Zie nooit wat..

‘Jij hebt mazzel dat je veel in de natuur werkt, dan zie je ook meer dieren’. Dat krijg ik zo vaak te horen. Dat klopt deels want als je niet buiten komt, dan zie je ook niets. Wat werk betreft klopt het ook deels omdat ik beroepsmatig met natuur en landschap bezig ben. Maar de veronderstelling dat ik vanwege mijn werk veel in de natuur ben klopt niet echt. Mijn werk vindt (helaas) grotendeels plaats vanuit een kantoor, vanachter een beeldscherm.

De meeste foto’s die ik maak, maak ik in mijn vrije tijd en tijdens de autoritten van en naar mijn werk. Oké, daardoor kom ik wel eens iets later dan gepland op kantoor. Als ik onderweg een ree of kraanvogel zie, ga ik er wel uit om een aantal foto’s te maken. Dat zijn de onverwachte natuurontmoetingen, zoals ik ze noem. De camera ligt natuurlijk altijd naast me op de bijrijdersstoel. Gelukkig heb ik flexibele werktijden. Als ik geen afspraak heb hoor je niemand klagen.

Onlangs struinde ik over een vlonderpad om Levendbarende hagedissen te fotograferen. Ze liggen met mooi weer te zonnen op de warme planken. Ik had er al enkele gefotografeerd toen er een wandelaarster aan kwam. Dus wacht je even tot ze gepasseerd is en de hagedissen weer tevoorschijn komen. ‘Wat fotografeer je?’ vroeg ze. ‘Levendbarende hagedissen’ was mijn antwoord. ‘Oh die wil ik zó graag een keer zien maar ik zie ze nooit’ zei ze. ‘je bent er net drie voorbij gelopen en er kruipt er nu een achter je voet’ antwoorde ik. Met een ruk draaide ze zich om en floep.. weg was de hagedis.

‘Kom maar even naast me zitten’ ging ik verder. ‘Stil blijven zitten dan komen ze zo weer tevoorschijn’. Het duurde geen tien tellen en het eerste nieuwsgierige kopje stak alweer boven de planken uit. ‘Oh wat gaaf’ riep ze verrukt. ‘Als we ‘m nou heel voorzichtig naderen, kun je ’m goed bekijken’, zei ik. Zo gezegd, zo gedaan en voorzichtig kropen we op handen en knieën naar het hagedisje. Dat zal voor een buitenstaander een bijzonder gezicht zijn geweest denk ik. ‘Oh wat mooi’ zei ze en na deze onverwachte natuurontmoeting liep ze vrolijk verder richting het Ballooërveld. ‘Magische momenten’ noemen we dat in de natuureducatie.

Waar het om gaat, is goed kijken. Dat heb ik ook moeten leren. Echt kijken heb ik het dan over. Hoe vaak heb ik mensen op reeën gewezen die ze eerst niet zagen. ‘Vroeger liepen hier altijd reeën nu zie je ze nooit meer’ hoor ik regelmatig. ‘Als je goed kijkt kun je er vanaf hier drie zien’ zeg ik vervolgens. Grote ogen kijken me aan alsof ik spoken zie. ‘Daar, twee liggend in het gras en één staand op de houtwal’ zeg ik vervolgens. Al kletsend lopen de twee verder. ‘Nou zeg, die had ik niet gezien, jij johan?’

Ik geef toe dat het niet altijd makkelijk is om dieren in het veld te herkennen. Daarom deze prijsvraag onder de Puur Natuur lezers. Hoeveel reeën zie je in onderstaande foto? Stuur je antwoord naar acbrasse@hotmail.com, onder vermelding ‘Puur Natuur kijkvraag’. Onder de juiste inzendingen verloot ik een foto naar keuze op canvas, formaat 30x20 cm. 

Ik ga straks nog even met de camera op pad. Kijken of ik vanavond wél reeën zie. Gisteren zag ik niets.

Andre Brasse Puur Natuur nr. 51 augustus 2021