Winkeltjes in De Hullen en De Noorderkroon zijn vertrouwd gezicht kwijt

‘Oude mensen worden erg onderschat, er wordt soms over hun hoofden heen gepraat’

LEEK - Vijfentwintig jaar lang was ze het gezicht van het winkeltje in de woonzorgcentra De Noorderkroon en De Hullen. Hoewel het een moeilijke beslissing was, vond Alie Slotema het tijd om te stoppen. Voor de bewoners en het personeel zal het even flink wennen zijn. Ook voor Alie, hoewel ze zich niet zal vervelen.
Alie en Jan Willem bezorgden 50 jaar lang met hun rijdende winkel boodschappen aan huis. Alie kwam niet uit een middenstandsgezin. ‘Mijn vader was vrachtwagenchauffeur, mijn moeder was thuis. Toen ik van school kwam ging ik bij de Rabobank werken. Dat ging toe nog heel anders dan nu. Op donderdagmiddag was er markt in Leek en dan kwamen de vrouwen geld halen. Onze chef wist precies wie er wanneer geld gestort kreeg en wie er dus geld op kon nemen. Nu is het heel anders, erg onpersoonlijk.’
Het omgaan met klanten zat er dus al vroeg in. ‘Toen ik zwanger raakte moest ik stoppen met werken. Dat was toen zo. We waren met drie vrouwen en alle drie zwanger. We hoopten toch op de een of andere manier te kunnen blijven, maar dat zat er niet in.’
Uiteindelijk ging Alie mee op de wagen. ‘Daar dacht je helemaal niet over na, dat deed je gewoon. En ik vond het mooi. Je kent iedereen die in de wagen komt. Ik hield erg van het contact met de mensen.’
Woonzorgcentrum De Noorderkroon had al een winkeltje. ‘Op een dag vroegen ze of ik in het winkeltje wilde staan. Dat leek me wel wat. Al snel kwam er ook een winkeltje in De Hullen. Ik had aan beide winkeltjes bijna een volle werkweek. Maar wat vond ik het leuk. Weet je, oude mensen worden enorm onderschat. Mensen denken al snel dat ze er niet meer zo toe doen, dat ze niks meer in te brengen hebben. Ze worden soms niet voor vol aangezien. Maar als je met ze in gesprek gaat, dan kom je erachter dat ze echt heel veel weten. Ze hebben de oorlog meegemaakt en de wederopbouw. Deze mensen hebben zo veel kennis en ervaring in huis. Ik had bijvoorbeeld een gesprek met een meneer over de stikstofcrisis. Die man was boer geweest. Hij had er een hele duidelijke en goed doordachte mening over. Ook oudere mensen lezen de krant en zijn vaak juist erg in politiek geïnteresseerd. Dat je lichaam er steeds verder mee ophoudt, wil niet zeggen dat je geest dat standaard ook doet.’

Corona hakte er flink in bij Alie en Jan Willem. ‘Bij de Hullen zijn echt veel mensen overleden. Dat was schokkend. Dan hoorde je steeds dat er weer een bekende was overleden. Je had geen afscheid kunnen nemen. Dat vonden we heel zwaar. Weet je, je leert die mensen echt kennen.’
Het besluit om te stoppen werd niet licht genomen. ‘Ik heb mijn werk nooit als werk ervaren. Ik vond het dan ook zwaar om de beslissing te nemen. Mijn moeder vroeg op een gegeven moment of ik dan tot mijn tachtigste wilde werken. Nou nee, dat natuurlijk ook niet.’
Op 2 juli viel het doek. ‘We wilden geen gedoe, geen hocus pocus. Maar we hebben taart gegeten met het personeel en de bewoners en dat was een heel fijn afscheid. Ik besef ook dat het heel luxe is om nu te kunnen stoppen op mijn 65^ste.’
Plannen voor al die vrije tijd zijn er nog niet direct. ‘Ik moet nog bedenken wat ik ga doen.’ Alie wijst op een breiwerk. ‘Zoals je ziet hou ik van breien. En ik pas nog op de kleinkinderen. De tiende is op komst. We zijn geen mensen om met een camper op pad te gaan, maar we zullen ons echt niet vervelen.’
In de belangstelling staan is niks voor Alie. Als er dan ook nog even een foto moet worden gemaakt, gaat dat schoorvoetend. Jan Willem staat erbij en stoot de fotograaf aan. ‘Moet je eens kijken. Toch logisch dat ik daar een dikke vijftig jaar geleden verliefd op werd?’ En dat brengt die glimlach op Alie’s gezicht.