‘Ze noemden ons ook wel de vader en moeder van de Jaarbeurs’
actueel
RODEN – De Jaarbeurs van het Noorden viert dit jaar de 65e verjaardag. Geen reden om rustiger aan te gaan doen, wél om stil te staan bij deze mijlpaal. Want een mijlpaal is het. Waar andere beurzen al lang zijn verdwenen, is die in Roden nog steeds springlevend. Tijdens de komende beurs zal teruggeblikt worden. Met foto’s. Met verhalen. Ondertussen kreeg de organisatie van Gé en Jans Woering plakboeken, foto’s en ontelbare anekdotes aangereikt. ‘Een schat. Echt, zo waardevol’, zegt André Brasse die hoopt dat meer mensen hun archief heel even in bruikleen willen geven aan de organisatie van nu.
Gé Woering dus. Zij was van 1974 tot 1989 de ‘moeder van de Jaarbeurs’, zoals Jans de vader was. Het echtpaar was de Jaarbeurs en maakte de successen mee. De beurs groeide. Elke jaar weer werd het groter en de namen van de artiesten meer aansprekend. Het kon niet op. En wilde je iets weten, was je iets kwijt of moest er iets geregeld worden? Dan vroeg je Gé. Was die er niet? Dan trok je Jans aan zijn jasje. ‘Een fantastische tijd’, zegt Gé, ondertussen bladerend in een van de vele plakboeken. ‘Weet je dat het heel goed is dat je juist als echtpaar in de organisatie zit. Dit is omdat dan nooit iemand vraagt waanneer je nou eindelijk eens thuiskomt. Of een opmerking maakt dat je wéér weg moet. Wij wisten niet beter dan dat de ander met de beurs bezig was. Je begreep elkaar.’ Gé was secretaresse en hield zich nadrukkelijk bezig met standwerving. Jans deed de administratie, de boekhouding en deelde de tenten in. ‘We namen onze taken heel serieus. Ik weet nog dat toen ik gevraagd werd standhouders te werven, ik zelf op een aantal beurzen ben gaan staan. Gewoon om te voelen wat het is. Om te ervaren waar je als standhouder zoal mee te maken krijgt. Ik kon me dus heel goed verplaatsen in de standhouder en dat heeft bijgedragen aan het succes in Roden. Als de Jaarbeurs van start ging, waren we bijkans 24 uur per dag aanwezig. Iedereen kende ons op den duur, zoals wij ook iedereen leerden kennen. En dan heb ik het niet alleen over zaken. Ik was altijd betrokken bij de mensen. Ik wist wat er op persoonlijk vlak speelde en vroeg daar naar als ik de mensen tegenkwam. Dat werd gewaardeerd. Dat schepte een band’, weet Gé, die Brasse met de plakboeken ook weer op weg helpt. ‘Hoe gek ook, maar de plakboeken geven weer inspiratie. Je doet ideeën op. Zo van ‘goh, dat zou nu ook nog best kunnen’. Wel is het zo dat de tijden die Gé en Jans meemaakten, niet terugkeren. De tijden zijn veranderd’, weet Brasse. Gé knikt. ‘Klopt. Tegenwoordig moet je bijna smeken of ze op je beurs willen staan, toen kozen we gewoon de beste.’
Een gouden tijd was het. Elke dag feest. Elke dag verhalen. ‘Ik kan er een boek over schrijven’, vertelt Gé. ‘Alles was toch anders. De opening bijvoorbeeld, was meer ontspannen. Was vooral lachen met mooie gasten. Alle standhouders waren bij die opening en een ondernemer van het jaar werd niet gekozen. Ik ben nog elk jaar bij de opening en het is nu allemaal veel ernstiger. Vroeger kon alles. Als het ’s nachts rond een uur of twee nog heel druk in de tent was, dan werden Jan en Zwaan gebeld of ze nog even wilden komen. En dan waren ze er een uurtje later gewoon. Kon toen allemaal. Och kijk, we hebben er zelfs een antiekbeurs bij gehad en de firma Bijl leverde altijd de tenten. Henk Bijl kwam uit Peize. Wat ik me vooral herinner is dat hij vaak een zak drop meenam. We hebben een tent gehad met alleen Norger ondernemers. Na afloop dansten die ondernemers door de tent, wat een gezelligheid was er toen. De Zakenkring Roden had een eigen tent en René Frijters regelde de artiesten. René kwam uit Tilburg en als dank nodigde hij het bestuur een keer uit zijn kant op te komen. Dat hebben we gedaan. We mochten een show van André van Duin, ‘Flip Fluitketel’, bijwonen. Was echt prachtig.’
