‘Wat er ook gebeurt, ik sla niet dicht, ik ga er wat van maken’

19-jarige Rosalie Kuiper kroop uit diep dal  en schreef dichtbundel ‘Niet dicht te slaan’

RODEN – Inmiddels is ze een sprankelende dame die goed weet waar ze staat en wat ze wil. Maar de 19-jarige Rosalie Kuiper heeft uit een diep dal moeten kruipen nadat ze op haar 17e het ouderlijk huis heeft moeten verlaten. Ze komt er al snel achter dat ze het zelf moet doen, zelf verantwoordelijk is voor de keuzes in haar leven. Schrijven biedt haar troost en in haar dichtbundel neemt ze de lezer mee in haar gedachten, gevoelens en levenslessen in deze moeilijke periode van haar leven.

Hoe ze het doet? Op haar 19^e al zo goed weten hoe ze met haar leven moet omgaan? Ze vertelt dat ze daar op een niet fijne manier achter moest komen. Thuis wonen ging niet meer door meerdere problemen in huis. Zonder daar te diep op in te gaan werd duidelijk dat zij als puber de zaken niet meer kon begrijpen. Zo moest zij op haar 17^e al min of meer op eigen benen staan. “Omdat ik dacht dat mijn ouders niet meer voor mij konden zorgen, dacht ik, dan moet ik het zelf gaan doen.”

Ze kwam terecht in een woonvorm met meerdere jongeren en zag dat iedereen z’n eigen problemen had. Ze kreeg niet echt het gevoel dat ze bij een van hen haar ei kwijt kon. Wel werd ze begeleid door een orthopedagoog en een maatschappelijk werker van Jeugdzorg. “Ik wilde op de been blijven en kwam erachter dat ik het vooral zelf moest doen.” Ze ging helemaal op in het lezen van boeken, maar zakte toch weer weg toen ze dacht dat ze een burn-out had. Ze vond dat ze meer waard was dan dit en ging op zoek naar iets wat bij haar paste. Die eerste stap werd een bezoek aan de sportschool. Hardlopen, dat vond ze leuk en dat kon ze ook nog eens buiten doen. Zo begon ze steeds meer te genieten van de vele rondjes in en om het bos. “Heerlijk om je hoofd leeg te maken in de natuur.”

In die periode zat Rosalie in de 5^e klas van het gymnasium. School stimuleerde haar ervoor te gaan en zo behaalde ze een jaar later gewoon haar diploma. Omdat ze voor de studie geneeskunde werd uitgeloot besloot ze heel impulsief te gaan voor de academische opleiding leraar basisonderwijs. Ze wilde andere kinderen met problemen kunnen helpen. “Maar toen ik voor de klas stond, kwam ik mijzelf enorm tegen.” Ze werd gespiegeld en de kinderen werden geconfronteerd met de pijn van de juf. Dat kon niet de bedoeling zijn. “Ik werd gevloerd toen er een casus speelde van een jongetje dat uit huis werd geplaatst.”

Rosalie, ze had inmiddels een kamer in Groningen, nam een tussenjaar en keerde zelfs een paar maanden terug naar huis. “Ik dacht, stel er gebeurt wat met m’n ouders, dan kan ik het nooit meer goedmaken.”

De fase van boosheid en het gevoel van verraad kon ze achter zich laten. Ze kon het zelfs omdraaien en op deze manier onderzoeken wat ze zelf kon doen om de situatie te verbeteren. “Ik heb het neergelegd daar waar het hoorde en nam mijn ouders mee in mijn gevoelens en datgene waar ik me prettig bij voelde.” Ze merkte dat ze haar grenzen kon aangeven en dat ze had geleerd voor zichzelf op te komen. Haar huidige studie fysiotherapie waar ze afgelopen september mee begon, is een studie die ze, ook door haar ervaringen, erg goed bij haar vindt passen. “Alles is leuk, van het geneeskundige gedeelte tot het psychologische stukje.” Dat mensen zelf hun verantwoordelijkheid nemen om zichzelf te verbeteren, daar ligt haar passie. “Ik hou niet van zielig gedoe, iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen keuzes”, zegt ze heel vastberaden. Het lijkt dan ook niet meer dan logisch dat ze al haar studiepunten tot nu toe heeft behaald.

Hoe ze tot schrijven kwam? De psycholoog gaf haar de tip om de periode dat ze even terugkeerde naar huis dingen op te schrijven als ze iets niet kon verwoorden. En van haar opa en oma kreeg ze op haar 18^e verjaardag een boek waarin ze hun voorgeschiedenis hadden opgeschreven. “Er komt vanzelf een dag dat we dat ook van jou mogen ontvangen”, vertrouwde oma Lia haar toe. “Maar ook zij kunnen sterven. Dan moet dat nu, dacht ik.” En zo begint Rosalie in eerste instantie te schrijven voor oma maar merkt ze al gauw dat ze de woorden die ze niet kan uitspreken haar helpen haar gedachten en gevoelens te ordenen. Ze schrijft gedichten met een diepere betekenis. Met haar grote liefde voor de natuur en een manier van kijken vanuit meerdere perspectieven laat zij in de bundel zien hoe liefdevol dit leven kan zijn als je ervoor open staat.

“Zo onwerkelijk dat mijn boek nu in de boekhandel ligt”, roept ze enthousiast. Op de vraag waarom het de titel ‘Niet dicht te slaan’ meekreeg, antwoordt ze: “Mijn boek is niet dicht te slaan en wat er ook gebeurt, ik sla niet dicht, ik ga er wat van maken.” Het meest trots is zij op haar gedicht ‘Het meisje’, dat gaat over haarzelf. Met onderstaande strofe wordt duidelijk wat Rosalie uit wil dragen: “Blijf zoeken, je vindt altijd een nieuwe weg.”

“Zo vervolgt zij haar weg

Met stevige passen

Een houding vol zelfvertrouwen

De wereld tegemoet”

Rosalie hoopt met haar boek een voorbeeld te kunnen zijn voor anderen en dat het je leven kan verrijken. Voor haar opa Frank en oma Lia en voor hen die hun weg verloren, niet opgaven, maar doorgingen met zoeken naar een nieuwe bestemming.

Zelf ziet ze zich over 10 jaar als een succesvol fysiotherapeut met een eigen gezin met (pleeg)kinderen. Maar vooral hoopt ze iets te kunnen betekenen voor kinderen die te maken krijgen met jeugdzorg.