Verliezers
Gemeente Westerkwartier
Ik had het deze week graag willen hebben over Open Monumentendag. Een jaarlijkse happening waarbij een deel van ons cultureel erfgoed veelal gratis te bezoeken is. Monumenten. Daar hebben we veel van in het Westerkwartier, dus het zou een mooi onderwerp zijn geweest. ‘Zou’ inderdaad. Want in plaats van de 114 monumenten die alleen de gemeente Zuidhorn al rijk is, werd ik gegrepen door iets anders. Iets naars. En onverwachts.
Ruim anderhalf jaar geleden tikte ik naar aanleiding van een gesprek met bezorgde omwonenden van het toen nog geplande asielzoekerscentrum in Zuidhorn een artikel over het azc. Nog geen dag later werd ik aangesproken op Twitter, via de telefoon en per mail. Waar ik het idee vandaan had gehaald om te denken dat er in Zuidhorn alleen maar tegenstanders van een azc zouden zijn. De klacht mondde uit in een afspraak met een behoorlijke groep voorstanders op een zonnig terras in het hartje van het dorp. De geschiedenis is verder bekend. De vluchtelingen bleken meer dan welkom in Zuidhorn en zouden zelfs een plekje midden in een woonwijk nabij het centrum krijgen. Tegenstand was er wel, maar niet tegen de vluchtelingen zelf. De beperkte ruimte en de mogelijke overlast bleken de grootste discussiepunten. Niet de mensen die de Zuidhorner hulp zo hard nodig waren. Uiteindelijk bleek het azc niet nodig, al is dat zelfs nu nog een punt waarvan men over mening kan verschillen. Het azc-traject was echter een voorbeeld van Zuidhorn op z’n mooist. Open armen en veel liefde. Nog altijd zeg ik plagerig als men mijn mening vraagt over het dorp Zuidhorn dat de gemeenschap zich het beste laat omschrijven als ‘lief’.
Hoe groot was de schrik woensdagavond in het Zuidhorner gemeentehuis. Voor- en tegenstanders van de mtb-route door het Johan Smitpark zouden met elkaar kennis maken en hopelijk begrip krijgen voor elkaars standpunten. ‘Geen probleem’, was mijn idee vooraf. Het is immers Zuidhorn. We praten, schudden wat handen, ruilen wat ideeën uit en vinden het perfecte compromis. Want Zuidhorn is lief. Hoe anders verliep de avond. Enerzijds kregen de tegenstanders een perfect voorbereide presentatie voorgeschoteld over de plannen. Zelfs de meest doorgewinterde tegenstander zal moeten beamen dat het met de plannen an sich wel snor zit. Antwoorden op de zorgen van omwonenden hadden de voorstanders echter niet. Tenminste, niet voldoende. Wat te doen met de Schotse Hooglanders en wat als er een kind op het parcours terecht komt? Bovendien zijn ouderen bang van de weg gereden te worden door de ‘monsters’ op nopjeswielen. Niet alle zorgen zijn gegrond. Zo draait het bij mountainbiken niet om snelheid en zal het parcours geen honderden fietsers naar het dorp trekken. Daarvoor is het parcours te klein met haar zes kilometer. Ook kunnen we spreken van slecht ouderschap als kinderen op het gescheiden parcours terecht komen, waar ook rollators en rolstoelen weinig te zoeken hebben. Immers, met een rolstoel over een zandpad rijden is geen goed idee. Erg zwaar ook. Er zijn genoeg plekken in het park waar dit wel kan. Tevens kan de loslopende honden-discussie overboord, want honden horen ten aller tijde aangelijnd te zijn. Iets met regeltjes. Toch is het Johan Smitpark rijk aan flora en fauna en het is niet de bedoeling de ecologische ontwikkeling van het park overhoop te gooien. Of dit het geval zal zijn als ook mountainbikers gebruik maken van het park? Dat is een goed onderzoek waard. Net zoals het ook te begrijpen is dat men geen mountainbikers vlak langs de achtertuin wil hebben. Niet alle zorgen van de tegenstanders zijn ongegrond. Ook zij hebben een aantal goede punten. Aan het Zuidhorner college en daaropvolgend de raad om met een goed voorstel en een wijs besluit te komen. Een voorstel en besluit waarvan bij voorbaat al vaststaat dat niet iedereen ermee kan leven. De bijeenkomst in het gemeentehuis heeft er niet voor gezorgd dat beide partijen dichter bij elkaar zijn gekomen. Sterker nog, dankzij de warrige gespreksleider mondde de avond uit in een kleine chaos met louter verliezers. Gefrustreerde ogen die kwaad in het rond keken, populistisch geneuzel, irritant knipperende lampjes op jasjes en verwijten over belangenverstrengeling richting de gemeente. Het dorp liet zich voor eenmaal van zijn andere kant zien. Wilde zelfs het probleem in de schoenen van ‘buurgemeente’ Grijpskerk schuiven. “Dan is het hier rustig.” Het was Zuidhorn op z’n lelijkst. Jammer.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
