Willie Schepers wint Vrijwilligersprijs Sportgala
RODEN – ‘Kom maar naar het voetbalveld, daar ben ik wel te vinden’, roept Willie Schepers woensdagochtend wanneer we hem bellen met een toch wel bijzondere mededeling. Willie is namelijk uitgeroepen tot ‘Vrijwilliger van het jaar 2020’ door de jury van het Sportgala, dat dit keer door corona in een andere vorm plaatsvond. Al bijna twintig jaar is hij vrijwel iedere dag bij ‘zijn cluppie’ te vinden. ‘Als ik zo blijf zoals ik nu ben, kan ik het nog heel lang volhouden.’
‘Ik doe dit gewoon omdat ik het mooi vind, daar is niks bijzonders aan’
Voor Willie Schepers is uit Roden is het de normaalste zaak van de wereld. Voor zijn vrouw Ria ook. Ze weet niet beter dat haar man, zodra hij zich in z’n kleren heeft gehesen, vertrekt naar het voetbalveld. ‘Ze weet dat ik niet vaak thuis ben en dat vindt ze prima’, zegt Willie wanneer we hem opzoeken op het sportpark van VV Roden. Hij was zojuist de kunstgrasmat aan het slepen op de trekker. ‘Dat moet één keer per week, eerst borstelen en daarna slepen om de korrels egaal in het kunstgras te krijgen.’ Wanneer Willie de grote bos bloemen ziet is hij even stil. ‘Ik sta er versteld van. Ik doe dit gewoon omdat ik het mooi vind. Daar is niks bijzonders aan. Ik doe thuis mijn werk en dat doe ik hier ook. Hier is altijd wat te doen; wat reparatiewerk, belijning, snoeiwerk, schilderen, de reclameborden moeten schoon, straks moet het gras weer gemaaid worden. Ik ben ook aanspreekpunt van de vrijwilligers, 17 man in totaal. Op vrijdagmorgen hebben we een grote club. Niet iedereen kan natuurlijk, maar we hebben wel een aardige groep. We maken een planning de werkzaamheden en die verdeel ik onder de jongens. Om half tien drinken we een bakkie koffie in de kantine. Gezellig is dat. Om half twaalf stoppen we ermee.’
Willie is destijds gevraagd door wijlen Piet de Wit. Hij deed altijd de belijning op de velden. ‘Piet belde me vaak: kom je ook naar de club? Toen ik stopte met werken, ik was uitvoerder in de bouw bij Jarino en later bij Meijering & Benus (Nu Jorritsma), kreeg ik meer tijd. Zo is het gekomen. Ik vind het mooi om hier te zijn. Ik ben nu 77, als ik zo blijf zoals ik nu ben kan ik het nog heel lang volhouden.’ Hoewel Willie bijna dagelijks op het park te vinden is, kijkt hij zelden naar een wedstrijd van het eerste. ‘Ik heb een seizoenkaart van FC Groningen, al jaren. Daar mag ik graag naar toegaan. Laten we hopen dat het snel weer losgaat.’ Iedere vereniging gun je een man als Willie, een man met gouden handjes en een dito hart.
