VV Roden mag dan zijn club zijn, het eerste ziet Willie zelden voetballen

Kerstmok – Willie Schepers

RODEN – Bijna dagelijks is hij bij de voetbalvereniging aan de Norgerweg. Iedereen bij VV Roden kent hem dan ook. We hebben het natuurlijk over Willie Schepers, al vijftien jaar een trouwe spil binnen de vrijwilligersploeg van VV Roden. Zelf vindt Willie het allemaal niet zo heel bijzonder. ‘Je moet het vooral niet overdrijven hoor. Zo ben ik zelf ook niet.’

Het is een koude donderdagochtend, begin december. Bij de ingang van het Mensingebos aan de Norgerweg – waar anders toch altijd mensen te vinden zijn – is dit maal niemand. Misschien is het te koud om even met de hond te gaan wandelen of om zelf een rondje door het herfstachtige bos te maken. Bij de voetbalvereniging is er echter wél beweging. Daar wordt met zwaar geschut gewerkt aan het nieuw aan te leggen kunstgrasveld van de club. De mannen op de machines zijn van een speciaal bedrijf. Vrijwilligers zijn het dus niet. De enige vrijwilliger van dienst is – niet toevallig – Willie. Hij loopt ergens achter op het terrein. Een halve minuut later komt hij aangelopen en biedt hij een kop chocolademelk aan in de kantine. ‘Daar is het lekker warm.’

Als Willie even later zelf ook een warme kop chocolademelk voor zich heeft staan, begint hij te vertellen. Zelf is hij niet per se een prater, maar over zijn vrijwilligerswerk mag hij graag wat vertellen. ‘Ik heb zelf altijd gevoetbald. Vroeger bij Zweelo, wat tegenwoordig VV Sweel is. Later kwam ik naar Roden, omdat ik bij Jarino kon werken. Eerst als timmerman, later als uitvoerder. Het eerste van VV Roden heb ik nooit gehaald. Ik was ook veel van huis voor mijn werk. Maar ik heb wel jaren in de senioren en later de veteranen gevoetbald.’

Toen Willie vijftien jaar geleden stopte met werken, werd hij vrijwilliger bij VV Roden. Nu is hij hier bijna iedere dag als eerste. ‘Ik ben er meestal om kwart voor acht. Op zondag bereid ik dan dingen voor de Voetbalschool van FC Groningen voor. Verder zorg ik dat zoveel mogelijk geregeld is. Ook nu, voor de jongens die het kunstgras aanleggen. Zij moeten af en toe van koffie worden voorzien, en tussen de middag kunnen ze hier in de kantine een broodje eten. Ik ben er iedere dag als zij er ook zijn. En kan ik een keer niet, dan regel ik vervanging.’

Willie was één van de vrijwilligers die hielp bij de voorbereidende werkzaamheden voor het kunstgrasveld. ‘Toen hebben we samen de tegels eruit gehaald. Voor de rest zijn we van het bedrijf afhankelijk wanneer het kunstgrasveld klaar is. Ze konden niet iedere dag werken namelijk. Zo lag er eens een dun laagje ijs op het kunstgras. Dan kunnen ze niet veel doen.’

Op vrijdag is Willie lang niet de enige vrijwilliger. ‘Dan hebben we een grotere club. In totaal zitten daar zeventien man in. Die kunnen niet iedere vrijdag, maar we hebben meestal wel een mooie club. En een gezellige club ook, zeker weten.’

Willie mag ontzettend graag bij de voetbalvereniging rondlopen. ‘Ik mag het werk graag doen. Nee, een stilzitter ben ik niet.’ Toch ziet hij het eerste van Roden lang niet altijd voetballen. Dat komt omdat hij zondags liever in het stadion van FC Groningen zit. ‘Ik heb een seizoenkaart. Al jaren. Hierdoor zie ik Roden 1 zelden voetballen. Als ik moet kiezen, kies ik ervoor om bij FC Groningen te zitten. Maar meestal ben ik hier dan ’s ochtends al wel geweest om één en ander voor te bereiden. Dat wel.’

Willie ziet Roden als een gezellige club. ‘Ik heb jaren in het veteranenelftal gevoetbald en met hen nog steeds goed contact. We komen nog jaarlijks tezamen, ik denk wel zo’n vijf keer. Dan gaan we fietsen of iets anders doen. En dan hebben we nog dezelfde humor als vroeger.’