Ruim anderhalf jaar geleden tikte ik naar aanleiding van een gesprek met bezorgde omwonenden van het toen nog geplande asielzoekerscentrum in Zuidhorn een artikel over het azc. Nog geen dag later werd ik aangesproken op Twitter, via de telefoon en per mail. Waar ik het idee vandaan had gehaald om te denken dat er in Zuidhorn alleen maar tegenstanders van een azc zouden zijn. De klacht mondde uit in een afspraak met een behoorlijke groep voorstanders op een zonnig terras in het hartje van het dorp. De geschiedenis is verder bekend. De vluchtelingen bleken meer dan welkom in Zuidhorn en zouden zelfs een plekje midden in een woonwijk nabij het centrum krijgen. Tegenstand was er wel, maar niet tegen de vluchtelingen zelf. De beperkte ruimte en de mogelijke overlast bleken de grootste discussiepunten. Niet de mensen die de Zuidhorner hulp zo hard nodig waren. Uiteindelijk bleek het azc niet nodig, al is dat zelfs nu nog een punt waarvan men over mening kan verschillen. Het azc-traject was echter een voorbeeld van Zuidhorn op z’n mooist. Open armen en veel liefde. Nog altijd zeg ik plagerig als men mijn mening vraagt over het dorp Zuidhorn dat de gemeenschap zich het beste laat omschrijven als ‘lief’.
Hoe groot was de schrik woensdagavond in het Zuidhorner gemeentehuis. Voor- en tegenstanders van de mtb-route door het Johan Smitpark zouden met elkaar kennis maken en hopelijk begrip krijgen voor elkaars standpunten. ‘Geen probleem’, was mijn idee vooraf. Het is immers Zuidhorn. We praten, schudden wat handen, ruilen wat ideeën uit en vinden het perfecte compromis. Want Zuidhorn is lief. Hoe anders verliep de avond. Enerzijds kregen de tegenstanders een perfect voorbereide presentatie voorgeschoteld over de plannen. Zelfs de meest doorgewinterde tegenstander zal moeten beamen dat het met de plannen an sich wel snor zit. Antwoorden op de zorgen van omwonenden hadden de voorstanders echter niet. Tenminste, niet voldoende. Wat te doen met de Schotse Hooglanders en wat als er een kind op het parcours terecht komt? Bovendien zijn ouderen bang van de weg gereden te worden door de ‘monsters’ op nopjeswielen. Niet alle zorgen zijn gegrond. Zo draait het bij mountainbiken niet om snelheid en zal het parcours geen honderden fietsers naar het dorp trekken. Daarvoor is het parcours te klein met haar zes kilometer. Ook kunnen we spreken van slecht ouderschap als kinderen op het gescheiden parcours terecht komen, waar ook rollators en rolstoelen weinig te zoeken hebben. Immers, met een rolstoel over een zandpad rijden is geen goed idee. Erg zwaar ook. Er zijn genoeg plekken in het park waar dit wel kan. Tevens kan de loslopende honden-discussie overboord, want honden horen ten aller tijde aangelijnd te zijn. Iets met regeltjes. Toch is het Johan Smitpark rijk aan flora en fauna en het is niet de bedoeling de ecologische ontwikkeling van het park overhoop te gooien. Of dit het geval zal zijn als ook mountainbikers gebruik maken van het park? Dat is een goed onderzoek waard. Net zoals het ook te begrijpen is dat men geen mountainbikers vlak langs de achtertuin wil hebben. Niet alle zorgen van de tegenstanders zijn ongegrond. Ook zij hebben een aantal goede punten. Aan het Zuidhorner college en daaropvolgend de raad om met een goed voorstel en een wijs besluit te komen. Een voorstel en besluit waarvan bij voorbaat al vaststaat dat niet iedereen ermee kan leven. De bijeenkomst in het gemeentehuis heeft er niet voor gezorgd dat beide partijen dichter bij elkaar zijn gekomen. Sterker nog, dankzij de warrige gespreksleider mondde de avond uit in een kleine chaos met louter verliezers. Gefrustreerde ogen die kwaad in het rond keken, populistisch geneuzel, irritant knipperende lampjes op jasjes en verwijten over belangenverstrengeling richting de gemeente. Het dorp liet zich voor eenmaal van zijn andere kant zien. Wilde zelfs het probleem in de schoenen van ‘buurgemeente’ Grijpskerk schuiven. “Dan is het hier rustig.” Het was Zuidhorn op z’n lelijkst. Jammer.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