Gé is niet te stoppen. Wat opvalt in haar archief zijn de talloze bekende zangers en zangeressen die naar Roden kwamen, het kon toen kennelijk niet op. ‘We hebben mannen als Hans Wiegel en Hennie van der Most bij de opening gehad. Van der Most kwam met de helikopter, die stond op de parkeerplaats. We hebben Hennie Huisman gehad. Corry Konings, Vader Abraham en TopPop. En Ria Valk natuurlijk. En als het nodig was, regelden we er zo wat artiesten bij, was maar net hoe gezellig het was. Toen moest je eerst alle hallen van de beurs door en eindigde je in de grootste tent; de Recreahal. Ja, dat was best slim bedacht. En druk dat het daar elke avond was. Wij waren altijd vroeg en hadden het overdag druk. En steeds namen we ons voor het niet zo laat te maken. Tot we weer vrienden in de tent zagen en het tóch weer laat werd.’
Gé koestert die tijd. Ze deden goed werk, stuwden de beurs op in de vaart der volkeren. Meer dan 150 standhouders was gewoon de norm en iedereen wilde naar Roden. De concurrerende beurs in Deventer ‘Jaarbeurs van het Oosten’ viel om. Iedereen wilde naar Roden. Daar gebeurde het. Het succes kenden amper grenzen.
En toen zat de beurs van 1988 er op en besloten Gé en Jans te stoppen. Voor velen een verrassing. Zomaar, er was geen enkele aanleiding voor. ‘ We zijn op het toppunt van succes gestopt. Gewoon, omdat we vonden dat het tijd werd voor een frissere wind. Op een bepaald moment moet je plaatsmaken. Dat is me later wel eens opgevallen; hoe lang bepaalde mensen in het bestuur bleven. Dan heb je het dus over bijna dertig jaar. Wij vonden het tijd om anderen de kans te geven, ook om een soort ‘bedrijfsblindheid’ tegen te gaan.’ Het afscheid viel zwaar. Er vloeiden tranen. ‘Vreselijk’, zegt Gé nu. ‘Ik zag mensen huilen, we moesten zelf huilen. Brr, ik krijg er nog koude rillingen van.’
Gé en Jans komen nog steeds op de beurs. ‘Ik wil André een compliment maken. Ik vond de beurs van vorig jaar weer veel leuker. Maar: iedereen doet z’n stinkende best. Dat weet ik en ik besef me dat het anders is nu. Je mag het niet met elkaar vergelijken. Laten we koesteren dat wij nog een beurs hebben. En laten we hopen dat die beurs nog heel lang blijft bestaan.’
Mensen die ook foto’s en andere historisch materiaal hebben, kunnen dat via info@jaarbeursvanhetnoorden.nl aangeven. De Historische Vereniging Roon zal de spullen inscannen. Op de foto het bestuur met Be van der Meulen, Bouke Meek, Albert Postema, Rob Lyklama, Eltjo van Wijk, Piet Bolt, Johan Bleker, Piet van der Scheer, Jans Woering, Iwe Postema, Gé Woering. Op de foto ontbreekt Wim Bruining.
Gé Woering dus. Zij was van 1974 tot 1989 de ‘moeder van de Jaarbeurs’, zoals Jans de vader was. Het echtpaar was de Jaarbeurs en maakte de successen mee. De beurs groeide. Elke jaar weer werd het groter en de namen van de artiesten meer aansprekend. Het kon niet op. En wilde je iets weten, was je iets kwijt of moest er iets geregeld worden? Dan vroeg je Gé. Was die er niet? Dan trok je Jans aan zijn jasje. ‘Een fantastische tijd’, zegt Gé, ondertussen bladerend in een van de vele plakboeken. ‘Weet je dat het heel goed is dat je juist als echtpaar in de organisatie zit. Dit is omdat dan nooit iemand vraagt waanneer je nou eindelijk eens thuiskomt. Of een opmerking maakt dat je wéér weg moet. Wij wisten niet beter dan dat de ander met de beurs bezig was. Je begreep elkaar.’ Gé was secretaresse en hield zich nadrukkelijk bezig met standwerving. Jans deed de administratie, de boekhouding en deelde de tenten in. ‘We namen onze taken heel serieus. Ik weet nog dat toen ik gevraagd werd standhouders te werven, ik zelf op een aantal beurzen ben gaan staan. Gewoon om te voelen wat het is. Om te ervaren waar je als standhouder zoal mee te maken krijgt. Ik kon me dus heel goed verplaatsen in de standhouder en dat heeft bijgedragen aan het succes in Roden. Als de Jaarbeurs van start ging, waren we bijkans 24 uur per dag aanwezig. Iedereen kende ons op den duur, zoals wij ook iedereen leerden kennen. En dan heb ik het niet alleen over zaken. Ik was altijd betrokken bij de mensen. Ik wist wat er op persoonlijk vlak speelde en vroeg daar naar als ik de mensen tegenkwam. Dat werd gewaardeerd. Dat schepte een band’, weet Gé, die Brasse met de plakboeken ook weer op weg helpt. ‘Hoe gek ook, maar de plakboeken geven weer inspiratie. Je doet ideeën op. Zo van ‘goh, dat zou nu ook nog best kunnen’. Wel is het zo dat de tijden die Gé en Jans meemaakten, niet terugkeren. De tijden zijn veranderd’, weet Brasse. Gé knikt. ‘Klopt. Tegenwoordig moet je bijna smeken of ze op je beurs willen staan, toen kozen we gewoon de beste.’
