Vierde generatie neemt roer Liewes Roden over

RODEN – Een historisch moment voor Wim en Jelleke Liewes. Op 1 juni 2021 hebben zij de aandelen van Liewes Roden overgedragen aan hun zoons Hendrik en Laurens Liewes. En daarmee staat officieel de vierde generatie aan het roer van het moderne autobedrijf Liewes in Roden. Wim Liewes, die gewoon actief blijft in de zaak, is er nuchter onder: ‘In feite is het maar een pennenstreek, vandaag is niet anders dan vorige week. Wel voelt het goed en warm dat je dit kunt doen.’

‘Het is mooi dat dat je bij gratie van leven een familiebedrijf in de lucht kunt houden’

In het kantoor van Wim Liewes komen de verhalen los. 1924 was het toen het avontuur begon. In Tolbert startte de opa van Wim een bedrijf in landbouwmechanisatie. Met een smederij, zoals dat vaker gedaan werd in die tijd. Later kwamen daar auto’s bij. Hij had twee zonen, Koert en Hendrik. Een geschiedenis van twee broers die zich nog twee keer laat herhalen. ‘Het was de bedoeling dat Hendrik, mijn vader, verder zou gaan in elektra en oom Koert de garage zou overnemen. Koert was monteur, dat was het meest logisch. Maar dat liep anders. Hij kwam plotseling om het leven door een motorongeluk tijdens cc-races in het dorp. Hij zou een motor testen en kwam in botsing met een vrachtwagen en kwam daarbij om het leven. De familie stond voor een keuze: hoe nu verder? Mijn vader besloot zich om te scholen in de automotive branche.’

Jong en onervaren

De ontwikkelingen gingen snel. In 1962 kreeg de het autobedrijf het officiële BMW-dealerschap. De garage onderging verschillende uitbreidingen. Tien jaar later nam Liewes afscheid van BMW. Het merk richtte zich vooral op de grotere modellen. Die waren niet te slijten op het platteland. De zaak werd dealer van Opel en is dat tot op de dag van vandaag nog steeds. ‘Mijn vader had ook twee zonen: mijn broer Koert en ik. We werkten al snel beide in de zaak. In 1979 bereidden we uit met een zaak in Roden, waar ik naar toe ging. Koert bleef in Tolbert. Een jaar later overleed onze vader. Toen stonden we er alleen voor. Jong en onervaren. De knowhow viel weg. Pittig, want het was ook recessie en we hadden behoorlijk geïnvesteerd. In 1994 hebben we de zaak in Tolbert verkocht. De gemeente wilde ons wel kwijt daar. We moesten plaatsmaken voor dorpskernvernieuwing. Vanaf dat moment deden we alles onder één dak in Roden. In 2001 hebben we een grote uitbreiding gedaan en een showroom van 1500 vierkante meter bijgebouwd. 

Het bijzondere is dat opa twee zoons had die in het bedrijf werkten, vader Hendrik eveneens twee zoons had die de zaak overnamen en Wim twee zoons heeft die dat nu doen. ‘We hebben ze nooit gevraagd. Ze lieten zelf weten dat ze wel belangstelling hadden in die richting. Van Laurens (35) viel het wel te verwachten. Een techneut eerste klas. Hendrik (37): ‘Laurens heeft mij leren autorijden. Ik heb nooit iets met techniek gehad. Laurens was daarentegen altijd aan het sleutelen. Ik had voetbalposters op mijn kamer, op die van Laurens hingen grote posters van auto’s’, vertelt Hendrik die de smaak te pakken kreeg door het bijbaantje dat zijn moeder hem aanbood. ‘Ik volgde een opleiding in Groningen en zocht iets om te doen naast mijn studie. Mijn moeder zei: je kunt mij wel helpen met de administratie en de boekhouding. Zo ben ik erin gerold. Ik ben van nature niet echt een autofanaat maar de innovaties, het omgaan met mensen en mobiliteitsoplossingen in deze branche spreken mij erg aan.’ Aan de keukentafel van huize Liewes ging het, logisch ook, vaak over de zaak. ‘Je hebt het erover en als kind krijg je dat mee’, zegt Wim.

