Zorgengel Melissa straalt in een leegstaande garage

Koude voeten, een warm hart

RODEN – Vaste prik elk jaar is de Kerstengel die voorop de speciale Kersteditie van De Krant prijkt. Vaste prik is ook de zoektocht naar een geschikt model, locatie en entourage. En ook niet anders dan andere jaren is de shoot die volgt. Een koude lege garage, een schitterende engel met een goed hart, een auto met de looks én een prachtverhaal, en een topteam. Met koude voeten, maar met een warm hart bleek maar weer dat mooie herinneringen goud waard zijn.

Net als andere jaren verbonden fotograaf Alfred Oosterman en visagiste Henriëtte Brink zich weer graag aan de kerstengel-shoot. Met dit duo staat al jaren een topteam waarbij de verdeling helder is: Henriëtte stort zich op de talloze potjes, kwastjes en glimmers, terwijl Alfred gestaag maar doelbewust een setting opbouwt. Ze hebben weinig woorden nodig om op één lijn te komen; ze kiezen zonder al teveel discussie unaniem een zwart glitterjurkje uit de drie outfits die Joy Roden beschikbaar heeft gesteld en besluiten de dochter van Henriëtte van de bank af te bellen voor een extra accessoire. Terwijl uw verslaggeefster zich stort op de catering, tovert Henriëtte een lading make-up tevoorschijn waar je ‘u’ tegen zegt. Plek van handelen is dit jaar de leegstaande garage van Henk van Bergen in Roden. Perfect gevonden, maar dat zal zo wel duidelijk worden.

Eerst naar het model van deze avond: Melissa Smilda. Melissa, 23 jaar jong, is niet alleen een bevlogen zorgmedewerkster, maar ook bekend als zangeres van het levenslied. Ze is geboren en getogen in Peize waar ze al menig dorpsfeest opluisterde. Haar muzikaliteit komt niet van een vreemde, ook vader Zweitse beklom met de band Acapulco menig podium. Melissa is een ijverige dame, hardwerkend, betrokken, nuchter en beeldschoon. Een podiumbeest, maar ook een engel; dat vooral. Want de zorg die staat voorop. “Daar ligt mijn hart”.

Melissa moet ook geduldig zijn deze avond, maar: “dat ben ik wel gewend.” De kunsten van Henriëtte kosten namelijk wel tijd. Geen punt, Melissa gaat rustig zitten en vertelt ondertussen over de twee jaren die achter haar liggen. Corona betekende natuurlijk nogal wat voor haar carrière als zangeres, maar ook als zorgmedewerkster raakt de pandemie haar leven. Nuchter en plichtsgetrouw maakte ze zonder veel problemen de keuze haar muzikale carrière op een lager pitje te zetten om alles voor de zorg te kunnen geven. De term ‘engel’ is dit jaar zeker toepasselijk voor iemand die zich zo vol toewijding voor anderen inzet. “Werk gaat nu voor”, vertelt ze. “Op dit moment ligt mijn hart in de zorg. Het kan niet zo zijn dat ik de ene dag voor een paar honderd man sta op te treden en de andere dag weer veilig bij de bewoners wil zijn.”

Melissa werkt als verzorgende op een gesloten PG afdeling van woonzorgcentrum de Symfonie in Eelde. Ze werkt daar met dementerende ouderen. Een pittige baan voor een 23-jarige, maar Melissa noemt het liever “dankbaar”. “Dit werk ligt je of niet. De mensen wonen bij ons op een gezamenlijke groep en ik geef ze vooral dagstructuur”, vertelt ze. “Ik geef ze eten, maar ook medicijnen. Ook lichamelijke zorg hoort erbij. Ik heb heel veel plezier in mijn werk”, zegt ze resoluut. Achter haar liggen echter twee jaren waarin het wel eens zoeken was naar de lichtpuntjes. “We hebben Corona ook op de afdeling gehad”, vertelt Melissa. “Slechts 5 à 6 bewoners hebben het niet gehad en 13 bewoners zijn overleden.” Een pittige periode. “Je hebt toch een band met de bewoners. In zo’n periode werk je echt op de automatische piloot. Ik heb gemerkt: je verwerkt het pas later. Elke keer sta je weer voor die deur en denk je: wie zou er nu weer overleden zijn. Het komt ook zo onverwacht. Zo ben je bij iemand en is diegene stabiel en een uur later kijk je en zijn ze weg.” De zorg is deze periode anders dan ze gewend is. “We hebben veel minder tijd. Er is heel veel te doen.” Het zorgt er niet voor dat ze het menselijke aspect uit het oog verliest. “Als iemand een niet goed in zijn vel zit of verdrietig is en een knuffel nodig heeft, dan geef je die toch, hoor”, zegt ze met een bescheiden glimlach.

