‘Vroeger zwierf een hond rond het huis. Nu moet –ie functioneren binnen een gezin. Dat gaat niet altijd goed’

Afbeelding
actueel
Powervrouw Hermine Kleve
NORG – Haar allereerste hond, een Duitse herder, werd de aanleiding voor DogVision, een opleidingsinstituut op het gebied van hondengedrag. Vanzelfsprekend was het voor bioloog Hermine Kleve uit Norg om met haar hond te trainen. Ze wilde het dier leren begrijpen. Erachter komen wat bepaald gedrag betekent. Dat deed ze met zoveel passie, dat ze niet heel veel later zelf voor de groep stond. Met succes. Ze besloot haar kennis als bioloog toe te passen in de praktijk en richtte samen met een oud-studiegenoot Kynologisch Adviesbureau DogVision op. Het opleidingscentrum bestaat inmiddels 21 jaar is daarmee het oudste en het grootste van Nederland. We bezoeken Hermine thuis in Norg, waar Kasya en Mykha, beide een onherleidbare bastaard uit een asiel in Moskou en Duitse Herder Cenna ons kwispelend ontvangen.
“Goed hoe jullie het deden bij binnenkomst”, complimenteert Hermine Kleve (60) ons wanneer we eenmaal aan de keukentafel zitten. Huh? Goed? We deden niets. Niets bijzonders in ieder geval. En daar zit hem nu net de crux, leert Kleve ons. “Jullie geven de honden, door rustig te blijven staan en ze niet te aaien of te omhelzen, de ruimte om te snuffelen, kennis te maken. Je komt wel op hun terrein. En je zag het, daarna liepen ze weg en gingen rustig liggen. Daarmee laten ze weten dat het goed en vertrouwd is.”  DogVision leidt mensen op tot kynologisch instructeur (Kynos betekent hond, wat in simpel Nederlands neerkomt op hondeninstructeur), gedragsbeoordelaar (het inschatten van bepaald gedrag) en gedragstherapeut, een opleiding in hondengedrag, wat je een beetje kunt vergelijken met psychologie voor mensen. Negen verschillende modules moet je in totaal doorworstelen, wil je de opleiding tot gedragstherapeut in z’n totaliteit afronden, maar losse modules volgen is ook een optie. Per onderdeel moet je een dikke rode map theorie door, samengesteld door Kleve en haar collega en gedragsbioloog Joanne van der Borg. “Toen ik begon was het geen vak. Een opleiding was er ook niet. Daar moest verandering in komen wist ik toen. Zo zijn we ons eigen opleidingscentrum begonnen. Nu zijn hondentrainingen en -opleidingen helemaal ingeburgerd. De hondenscholen schieten als paddenstoelen uit de grond.”
De populariteit om met honden te trainen verklaart Kleve omdat honden onderdeel van een gezin zijn geworden. “Vroeger had je een hond, die los om huis liep. Of op straat. Hij kwam wel ergens een keer weer terug om te eten. Nu is de hond vooral in huis. Moet functioneren binnen een gezin. Dat loopt niet altijd even lekker. Sommige honden zijn onzindelijk, getraumatiseerd, agressief of, en dat komt best veel voor,  kunnen slecht alleen zijn. Daar moet je iets mee.” Hoe het in z’n werk gaat, wanneer je een hond in huis hebt die zich niet helemaal gedraagt zo als het zou moeten, willen we weten. “In zo’n geval verwijzen we door naar een door ons opgeleide instructeur of, als het wat ingewikkelder gedrag betreft, naar een gedragsspecialist in de buurt. Die gedragstherapeut stuurt allereerst een vragenlijst zodat er alvast een beeld ontstaat. Daarna volgt een huisbezoek en een gesprek met de eigenaar. Wanneer alle informatie verzameld is, proberen we de oorzaak van het vertoonde gedrag te achterhalen. Weet je die, kun je ook veel beter oplossingen aanreiken. We werken diagnosegericht, daar onderscheiden we ons mee.”
Naast mensen opleiden en het ontwikkelen van programma’s geeft Kleve ook workshops, organiseert studiedagen over zaken als dominantie, hyperactiviteit en voeding in combinatie met gedrag, houdt lezingen voor onder andere politie en clubs én wordt ze soms opgeroepen als getuige-deskundige bij een rechtszaak. “Wanneer er vermoeden bestaat van mishandeling bijvoorbeeld. Dan moet daar gedragsmatig iets over worden gezegd”, licht Kleve toe. Wanneer de fotograaf Kleve wil portretteren, het liefst met honden, roept ze haar viervoeters. Kasya wil wel, die springt op commando enthousiast tegen haar op wanneer ze op de trap gaat zitten. Mykha wil ook wel. Maar dan moet ze zich wel even omdraaien. De fotograaf wil geen kont maar kop. Kleve drukt de viervoeter in de goede richting en werkt het achterwerk van de hond een beetje naar beneden. “Zag je die oren? Vindt ze niet leuk. Maar gelukkig heeft ze inmiddels zoveel vertrouwen in mij dat het best even zo mag en haar oren staan alweer vrolijk omhoog.”
 
 
 

UIT DE KRANT