Wat moej hier, midden in de nacht?
Ik heb veur mien bijdraoge aan Moi Noordenveld elke maol een zölfbedaocht verhaoltie verteld. Toen ik lèest een waor gebeurd verhaol vertelde bij vrunden, stelden zij veur, dat einmaol in het Drèents te vertellen. “Nou, veuroet dan”, zee ik.
Het was een kolde, kille naojaorsaovend. Tegen het vreispunt an. De open heerd snorde en mien vrouw en ik zaten lekker onderoetzakt met de vouten op het plateau veur de heerd wat te lezen. Een glassie wien binnen handberiek. Een lekker slaopmutsie.
Midden in de nacht, toen wij lagen te slaopen, steutte mien vrouw mij an en zee: “Heur jij dat ok?” Ik foeterde wat, dat ik niks heurde en probeerde zo rap meugelijk de slaop weer te vatten. Mor ik kreeg gien kaans. “Heur jij dat dan neit, er rop ein om hulp”, spoorde mien vrouw mij tot wat meer actie an. Ik zette mien oren toch mor even op scharp en heurde inderdaod een zaacht, klaogelijk geluud. Met de oren tegen het raom probeerde ik te heuren, wat der zèegd wör. “Och”, zee ik, “dat bennen een jong en een meid, die wat trammelant met mekaor hebben. Daor bemui ik mij niet met. Strakkies loop ik hier met een bloudneus in hoes”. Mien vrouw weer : “Nee, het is een stem van een oldere vrouw. Luuster dan nog is goud. Volgens mij rop ze minnegies : “Help mie, help mie dan toch. Help mie.” Ik vind, dat jij toch even kieken moeten. As jij vlug even de kleren antrekken, dan bel ik intied de plietsie”.
Ik naor boeten, de vreiskolde in. Ik probeerde te traceren, woar het geluud percies vandaon kwam. Het geluud was al wat minder worden en kwam oet de bossies achter het verzörgingshoes “de Hullen”, waor wij destieds achter woonden. Ik luip in de richting van het geluud en daor lag in de bossies een olde vrouw in heur nachthemd. Ze was al beheurlijk onderkoeld en het had niet laang meer duurd, dan had ze het neit overleefd. Ik nam heur op mien scholders. Ze mus vast en zeker oet het verzörgingshoes kommen wezen. Maor hou kom ik daor midden in de nacht met een olde vrouw op de scholders naor binnen? An de achterkaant van het hoes zaag ik in een kaomer nog wat licht braanden en toen ik dichterbij kwam, zaag ik dat de deur van dizze kaomer ok nog open stun. Ik kun zo met de vrouw op mien scholders naor binnen lopen. Ik legde de stokverkleumde vrouw op berre en stopte heur onder de dekens. Ik wol vortdaolijk deurlopen naor een nachtzuster om te vertellen wat er gebeurd was, toen de deur van de kaomer open gung en de vrouw van mien naoste collegao, die ik goud kende en nachtdeinst had, mij met grote ogen ankeek en verbaosd reup : “Wat moet jij hier midden in de nacht en wat kom jij hier doun!” Ik legde alles oet en kun met een gerust hart verder slaopen. De nachtzuster zee, dat de vrouw die dag oet het zeikenhoes kommen was en wat in de war was.
Toen de plietsie even laoter bij oons aanbelde, kun ik vertellen, dat alles al naor tevredenheid oplöst was. Gelukkig hef de vrouw gien naodeilige gevolgen ondervonden van heur nachtelijk oetstappie.
Lammert Douwes