Een gouden tijd was het. Elke dag feest. Elke dag verhalen. ‘Ik kan er een boek over schrijven’, vertelt Gé. ‘Alles was toch anders. De opening bijvoorbeeld, was meer ontspannen. Was vooral lachen met mooie gasten. Alle standhouders waren bij die opening en een ondernemer van het jaar werd niet gekozen. Ik ben nog elk jaar bij de opening en het is nu allemaal veel ernstiger. Vroeger kon alles. Als het ’s nachts rond een uur of twee nog heel druk in de tent was, dan werden Jan en Zwaan gebeld of ze nog even wilden komen. En dan waren ze er een uurtje later gewoon. Kon toen allemaal. Och kijk, we hebben er zelfs een antiekbeurs bij gehad en de firma Bijl leverde altijd de tenten. Henk Bijl kwam uit Peize. Wat ik me vooral herinner is dat hij vaak een zak drop meenam. We hebben een tent gehad met alleen Norger ondernemers. Na afloop dansten die ondernemers door de tent, wat een gezelligheid was er toen. De Zakenkring Roden had een eigen tent en René Frijters regelde de artiesten. René kwam uit Tilburg en als dank nodigde hij het bestuur een keer uit zijn kant op te komen. Dat hebben we gedaan. We mochten een show van André van Duin, ‘Flip Fluitketel’, bijwonen. Was echt prachtig.’
Gé is niet te stoppen. Wat opvalt in haar archief zijn de talloze bekende zangers en zangeressen die naar Roden kwamen, het kon toen kennelijk niet op. ‘We hebben mannen als Hans Wiegel en Hennie van der Most bij de opening gehad. Van der Most kwam met de helikopter, die stond op de parkeerplaats. We hebben Hennie Huisman gehad. Corry Konings, Vader Abraham en TopPop. En Ria Valk natuurlijk. En als het nodig was, regelden we er zo wat artiesten bij, was maar net hoe gezellig het was. Toen moest je eerst alle hallen van de beurs door en eindigde je in de grootste tent; de Recreahal. Ja, dat was best slim bedacht. En druk dat het daar elke avond was. Wij waren altijd vroeg en hadden het overdag druk. En steeds namen we ons voor het niet zo laat te maken. Tot we weer vrienden in de tent zagen en het tóch weer laat werd.’
Gé koestert die tijd. Ze deden goed werk, stuwden de beurs op in de vaart der volkeren. Meer dan 150 standhouders was gewoon de norm en iedereen wilde naar Roden. De concurrerende beurs in Deventer ‘Jaarbeurs van het Oosten’ viel om. Iedereen wilde naar Roden. Daar gebeurde het. Het succes kenden amper grenzen.
En toen zat de beurs van 1988 er op en besloten Gé en Jans te stoppen. Voor velen een verrassing. Zomaar, er was geen enkele aanleiding voor. ‘ We zijn op het toppunt van succes gestopt. Gewoon, omdat we vonden dat het tijd werd voor een frissere wind. Op een bepaald moment moet je plaatsmaken. Dat is me later wel eens opgevallen; hoe lang bepaalde mensen in het bestuur bleven. Dan heb je het dus over bijna dertig jaar. Wij vonden het tijd om anderen de kans te geven, ook om een soort ‘bedrijfsblindheid’ tegen te gaan.’ Het afscheid viel zwaar. Er vloeiden tranen. ‘Vreselijk’, zegt Gé nu. ‘Ik zag mensen huilen, we moesten zelf huilen. Brr, ik krijg er nog koude rillingen van.’
Gé en Jans komen nog steeds op de beurs. ‘Ik wil André een compliment maken. Ik vond de beurs van vorig jaar weer veel leuker. Maar: iedereen doet z’n stinkende best. Dat weet ik en ik besef me dat het anders is nu. Je mag het niet met elkaar vergelijken. Laten we koesteren dat wij nog een beurs hebben. En laten we hopen dat die beurs nog heel lang blijft bestaan.’
Mensen die ook foto’s en andere historisch materiaal hebben, kunnen dat via info@jaarbeursvanhetnoorden.nl aangeven. De Historische Vereniging Roon zal de spullen inscannen. Op de foto het bestuur met Be van der Meulen, Bouke Meek, Albert Postema, Rob Lyklama, Eltjo van Wijk, Piet Bolt, Johan Bleker, Piet van der Scheer, Jans Woering, Iwe Postema, Gé Woering. Op de foto ontbreekt Wim Bruining.
