Woonboerderaai
De boer, viefenzestig jaor, wil ies aanders wat.
Zien vrouw is die grote rompslomp al heul lang zat.
Een opvolger veur ’t bedrief was veur heur niet weglegd.
Daorom hebben ze tegen mekaor zegd :
“We doun het spul maor van de haand,
verkopen het vei en aal oons laand.”
De lèeste kouen, de lèeste zwienen
zagen ze met traonen in de ogen verdwienen.
En dan dat mooie , broene peerd
mus vort, want ein zu’n beeissie was niks weerd.
Dan mus e nog weer in een stukkie laand,
Nee, ’t heule spul maor van de haand.
Het vei verkocht, heur warken was daon,
In een börgerhoes in ’t dörp bennen ze wonen gaon.
Heur boerderaai verkopen was heul vlot gaon,
een dikke meneer oet stad har een goud bod daon.
Wonen in de schuur, hokken en stallen der oet broken,
Op de plek van ’t zwien met biggen wol ‘t vrouwgie koken.
Waor de gierput achterlangs luip,
de plek waor straks de familie sluip.
De stal van ’t peerd, de aole broen,
daor zul meneer zien bad straks doen.
De koustalraompies, waor de kouen deur keken,
Luiten ze zitten, ’t har heur mooi tou leken.
Een vracht heuj kwam der deur, ’t wör een groot raom,
Dat ronde bleef der in, ’t leek zo veurnaom.
’t Veurhoes, ze weiten ’t nog neit, wordt naoder bekeken,
’t wonen in de schuur hef heur mooi tou leken.
De boer en zien vrouw zeggen : “Harregat ”,
zij zeggen : “Leuk”, wat is ’t toch wat .
Elk hef zo zien eigen idee, elkenein is vraai,
ale kaanten kuj op met een woonboerderaai!