Vliegende eekhoorns
Puur natuur
Tijdens administratieve klusjes in mijn werkkamer laat ik tussen de bedrijven door graag mijn blik afdwalen naar de voederplek achter in onze tuin. Van het aldaar aangebodene wordt momenteel nog steeds dankbaar gebruik gemaakt. Twee weken geleden schreef ik ietwat voorbarig dat de winter voorbij was, want de winterse omstandigheden van de laatste tijd waren toen niet te voorzien. En dan maak je als vogel graag gebruik van een alternatief ’tafeltje dek je’ in plaats van er zelf naar op zoek te gaan.
Naast vogels zijn geregeld eekhoorns aanwezig. Dat zijn verhipt leuke beestjes, vooral als ze mot met elkaar hebben en dat gebeurt nogal eens. Dan worden er grondgevechten gevoerd en als dan de meningsverschillen daar niet worden beslecht zoeken ze het ten langen leste hogerop in de bomen om het daar verder uit te vechten. Ze zijn vooral goed in het zichzelf aan het oog van de ander te onttrekken en zo zitten ze in de bomen tegenover elkaar, maar dan elk aan een kant van de stam. Zodra de één de ander in het snotje krijgt probeert de ander zich daar weer aan te onttrekken. Kennelijk is dat knap irritant gedrag, want op een gegeven moment slaat de vlam in de pan en gaat het erop los en zitten ze elkaar in vliegende vaart achterna. Toch zijn het vooral schijngevechten en leidt het nooit tot bloedvergieten, althans, dat is iets dat ik nog nooit heb geconstateerd. Het wordt dan wel duidelijk wie de bovenliggende partij is. Zo gaat het trouwens bij veel meer dieren. In principe ook bij mensen, maar bij hen loopt het geregeld wel uit de hand.
Tijdens de schermutselingen van de eekhoorns worden af en toe ferme sprongen gemaakt, maar om dan van ’vliegende eekhoorns’ te gewagen gaat te ver. Voor een echte Vliegende eekhoorn moeten we een eindje reizen en wel naar Finland, de Baltische staten Estland en Letland en het aangrenzende Rusland waar onze grote vriend Poetin nog eens 6 jaar de scepter mag zwaaien. Ik hoop nog eens een keer in die wereld verzeild te geraken, maar denk daarbij niet direct aan Rusland. Wanneer ik echter door Vladimir op zijn datsja wordt uitgenodigd zal ik daar zeker gebruik van maken en bij deze beloof ik hem plechtig dan niet uit de school te klappen over het aldaar besprokene. De Vliegende eekhoorn is echt een mini-eekhoorntje met grote zwarte ogen waardoor je weet dat het vooral een nachtdier is. Op de grond is hij niet veel waard, maar in de bomen des te meer. Vanuit een boomkruin kan hij dankzij de vlieghuid tussen voor- en achterpoten glijvluchten van wel 40 meter maken. Daarbij stuurt hij met zijn breed uitwaaierende staart en poten. Dat is iets dat ik best een keer in het echt zou willen aanschouwen.
Naast enkele ingevoerde soorten zijn er een paar kleine Europese eekhoorns waarvan ik vermoed dat u er nog nooit van hebt gehoord: namelijk de Siesel (Balkan) en de Gevlekte soeslik (Oost-Europa). Van een andere vast wel, maar van deze joekel van soms wel meer dan 5 kg – de Eekhoorn weegt pakweg 300 gram - had u wellicht niet vermoed dat hij tot de eekhoorns behoort. Dat is namelijk de Alpenmarmot. Eén van de ingevoerde soorten is de Grijze eekhoorn, een exoot uit Amerika die in Groot-Brittannië druk bezig is de inheemse (Rode) Eekhoorn te verdrijven. ”Ze zijn zo schattig, want ze eten zelfs uit je hand”. Ik heb er niets mee en hoop niet dat ze zich hier vestigen. Ze zijn niet alleen groter en sterker dan ’onze eekhoorn’, maar kunnen ook drager van het voor inheemse eekhoorns dodelijke parapoxvirus zijn, waar ze zelf geen last van hebben.
Niet iedereen weet waarop hij/zij morgen gaat stemmen. Ik adviseer dan altijd vooral niét te stemmen. Een onverlaat meldde dat hij uit arren moede maar op Gemeentebelangen ging stemmen, maar kwam daarvan gelukkig terug toen ik zei dat hij dan niet meer mee mocht met mijn struintochten in de natuur. Ook leuk: Vrijdag trof ik Harm Holman (CDA) die zieltjes aan het winnen was. Ik knikte vriendelijk, maar hij keek ietwat giftig terug. ”Waar je mee omgaat word je mee besmet” dacht ik toen. Als u voor groene weiden bent zonder bloemen, vogels en insecten bent u bij hem aan het goede adres.
