‘Wellicht wordt straks een noodlokaal al noodzakelijk’
Nieuw onderkomen geeft Teken & Schildergroep Roden enorme boost
RODEN – Hij bedoelde het als grapje, al was de ondertoon beslist serieus. Chiel van den Heuvel, voorzitter van de Teken & Schildergroep Roden, sprak woensdagmorgen over het inrichten van een noodlokaal. Want door de aanwas van nieuwe leden, dreigt ook het nieuwe onderkomen- in het gebouw van voormalig school De Haven aan het Schoollaantje- op sommige momenten alweer te klein te worden. ‘Het gaat prima. We krijgen steeds meer nieuwe leden. Op de ledenlijst staan inmiddels zo’n tweehonderd mensen. Mensen komen van heinde en ver. Dat doet ons goed’, zei de voorzitter tevreden. Woensdagmorgen werd het huurcontract met de gemeente Noordenveld dan eindelijk officieel getekend. Wethouder Alssema was daarvoor aanwezig.
Woensdagmorgen, 9.45 uur. In het grote lokaal van de TSR is het werkelijk een drukte van belang. ‘Dit is het gangbare beeld’, zegt voorzitter Van den Heuvel, een tevreden glimlach niet onderdrukkend. ‘En dan heb je ’s middags vaak wéér een dergelijke grote groep en op de zaterdagen vaak nog workshops. Ja, de nieuwe ruimte wordt echt optimaal benut hoor. De verhuizing heeft ons zeker nieuwe leden opgeleverd. Mensen bijvoorbeeld die eerder afgehaakt waren. Prachtig dat ze nu terugkomen. En het mooie is zeker ook dat vrijwel iedereen die hier een cursus begint, ook lid wordt. Het is denk ik het totaalplaatje. We beschikken nu over een prachtige accommodatie, de sfeer is goed en we hebben prima docenten. Ik denk zelfs dat we met tweehonderd leden tot de grotere clubs van ons land behoren.’ Van den Heuvel liet verder weten – en dat is best opvallend- dat ook de nieuwe website een aantal leden opgeleverd heeft.
Positief dus. Maar – hoewel het glimlachend gesteld werd- al met al zit de TSR straks gewoon weer aan de maximale capaciteit. De koffiekamer kan nog gebruikt worden als extra ruimte, maar dan is de koek wel op. Is ook de knusse parkeerplaats achter het lokaal al snel weer vol. Een noodlokaal, zoals geopperd, is dus niet helemaal uit de lucht gegrepen. Want als de groei zich doorzet, dan zal de TSR toch iets moeten. Maar dat is een zorg voor later.
Nu moet er getekend worden. Iets dat in geval Van den Heuvel geen fluitje van een cent is. Van den Heuvel parafeert namelijk elke pagina met een speciale pen. ‘Deze pen heb ik al veertig jaar en gebruik ik alleen voor het tekenen van contracten. Je wilt niet weten hoeveel contracten met deze pen getekend zijn’, zegt hij. Alssema daarentegen kijkt vooral rond. Want aan dit pand bewaart hij speciale herinneringen. ‘Ik ben ruim zes jaar directeur van De Haven geweest. Dit voelt voor mij als een warm bad. Als thuiskomen. Wennen is het wel, maar ik denk dat we als gemeente zo prima met dit gebouw omgegaan zijn. Met aan de ene klant beroeps- en aan de andere kant – hier dus- amateurkunstenaars. Overigens vind ik dat die grenzen nogal vervagen. Ik zie soms werken van zogenaamde amateurs waar ik ontzettend van onder de indruk ben.’ Zelf schilderde Alssema ook. Heel even maar. Hij volgde een cursus. Dat liep op niets uit. Alssema bleek geen talent te hebben. Vervolgens werd hij wethouder.
Nadat het huurcontract getekend is, moet de immer sympathieke wethouder mee naar het atelier, waar hij namens de TSR een cadeau ontvangt. Het is een schilderij van Janet Bezuijen, een schilderij van Ot en Sien. Een van de 48 paneeltjes die de leden van de TSR in het kader van ‘Ot en Sien 110’ maakten. In het pand aan de Albertsbaan – voorheen Middelhoek- hangen er nu nog 47. Want het werkelijk prachtige schilderij van Bezuijen krijgt straks een prominente plek in het Roner gemeentehuis. Janet had het paneeltje aanvankelijk aan haar moeder beloofd, maar die deed er afstand van zonder het ooit daadwerkelijk in haar bezit gehad te hebben. ‘Ik zorg er voor dat dit schilderij een prachtige plek krijgt. Ot en Sien horen een mooie plek in het gemeentehuis te krijgen’, besloot de wethouder, die vervolgens een kop koffie (met cake) nam en nog maar eens rustig rondkeek. In zijn oude school. Met weemoed, maar zeker ook met trots. Want hij – en niemand anders- is toch de grote initiator van de nieuwe bestemming van De Haven geweest. En dan mag je best een beetje trots zijn. Ook al kun je zelf dan niet schilderen of tekenen.
