Voor hem is de magnetron uitgevonden

Afscheid Evert Nitrauw

RODEN – Veertig jaar langs was hij diender. Politieambtenaar. Donderdag nam Evert Nitrauw afscheid. Een zelfgekozen afscheid. Evert wil, gezond en wel, de komende jaren vooral genieten van het leven. En dus zette hij er een dikke punt achter. Donderdag werd ter gelegenheid van het afscheid in de Pompstee een receptie gehouden. Boeren, burgers en buitenlui namen afscheid van Evert Nitrauw. En Evert genoot. Van de ronde op de koets door het dorp. Van de verhalen. Van de massale belangstelling en van het vooruitzicht dat hij straks zeeën van tijd heeft.
Voor veel mensen is een receptie een must. Het moet maar. Het is niet anders. Niet echter voor Evert, die bijkans iedereen die hij tegenkwam uitnodigde en bijvoorbeeld ook als een schooljongen genoot van de tocht met de koets door het dorp. Die koets was geregeld door Volksvermaken Roden en Buiter Roden. Evert zat er in als een Koning. En iedereen zwaaide. Groette. Logisch ook, want iedereen kent Evert, zoals hij zelf ook iedereen kent. Niemand die zoveel van de mensen in Roden en omgeving weet als Evert Nitrauw. Je zou er een heel dik boek over kunnen schrijven.
Toen een aantal collega’s niet meer wakker werd of ineens geconfronteerd werden met ziektes, én omdat Evert zelf ook plotseling opgenomen moest worden in het ziekenhuis, begon Evert serieus na te denken over zijn toekomst. Werd het werken tot de figuurlijke dood, of wilde hij nog genieten van het leven? Evert koos voor het laatste. En dus deelde hij zijn leiding mede dat hij zijn pet aan de wilgen hing. Dat het mooi geweest was. Niet echter voordat hij de Rodermarkt 2015 tot een goed einde gebracht had. Die Rodermarkt werd een soort van zegetocht. Er gebeurde nagenoeg niets. Zelfs 13-jarige meisjes beheersten zich en lieten het populaire comazuipen dit keer achterwege. Het leek wel alsof ze het voor Evert deden.
Donderdag om precies 14.00 uur kwam Evert aan. Achter de koets een legertje fietsende agenten. Buiten de gasten, én baas en ceremoniemeester Harry Prak, dit keer zonder baard. Prak had het er druk mee. ‘Evert wilde van alles. Een beetje een feest zoals vorige week, toen de burgemeester afscheid nam. Op een bepaald moment heb ik gezegd dat hij geen burgemeester was, en ik geen wethouder’, lacht Prak, die dan nog geen idee heeft hoeveel mensen de receptie zullen bezoeken. ‘Evert is niet zuinig geweest met invitaties. Er zijn echter ook wat afzeggingen. We gaan het zien.’
Een half uurtje later grijpt Prak rigoureus in. Er is een enorme wachtrij ontstaan van mensen die Evert de hand willen schudden en even iets tegen hem willen zeggen. Had Prak niet ingegrepen, dan hadden de laatsten in de rij nu nog in de Pompstee gestaan. ‘Mensen, u kunt meteen gaan zitten. Geeft u Evert straks maar een hand.’ Toch een beetje zoals bij de burgemeester dus. Wie er tijdens het officiële gedeelte waren? Ach, eigenlijk iedereen. Van elke club, vereniging of stichting was wel iemand. En van de gemeente natuurlijk, met een aantal wethouders, met chef-communicatie Menno Nienhuis en oud wethouder Otto Huisman, tegenwoordig fanatiek sporter. Helmer Zweep was er, net als Herman Holland. Paul Kruize oberde als in zijn beste dagen, Jan Kemkers liet zich zien (en horen). Maatje Robert Bouma natuurlijk. Ot en Sien waren er zelfs, net als Lammert Douwes en Gerk Huisma. Flap droeg een bijzondere muts, dochter Nathalie sprak haar vader toe. Een videoboodschap. Nathalie bivakkeert in Zuid Afrika. Ze kan binnenkort bezoek verwachten van haar vader. Anne Doornbos schudde Evert de hand, net als jongerenwerker Theo van der Veen. En zo waren er honderden, honderden mensen die afscheid namen van Evert en min of meer ook van het fenomeen wijkagent, al is Robert Bouma een prima opvolger.
Evert is van de generatie ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’. En een man van vertrouwen. Wilde de pers iets weten over een zaak of iemand, Evert bellen. Gewoon rechtstreeks, zonder vervelende computerstemmetjes. Evert vertelde je alles, op voorwaarde dat je niet alles publiceerde. Zo was Evert. Maar o wee. Beschadig zijn vertrouwen niet. Want dan heb je een kwaaie aan Nitrauw.
Een workaholic. Aldus typeerde chef Prak de sympathieke Roner. ‘Evert wist heel goed wanneer een dienst begon, wat minder wanneer die eindigde. Speciaal voor Evert is de magnetron uitgevonden. Het werk liet hem niet los. Hij was er altijd mee bezig.’ Prak had nog een primeur. Want behalve Bouma die een groot deel van Evert’s taken over zal nemen, zal de vacante positie ingenomen worden door een HPK’er. Een herplaatsbare kandidaat. Cynici zeggen iemand die elders weg moet. Die er niet zo veel van kan. Maar dat zal ongetwijfeld heel anders liggen.
Evert wenste geen cadeaus. Een donatie voor een aantal goede doelen, dat vond hij prima. Uiteraard kreeg Evert wel presentjes. En een speldje van de vakbond, waarvan hij veertig jaar lid was. Collega en maatje Bouma mocht Evert het bewijs opspelden, en dat was toch wel een mooi moment. Evert was van het harmoniemodel. Soms wel eens lichtgeraakt. Rechtvaardig én iemand die zich hard maakte voor zijn vak. Hij miste de laatste jaren meer en meer het respect voor de agent. Dat was vroeger anders. Beter zelfs.
Nee. Het is niet de bedoeling dat Evert zich straks nog met politieaken gaat bemoeien. Hij is er wel klaar mee. Hij wil reizen. Leuke dingen doen en zal zich de eerste periode zich niet binden, al liggen de aanbiedingen om iets te doen metershoog opgestapeld in zijn huis aan de Volmachten. Want elke organisatie wil een mens als Evert in de organisatie. Heb je een goeie aan, zoals de politie dat ook veertig jaar lang had. Prak vertelde veel over Evert. Ook bijvoorbeeld dat er in veertig jaar best een aantal klachten tegen hem ingediend werden, zoals elke agent dat overkomt. Elk van die klachten werden echter ongegrond verklaard.
We hadden niet anders verwacht.