Zieke reeën en kale(nde) apen
Als het douchewater niet meer wegstroomt kijk je automatisch naar het afvoerputje. Meestal is de reden snel gevonden en trek je een bos haar door het roostertje naar boven. Daarmee is het probleem vaak opgelost. Misschien was corona de laatste tijd reden voor extra verstopte putjes. We mochten onze kapper immers enige tijd niet meer bezoeken. Ons haar groeide uit tot weelderig golvende, maar ook uitgezakte bossen. Hoe vaak ik niet te horen kreeg dat iemand naar de kapper verlangde omdat ze met een ‘crisis’ coupe rondliep. Gelukkig is iedereen inmiddels weer bijgewerkt.
Alhoewel, onlangs werd ik na mijn kapper bezoek nog aangesproken over mijn haardos. Of ik nog met een coronacoupe rondliep. Daar moest ik over nadenken. Wat bedoelde hij? Tijd voor een goed gesprek met mijn kapster? Moet ik ’s ochtends meer tijd besteden aan mijn coupe? De reactie kwam van een vroeg kalende man bedacht ik me later en die jaloerse blik op mijn volle haardos zei eigenlijk genoeg. Dat moet de echte reden zijn geweest.
Een week geleden liep ik in het veld reeën te observeren. Na ongeveer een kwartier observeren van acht prachtige exemplaren, zag ik plots beweging in mijn rechter ooghoek. Zoals ik de reeën bekeek, werd ik blijkbaar ook door twee reeën bekeken. Het waren twee reegeiten met een vacht die meer van een coronacoupe hadden dan van een mooie reebruine vacht zoals je ze meestal op foto’s ziet. Ze zagen er beroerd uit. Dachten ze over mij hetzelfde? Zaten we elkaar met enig medelijden te bekijken?
Enige dagen later kreeg ik een foto door een kennis toegestuurd van enkele slecht uitziende, jonge, zwarte reeën. Ook met een ‘coronavacht’ en kringen om de ogen. Wat ik van de reeën vond. Of ze wel gezond waren. Ik kon hem gerust stellen. Het is de periode waarin veel dieren verharen, ook reeën. Ze wisselen hun wintervacht in voor de zomervacht. Daarom zien veel reeën er momenteel verfomfaaid uit met plukken verwilderde vacht. Ze lijken ziek en ongezond maar dat is in de meeste gevallen niet zo. Kom over enkele weken terug, dan zien ze er veel beter uit en is de kleur vaak lichter en bruiner dan de grauwe grijzige wintervacht die ze nu dragen. Als je de plekken kent waar ze overnachten en schuilen, dan zie je daar nu vaak reeënhaar liggen.
Nu blijft de vraag staan of de reeën ook zo naar mij keken. Zagen ze een ongezond ogend kaal wezen met nog een laatste pluk haar op het hoofd en enkele ‘lappen’ om het lijf? De Engels Zoöloog Desmond Morris heeft er een prachtig boek over geschreven. ‘De naakte aap’ want dat zijn wij toch? We lachen om naakte woelratten en naakte katten maar wij zijn ook min of meer naakte zoogdieren. Vrijwel alle zoogdieren (behalve enkele waterzoogdieren) hebben een vacht om hun lichaamstemperatuur vast te houden en wapenen zich daarmee tegen de kou. Maar mensen zijn onze vacht grotendeels kwijtgeraakt. We dragen kleding om dit verlies te compenseren. Eerst trokken we dierenvachten aan van beren en wolven bijvoorbeeld. Tegenwoordig lopen we te pronken met de duurste merkkleding. Naast dat het functioneel is, is onze ‘nieuwe vacht’ ook een deel van ons image geworden.
Over het verlies van onze mensenvacht zijn meerdere theorieën bedacht. Een vacht houdt parasieten vast. Daar heeft een ‘naakte aap’ veel minder last van. Ik zie in mijn fantasie al een groep vlooiende mensen op het terras zitten. Een kale huid zou hygiënischer zijn als we eten. Ik denk aan mijn bebaarde medemens die een kop soep naar binnen werkt. En een vacht zou ons in de weg zitten bij het zwemmen. Dan kom ik toch weer uit bij ons doucheputje met een dot haar in het rooster. Misschien moeten we al mens het laatste beetje haar dat we hebben ook maar loslaten. Sorry kappers.
April 2021 Andre Brasse.