Naast vogels zijn geregeld eekhoorns aanwezig. Dat zijn verhipt leuke beestjes, vooral als ze mot met elkaar hebben en dat gebeurt nogal eens. Dan worden er grondgevechten gevoerd en als dan de meningsverschillen daar niet worden beslecht zoeken ze het ten langen leste hogerop in de bomen om het daar verder uit te vechten. Ze zijn vooral goed in het zichzelf aan het oog van de ander te onttrekken en zo zitten ze in de bomen tegenover elkaar, maar dan elk aan een kant van de stam. Zodra de één de ander in het snotje krijgt probeert de ander zich daar weer aan te onttrekken. Kennelijk is dat knap irritant gedrag, want op een gegeven moment slaat de vlam in de pan en gaat het erop los en zitten ze elkaar in vliegende vaart achterna. Toch zijn het vooral schijngevechten en leidt het nooit tot bloedvergieten, althans, dat is iets dat ik nog nooit heb geconstateerd. Het wordt dan wel duidelijk wie de bovenliggende partij is. Zo gaat het trouwens bij veel meer dieren. In principe ook bij mensen, maar bij hen loopt het geregeld wel uit de hand.
Tijdens de schermutselingen van de eekhoorns worden af en toe ferme sprongen gemaakt, maar om dan van ’vliegende eekhoorns’ te gewagen gaat te ver. Voor een echte Vliegende eekhoorn moeten we een eindje reizen en wel naar Finland, de Baltische staten Estland en Letland en het aangrenzende Rusland waar onze grote vriend Poetin nog eens 6 jaar de scepter mag zwaaien. Ik hoop nog eens een keer in die wereld verzeild te geraken, maar denk daarbij niet direct aan Rusland. Wanneer ik echter door Vladimir op zijn datsja wordt uitgenodigd zal ik daar zeker gebruik van maken en bij deze beloof ik hem plechtig dan niet uit de school te klappen over het aldaar besprokene. De Vliegende eekhoorn is echt een mini-eekhoorntje met grote zwarte ogen waardoor je weet dat het vooral een nachtdier is. Op de grond is hij niet veel waard, maar in de bomen des te meer. Vanuit een boomkruin kan hij dankzij de vlieghuid tussen voor- en achterpoten glijvluchten van wel 40 meter maken. Daarbij stuurt hij met zijn breed uitwaaierende staart en poten. Dat is iets dat ik best een keer in het echt zou willen aanschouwen.
Naast enkele ingevoerde soorten zijn er een paar kleine Europese eekhoorns waarvan ik vermoed dat u er nog nooit van hebt gehoord: namelijk de Siesel (Balkan) en de Gevlekte soeslik (Oost-Europa). Van een andere vast wel, maar van deze joekel van soms wel meer dan 5 kg – de Eekhoorn weegt pakweg 300 gram - had u wellicht niet vermoed dat hij tot de eekhoorns behoort. Dat is namelijk de Alpenmarmot. Eén van de ingevoerde soorten is de Grijze eekhoorn, een exoot uit Amerika die in Groot-Brittannië druk bezig is de inheemse (Rode) Eekhoorn te verdrijven. ”Ze zijn zo schattig, want ze eten zelfs uit je hand”. Ik heb er niets mee en hoop niet dat ze zich hier vestigen. Ze zijn niet alleen groter en sterker dan ’onze eekhoorn’, maar kunnen ook drager van het voor inheemse eekhoorns dodelijke parapoxvirus zijn, waar ze zelf geen last van hebben.
Niet iedereen weet waarop hij/zij morgen gaat stemmen. Ik adviseer dan altijd vooral niét te stemmen. Een onverlaat meldde dat hij uit arren moede maar op Gemeentebelangen ging stemmen, maar kwam daarvan gelukkig terug toen ik zei dat hij dan niet meer mee mocht met mijn struintochten in de natuur. Ook leuk: Vrijdag trof ik Harm Holman (CDA) die zieltjes aan het winnen was. Ik knikte vriendelijk, maar hij keek ietwat giftig terug. ”Waar je mee omgaat word je mee besmet” dacht ik toen. Als u voor groene weiden bent zonder bloemen, vogels en insecten bent u bij hem aan het goede adres.