Uitdaging

Toen duidelijk werd dat Hendrik en Laurens wel een rol in de zaak wilden spelen, besloot Hendrik de IVA auto opleiding in Driebergen te gaan volgen en Laurens heeft de vierjarige technische opleiding aan de Noorderpoort in Groningen gedaan. Beide zijn een aantal jaren elders werkzaam geweest in de automotive voordat ze in het familiebedrijf kwamen werken. Er ontstond een mooie verdeling binnen het bedrijf: Hendrik is verantwoordelijk voor de Sales en Laurens voor de After Sales. Kennis en ervaring zijn een must, wil je in de branche werken, vindt Wim. In 2017 overleed broer Koert Liewes vrij plotseling na een kort ziekbed. ‘Dat was heftig, we hebben ons altijd veel aan elkaar op kunnen trekken.’

Vroeger was een autozaak iets simpels, zegt Wim. ‘Nu is het behoorlijk complex geworden. Dat is tegelijkertijd ook het mooie aan het autovak: het is continu in beweging. Technische ontwikkelingen volgen elkaar in snel tempo op. Door de overheid is er een stip op de horizon gezet: in 2050 moeten we energieneutraal zijn, mag er geen CO2-uitstoot meer zijn. Fossiele brandstofmotoren moeten worden vervangen door elektromotoren en wellicht waterstof. We zien het vooral als uitdaging.’

De mannen van Liewes zijn volop met de toekomst bezig. Plannen zijn er genoeg, mogelijkheden voor uitbreiding in het arsenaal ook. Wim denkt graag mee. ‘Je moet de jongere generatie de ruimte geven. Dat is soms ook wel een moeilijke bij een overname. Ik zeg weleens gekscherend: als ze met een idee komen, hoef ik alleen maar mijn handtekening te zetten voor de financiering. Maar heel eerlijk, door al die nieuwe ontwikkelingen ga je mee met de tijd. Blijf je niet hangen in oude werkmethodes.’ Hendrik en Laurens beamen pa’s verhaal. ‘De werkwijze was twintig jaar geleden heel anders dan nu. Hij zegt nooit: het was zo en zo moet het blijven. Hij geeft ons ruimte en tijd.’ Wim lacht. ‘Ik vind het ook leuk om te zien: als Hendrik iets op onze socials zet ontploft het. Op het bericht van de overname kregen we zelfs felicitaties vanuit New York. Zoveel impact had ik niet verwacht.’ Toch blijven Wim, Hendrik en Laurens er nuchter onder. ‘Mensen vragen: ‘hoe voelt het?’ Nou, niet anders dan de week ervoor. We hebben getekend en zijn over gegaan tot de orde van de dag.’

Eén iemand mag beslist niet vergeten worden in het verhaal van het vierde generatie familiebedrijf: moeder Jelleke. Absoluut de spin in het web volgens Wim en de jongens. ‘Zij heeft een belangrijke rol. Ze heeft de kinderen opgevoed, zat bij de receptie en deed de administratie. Nu doet ze de controlling. Op zaterdag regelt ze steevast de lunch en brengt een pan soep. Donderdagavond verzorgt ze de warme maaltijd voor de overblijvers. Dat lijkt misschien heel gewoon, maar je mist het pas als het er niet is. Wij staan altijd in de spotlights, Jelleke is de stille kracht op de achtergrond.’ Laurens: ‘Ze houdt ons ook in de gaten. ‘vind je het nog wel leuk’, vraagt ze dan. Plezier moet altijd voorop staan van haar.’ Dat de zaak is overgedragen betekent niet dat Wim achterover gaat leunen. ‘Zoals het altijd is gegaan, gaan we verder. Met de tijd mee, gericht op de toekomst. Ik heb er geen datum en tijd aan gesteld. Ik blijf voorlopig actief deelnemen’, besluit de ondernemer lachend. En dan: ‘Het voelt goed en warm dat je dit kunt doen. Het is mooi dat dat je bij gratie van leven een familiebedrijf in de lucht kunt houden.’