.
Intensief speurwerk
Na intensief speurwerk kochten ze in de Dordogne, ten oosten van Bordeaux, in een prachtig natuurgebied dat (ook) veel door toeristen werd bezocht, een hotelletje en verbouwden dat tot vakantiehuisjes met een bar en een restaurantje erbij. “Op deze locatie waren we op het eerste gezicht al verliefd. Je hebt er een schitterend uitzicht op de omgeving,”zegt Peter nu nog verlekkerd. (Zie foto). “Er zijn in die regio heel veel kastelen, het klimaat is heerlijk, echt een eldorado. Ja, daar verlang ik nog wel eens naar.”
Veel gelezen rubriek
In deze Krant kreeg het gezin een veel gelezen maandelijkse rubriek ‘Salut de France’, waarin het gezin Brandsma over hun leven en werkzaamheden in Frankrijk vertelde. Dat trok veel lezers naar dit eldorado, die deze regio en de Brandsma’s ook wilden bezoeken. Dat werd soms bijna een tzunami. In de vakantietijd puilde het complex vaak uit van Nederlandse kennissen en niet-kennissen, die ‘gewoon even een kijkje wilden nemen’ en gezellig bij het eten aanschoven. “Dat werd ons echt allemaal te veel op den duur,”vertelt Peter. “Want we kwamen amper aan onszelf en ons gezinsleven toe. Daarom verkochten we dit complex in 2012, waarna ik me ging richten op de verkoop van uit Nederland geïmporteerde kleine trekkertjes en graafmachines. Die zijn in Nederland namelijk én goedkoper én constructief beter dan de Franse versies. Ik heb er honderden van kunnen verkopen. Of dat moeilijk ging, want Fransen zijn wat buitenlanders betreft toch erg eenzelvig, is de heersende mening? Onzin, zo heb ik het althans ervaren. Natuurlijk moet je de taal redelijk kunnen spreken – dat kun je in de dagelijkse praktijk het beste leren - want bijna alle Fransen spreken alleen hun moerstaal, dat doen ze ook uit een vorm van verlegenheid. Maar als je jezelf openstelt, doen zij dat ook. Fransen zijn over het algemeen erg gastvrij, ze bieden je al gauw aan om mee te eten bijvoorbeeld.”
Terug naar Nederland
Toen Peter en zijn familie in 2004 naar Frankrijk vertrokken, waren de kinderen 4 (een tweeling), 5 en 11 jaar oud. “Met de oudste hebben we de grote stap besproken, de jongsten groeiden er in mee. Ze konden zich in Frankrijk ook al snel goed redden. Ja, op de scholen gaat het er een stuk strenger en gedisciplineerder aan toe dan in Nederland. Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen. Maar je went er snel aan. Toen we in 2014 naar Nederland terug keerden, hadden de kinderen grotere moeite met het ‘losse’ systeem hier. Inderdaad, in 2014 gingen we terug naar Nederland, toch een stukje heimwee en ook voor de toekomst van de kinderen.”
Nieuwe toekomst
“Mijn huwelijk was inmiddels gecrasht, ik moest een nieuwe toekomst, ook op privégebied, opbouwen. Dat heb ik gedaan; privé heb ik weer een fijne relatie met Germa Bijholt, bij veel mensen geen onbekende. Omdat ik Frans spreek heb ik een tijd lang de import van vrachtwagens vanuit Frankrijk naar Nederland behartigd. Maar toch (lacht hij ietwat besmuikt; red.) ging ook de makelaardij me weer trekken. Het bloed kruipt toch kennelijk waar het niet gaan kan. In 2015 was ik als zzp-er actief bij makelaar Hopma in Groningen. En nu heb ik toch de stap gedaan om me als zelfstandig makelaar in Roden te gaan vestigen. Onder de naam ‘Peter’s Makelaardij’ open ik begin januari een eigen zaak in het historische pandje anno 1826 in de Heerestraat 40, dat bij veel Roners nog steeds bekend staat onder naam ‘Bakkerij van Rijn’. Ik ga er hard tegenaan om onder de naam Peter’s Makelaardij mijn vaders reputatie voort te zetten. Of ik perspectief zie? Natuurlijk, anders begon ik er niet aan. De huizenmarkt trekt weer behoorlijk aan, ik ben ter zake kundig, ken deze regio nog op mijn duimpje en ik ben zeven dagen per week, echt 24 uur per dag, bereikbaar. Het jaar 2017 wordt voor mij weer een nieuwe uitdaging. Kom maar op, zou ik zeggen.”
Kerstverhaal
Eigenlijk zou je dit best een kerstverhaal kunnen noemen: Dóórgaan immers, naar nieuwe wegen blijven zoeken, uitdagingen niet uit de weggaan. Niet opgeven. Dat is toch ook een Kerstboodschap en een Nieuwjaarswens?
Peter Brandsma is bereikbaar onder 06-19945040, e-mail peter.brandsma@outlook.com
RODEN - Peter Brandsma (nu 51) had het in 2004 in Nederland wel gezien. De telg uit een makelaarsfamilie (vader Cor was een destijds bekende makelaar en zijn jongste zoon Geert bestiert nu al jaren een bloeiende makelaardij in het zuiden des lands) wilde, samen met zijn gezin ‘toch eens wat anders; vrijheid van leven bijvoorbeeld.’ Meer avontuur ook, nieuwe uitdagingen en een andere omgeving. Zijn gezin ging al regelmatig in Frankrijk op vakantie, het klimaat, de natuur, toch ook de Fransen zelf, het paste allemaal perfect in het toekomstplaatje dat ze voor ogen hadden. Dat zou in ieder geval heel iets anders moeten zijn dan het stressige beroep van bemiddelaar in de aan- en verkoop van woningen waarin Peter – vanaf 1990 in de zaak van pa in Roden werkzaam en vanaf 1995 als geheel zelfstandig makelaar - zijn brood verdiende. Echtgenote Roelien deed dat in de in Norg gevestigde makelaardij. Bijkomend voordeel was dat Univé er op gebrand was hun Norger vestiging over te nemen. Hoe of wát ze in Frankrijk – dat land stond als nieuwe thuisbasis meteen voor hen vast – zouden gaan doen, wisten ze nog niet. Maar ze gingen zich oriënteren op de mogelijkheden.
