Wilhelmina Zoutewelle exposeert in de kerk in Peize

Afbeelding
kleintje cultuur

‘Het is soms best moeilijk om hiermee bezig te zijn, de ideeën komen niet vanzelf’

PEIZE - Kunstenares Wilhelmina Zoutewelle uit Peize had vroeger een vast idee in haar hoofd: ik ga de verpleging in. Ze volgde een paar jaar de opleiding tot verpleegkundige, tot ze toelatingsexamen voor Minerva deed. Tot haar grote verbazing werd ze aangenomen. ‘Dat was een van de hoogtepunten uit mijn leven,’ vertelt de beeldend kunstenaar.

In haar atelier geen knallende kunstwerken die in je gezicht springen. Wat er hangt zijn werken die je toefluisteren dichterbij te komen. En dat doe je als toeschouwer. Het zijn werken die je over je schouder laten kijken om te zien of er niemand kijkt, waarbij je ze vervolgens stiekem aan wilt raken. Voelen of die tere papiertjes echt zo teer zijn, en hoe die grote reliëfwerken aanvoelen.
‘Ik zoek graag het grensgebied tussen twee- en driedimensionaal op,’ vertelt ze, terwijl ze op twee grote werken wijst, die aan de muur hangen. ‘Hier zie je verschillende lagen inpakpapier op elkaar geplakt. Door het lijmen vormt zich reliëf. Dat heeft een andere kleur, waardoor je gaat associëren. Je kunt er van alles in zien, golven, tekenen des tijds, wat je maar wilt.’
Opvallend is een object waarbij het lijkt of er kleine boekjes op een stuk linnen zijn genaaid, waarbij de loshangende draden een soort staart vormen. ‘Dit werk maakt onderdeel uit van de serie Vachten en Velletjes. Een deel van de opbrengst gaat naar StrayDogs Rescue. Met deze werken geef ik de dieren symbolisch hun vachten weer terug.’
Wilhelmina exposeert momenteel in de kerk in Peize, maar haar werk heeft ook in New York gehangen. ‘Ja, dat was natuurlijk geweldig, maar het was midden in een zware lockdown, dus niet al te veel mensen hebben het gezien.’
Na haar kunstopleiding werd Wilhelmina niet meteen kunstenaar. ‘Ik deed van alles, werkte in een hondenpension , bij een trimsalon, maakte presentaties bij een kleurenadviesbureau. Ik dacht gewoon niet dat ik goed genoeg was om beroepskunstenaar te worden. Ik dacht dat mijn creatieve ideeën niet goed genoeg waren.’
Gelukkig leerde de tijd haar anders en inmiddels maakt Wilhelmina prachtige werken waarin reliëf een grote rol speelt. ‘Soms is het best een lastig proces,’ bekent ze, ‘De ideeën komen niet vanzelf. Ik moet hard werken om met een nieuwe presentatie te komen. Dat kan wel eens frustrerend zijn. Ik wil er een lans voor breken dat we als kunstenaars ook gewoon eerlijk zijn over de moeilijkheden waar we tegenaan lopen.’
Op de vraag wat haar dromen zijn aarzelt ze. Bijna verlegen zegt ze: ‘Het is zo pretentieus dat ik het bijna niet durf te zeggen.’ En dan iets zelfverzekerder: ‘Maar dromen zijn belangrijk. Er zitten een enorm verlangen en veel energie in dromen en het is zonder dat te laten verpieteren. Iedereen zou dromen moeten hebben. De mijne is exposeren in museum Voorlinden in Wassenaar. Dat is zo’n prachtig museum in een geweldig gebouw. De zalen zijn zo groot dat er veel ruimte wordt geboden aan de kunstwerken. Ik zou daar wel grondwerk willen doen.’
In de loop van de jaren is er een flinke collectie kunt opgebouwd. ‘Ja, daar moet ik eigenlijk iets mee. Ik denk wel eens aan een paasvuur waar ik oude werken op verbrand. Een soort symbolisch afscheid van periodes uit het leven waar je niets meer mee doet. Maar dat idee moet ik nog verder vormgeven.’ Wilma doet mee aan de Open Atelierroute Noordenveld en ze exposeert nog in de kerk in Peize tot eind mei. Meer informatie is te vinden  op: https://wilhelminazoutewelle.nl/

UIT DE KRANT