‘Waar je ook heen gaat, je neemt jezelf altijd mee’

Vive la France: Astrid volgt haar hart naar Puymaurin en ze laat zich door niets meer tegenhouden

NIEUW-RODEN – Tandarts Astrid Stijger emigreert naar Frankrijk. Per 1 juni stopt zij met haar werkzaamheden voor haar praktijk aan de Waezenburglaan te Leek, die ze vorig jaar aan Dental Clinics heeft verkocht.  In Frankrijk gaat zij op internationale voet het bedrijf neer zetten dat ze hier in Nederland vanuit haar tandartspraktijk heeft opgebouwd: tandartsangst behandelingen, therapieën en opleidingen voor leiderschap  geven met behulp van paarden. Ze gaat daarom met al haar paarden haar droom achterna naar Zuid-Frankrijk: ‘Ik besef me dat het heel abrupt is, maar ik voel dat het klopt.’

Het leven gaat even heel snel aan de Zevenhuisterweg in Nieuw-Roden. Daar woont Astrid met haar gezin en heeft zij haar bedrijf voor haar werk met paarden, die binnenkort allemaal meegaan richting Zuid-Frankrijk. ‘Het is snel gegaan’, zegt Astrid tussen twee slokken koffie door. Om haar heen is het ietwat rommelig. Men is al bezig met de verhuizing. De laatste tijd is alles in een stroomversnelling gekomen. Astrid heeft al jaren haar droom om in Frankrijk verder te kunnen uitbouwen wat ze hier is begonnen. Ze is tandarts, maar niet zomaar een tandarts. ‘In 1995 ben ik afgestudeerd. En ja, van origine ben ik “gewoon tandarts”. Maar ik ben gespecialiseerd in mensen met angst voor de tandarts.’

Met behulp van haar paarden helpt ze mensen van hun angst voor de tandarts af. Dat doet ze overigens al jaren. ‘Officieel ben ik nu vijf jaar werkzaam als paardencoach, maar ik ben er al langer mee bezig’, zegt Astrid. ‘Ik ben ook therapeut en ook daarbij werk ik veel met paarden. Paarden houden je een spiegel voor. Ze kunnen je veel over jezelf leren’, aldus Astrid. Zij merkte dat de angst voor de tandarts bij veel mensen door iets anders wordt veroorzaakt. Dat kan angst voor het onbekende zijn, maar ook iets meer ernstigs zoals een trauma. Haar paardentherapie helpt, niet alleen bij tandarts angst, ook bij andere vormen van persoonlijke ontwikkeling en leiderschap. Angst gaat immers over leiderschap over je eigen leven en gevoelens: ‘over de jaren heen heb ik mijn eigen methode ontwikkeld, die officieel is geregistreerd.’ Een groot aantal mensen heeft hiervan al veel baat gehad.

Astrid droomde al jaren van emigratie naar Zuid-Frankrijk. ‘Ik wilde meer met de paarden bezig zijn. Meer ruimte en een beter buitenklimaat is daarvoor een vereiste. Ruimte waar de dieren gelukkig kunnen zijn. Zuid-Frankrijk stond dus al een tijdje op de planning.’ Uiteindelijk vond ze haar droomhuis in Puymaurin, een dorpje met slechts 300 inwoners in het departement Haute-Garonne. ‘Het huis is al klaar en ingericht. Ik had geen zin in een grote verbouwing ofzo. Toen dit voorbijkwam dacht ik direct: dit is het. Het gevoel klopte meteen. We zijn ook maar één keer wezen kijken. Als het gevoel klopt, dan ga ik ervoor.’

De prachtige omgeving, de ruimte om het huis en het aangename klimaat overtuigden Astrid meteen. ‘De plek biedt zoveel rust en ruimte en versterkt de helende werking van paarden en het terrein biedt zoveel mogelijkheden om met mensen en paarden te werken aan de ontwikkeling en groei van de mensen’, zegt zij. ‘Daar kan ik mijn paarden optimaal tot hun recht laten komen.