Intensief speurwerk
Na intensief speurwerk kochten ze in de Dordogne, ten oosten van Bordeaux, in een prachtig natuurgebied dat (ook) veel door toeristen werd bezocht, een hotelletje en verbouwden dat tot vakantiehuisjes met een bar en een restaurantje erbij. “Op deze locatie waren we op het eerste gezicht al verliefd. Je hebt er een schitterend uitzicht op de omgeving,”zegt Peter nu nog verlekkerd. (Zie foto). “Er zijn in die regio heel veel kastelen, het klimaat is heerlijk, echt een eldorado. Ja, daar verlang ik nog wel eens naar.”
Veel gelezen rubriek
In deze Krant kreeg het gezin een veel gelezen maandelijkse rubriek ‘Salut de France’, waarin het gezin Brandsma over hun leven en werkzaamheden in Frankrijk vertelde. Dat trok veel lezers naar dit eldorado, die deze regio en de Brandsma’s ook wilden bezoeken. Dat werd soms bijna een tzunami. In de vakantietijd puilde het complex vaak uit van Nederlandse kennissen en niet-kennissen, die ‘gewoon even een kijkje wilden nemen’ en gezellig bij het eten aanschoven. “Dat werd ons echt allemaal te veel op den duur,”vertelt Peter. “Want we kwamen amper aan onszelf en ons gezinsleven toe. Daarom verkochten we dit complex in 2012, waarna ik me ging richten op de verkoop van uit Nederland geïmporteerde kleine trekkertjes en graafmachines. Die zijn in Nederland namelijk én goedkoper én constructief beter dan de Franse versies. Ik heb er honderden van kunnen verkopen. Of dat moeilijk ging, want Fransen zijn wat buitenlanders betreft toch erg eenzelvig, is de heersende mening? Onzin, zo heb ik het althans ervaren. Natuurlijk moet je de taal redelijk kunnen spreken – dat kun je in de dagelijkse praktijk het beste leren - want bijna alle Fransen spreken alleen hun moerstaal, dat doen ze ook uit een vorm van verlegenheid. Maar als je jezelf openstelt, doen zij dat ook. Fransen zijn over het algemeen erg gastvrij, ze bieden je al gauw aan om mee te eten bijvoorbeeld.”
Terug naar Nederland
Toen Peter en zijn familie in 2004 naar Frankrijk vertrokken, waren de kinderen 4 (een tweeling), 5 en 11 jaar oud. “Met de oudste hebben we de grote stap besproken, de jongsten groeiden er in mee. Ze konden zich in Frankrijk ook al snel goed redden. Ja, op de scholen gaat het er een stuk strenger en gedisciplineerder aan toe dan in Nederland. Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen. Maar je went er snel aan. Toen we in 2014 naar Nederland terug keerden, hadden de kinderen grotere moeite met het ‘losse’ systeem hier. Inderdaad, in 2014 gingen we terug naar Nederland, toch een stukje heimwee en ook voor de toekomst van de kinderen.”
Nieuwe toekomst
“Mijn huwelijk was inmiddels gecrasht, ik moest een nieuwe toekomst, ook op privégebied, opbouwen. Dat heb ik gedaan; privé heb ik weer een fijne relatie met Germa Bijholt, bij veel mensen geen onbekende. Omdat ik Frans spreek heb ik een tijd lang de import van vrachtwagens vanuit Frankrijk naar Nederland behartigd. Maar toch (lacht hij ietwat besmuikt; red.) ging ook de makelaardij me weer trekken. Het bloed kruipt toch kennelijk waar het niet gaan kan. In 2015 was ik als zzp-er actief bij makelaar Hopma in Groningen. En nu heb ik toch de stap gedaan om me als zelfstandig makelaar in Roden te gaan vestigen. Onder de naam ‘Peter’s Makelaardij’ open ik begin januari een eigen zaak in het historische pandje anno 1826 in de Heerestraat 40, dat bij veel Roners nog steeds bekend staat onder naam ‘Bakkerij van Rijn’. Ik ga er hard tegenaan om onder de naam Peter’s Makelaardij mijn vaders reputatie voort te zetten. Of ik perspectief zie? Natuurlijk, anders begon ik er niet aan. De huizenmarkt trekt weer behoorlijk aan, ik ben ter zake kundig, ken deze regio nog op mijn duimpje en ik ben zeven dagen per week, echt 24 uur per dag, bereikbaar. Het jaar 2017 wordt voor mij weer een nieuwe uitdaging. Kom maar op, zou ik zeggen.”
Kerstverhaal
Eigenlijk zou je dit best een kerstverhaal kunnen noemen: Dóórgaan immers, naar nieuwe wegen blijven zoeken, uitdagingen niet uit de weggaan. Niet opgeven. Dat is toch ook een Kerstboodschap en een Nieuwjaarswens?
Peter Brandsma is bereikbaar onder 06-19945040, e-mail peter.brandsma@outlook.com