‘Ik stel me bijvoorbeeld zo voor dat klanten op de maandag binnenkomen en de hele week in therapie gaan. Op vrijdags gaan ze dan de tandartsstoel in’. Dat klinkt heel mooi, maar is er wel een markt voor in Frankrijk? ‘Daar ben ik niet zo bang voor’, zegt Astrid. ‘Tandartsangst is een wereldwijd probleem. Dus ook in Frankrijk en andere landen. Daarbij komt dat therapie met paarden dieper gaat. Vaak schuilt er nog iets achter de angst voor de tandarts. Een paard laat je reflecteren op jezelf. Een neveneffect hiervan is dat je in de therapie écht ingaat op waar de pijn zit. Mensen die ik door de jaren heen heb geholpen, raakten niet alleen hun angst voor de tandarts kwijt. Ze gingen als een gelukkiger en evenwichtiger mens de deur uit.’ En dat heeft geleid tot haar methode: werken met paarden aan het leiderschap van mensen over hun eigen leven, gevoelens, werk en relaties.
Juist die ervaring sterkt Astrid in haar overtuiging dat ze de ‘Franse droom’ waar gaat maken. Maar hoe zit het met haar taal? ‘Op de middelbare school heb ik wel Frans gehad. Het verstaan gaat al redelijk, maar het spreken is nog een probleem. Maar als iets moet kan ik het ook en het komt nu echt dichtbij.’ Ik zie het ook meer als een verhuizing dan een emigratie. Ik hoef niet perse tot mijn dood in Frankrijk te wonen. Ik leef in het hier en nu en waar ik over tien jaar ben, durf ik niet te zeggen. Misschien ben ik dan wel weer terug in Nederland, of ben ik door naar een ander land’

Voor haar patiënten  komt het vertrek van Astrid toch nog onverwachts. ‘Sommigen zijn heel verdrietig. Ik krijg veel lieve en motiverende reacties. Het is hartverwarmend. Ik ben mijn teamleden en de patiënten dan ook heel dankbaar. Zij moeten ook weten dat er voor passende opvolging wordt gezorgd.’
Hoe meer Astrid vertelt over haar aanstaande vertrek, des te meer ze begint te glunderen. Ze kan de lach op haar gezicht nauwelijks verbergen en haar ogen stralen levenslust uit. Fysiek is ze nog in Nieuw-Roden, maar in gedachten is ze al in Zuid-Frankrijk. ‘Het besef dat ik straks weg ben, komt nu steeds meer. Ik moest bijvoorbeeld mijn vaste hooileverancier opzeggen. De paarden gaan immers volgende week al richting Frankrijk. De man die mij hooi komt brengen, doet dat al jaren. Dan denk je toch even: goh, dat is straks afgelopen. Maar als je één deur sluit, opent er ook een nieuwe.’

Ik vertrek

Met het legendarisch programma ‘Ik vertrek’ wil Astrid niet vergeleken worden. ‘Ik volg mijn hart en dat geeft zoveel kracht en vrijheid. En als ik na een paar jaar terug kom, of verder dan heb ik echt geleefd, mooie moment gehad met mijn dieren en de mensen om wie ik geef. Zoveel mensen blijven ongelukkig hangen in hun leven, omdat ze niet durven naar hun hart te luisteren’.
‘Ik besef dat het een grote move is. En het zal vast niet allemaal vlekkeloos verlopen, maar het leven loopt nooit vlekkeloos. Ik heb er ook de volste vertrouwen in dat het goed komt. Het voelt gewoon dat het klopt.’ En als ze onverhoopt toch na vijf jaar weer terug is in Nederland? ‘Of het dan mislukt is? Wat is mislukken? Dan heb ik wel vijf prachtige jaren achter de rug. Vijf jaren waarin ik mijn droom heb kunnen leven, mijzef ontwikkelen met mijn paarden. Dat maakt je gelukkig, niet de omgeving. Je neemt immers altijd jezelf mee.’