Terwijl Henriëtte nog weer een ander potje opsnort, horen we luid lawaai uit de garage komen. Net als het stilzitten voor de make-up is Melissa een beetje reuring wel gewend. Haar grote uitlaatklep en tweede passie is zingen en optreden. Ze was nog maar een jaar of zestien als Erwin en Deborah van Partyband Sunshine de jongedame uit het publiek pikken tijdens Pinkstermarkt en ze haar eerste optreden heeft. “Ik kende hun van het nummer Jukebox, echt fantastisch. Dat luisterde ik altijd onder de douche”, lacht ze. Zoals al gezegd kreeg ze het zingen en optreden met de paplepel ingegoten. Dit eerste optreden blijkt naar meer te smaken. Publiek reageert goed en ze vormt al snel een trio met vader Zweitse en zanger Dirkjan Mollema. Uiteindelijk besluit Melissa solo de studio in te duiken. “Eigenlijk zonder verwachtingen”, vertelt ze. “dat ik al snel ook op de radio gedraaid zou worden, had ik totaal niet verwacht, maar de mensen reageerden goed.” Haar geheim? “Er zijn niet veel jonge zangeressen die het levenslied zingen. Ik vind dat gewoon práchtig. Om te luisteren en ook om te zingen. Of ik hier beroemd mee wil worden? Zoals Chantal Jansen of Jan Smit, dat hoeft voor mij niet. Maar zoals Marianne Weber? Dát wel.” Omdat ze zich zo verantwoordelijk voelt voor haar werk, staat het zingen en optreden op een lager pitje. Maar het blijft een grote liefde. “Het zingen is echt mijn uitlaatklep. Zodra ik weer op het podium staat, ga ik er weer voor.”

Henriëtte haalt ondertussen haar hart op tussen haar spullen. Met dank aan de pandemie ligt haar visagiewerk al twee jaar aardig stil. “Het is echt een beetje dood. Ik deed heel veel visagie voor bruiloften en die bruiden, die blijven maar verplaatsen. Ze verwachten een golf aan trouwerijen, maar ik heb hem nog niet gezien.” Ondertussen is er reuring in de zo goed als lege garage. Tijd om de dikke jas aan te trekken – warm is het hier niet bepaald – en eens een kijkje te nemen. In alle rust bouwt Alfred daar zijn setting op, compleet met zelf ingepakte kerstcadeautjes. Pronkstuk en eye-catcher is een 68-jaar oude Citröen Traction Avant. Prominent pronkt de tekst ‘Paris – Moscou – Paris’ op de voorzijde en niet zonder reden. Dit oude besje reedt namelijk in 1984 deze rally die ter ere van het 50-jarig bestaan van dit model werd georganiseerd. En eigenaar Svenne van Wakeren, reed als zesjarig jongetje een groot deel op de achterbank mee. Zijn ogen beginnen nog steeds te glimmen als hij een blik werpt op deze iconische auto. “Mijn vader reed de rally mee destijds en ik heb samen met mijn zusje een week of 5 van onze zomervakantie op de achterbank doorgebracht. Twaalfduizend kilometer hebben we afgelegd. Eenmaal terug is de auto verkocht”, ontvouwt Svenne het bijzondere verhaal van deze auto. “Het was destijds gewoon een auto van dertig jaar oud en dus niet zo interessant.” Jarenlang is de auto uit het leven van de familie, lijken de herinneringen aan de rally meer een droom. Totdat deze ene Traction op het pad komt van Svenne. “Ik kwam hem weer tegen op Marktplaats”, vertelt hij. “Degene die hem gekocht had, had hem weggezet en was er nooit weer aangekomen. Zelfs mijn lego lag nog achterin”, lacht hij. “Ik was de eerste die er weer in reed.” En dat doet hij nog heel regelmatig. “Als je hem niet gebruikt, gaat hij juist stuk. Het is gemaakt om te rijden.” De vraag, die deze avond nogal eens gesteld wordt aan Svenne, wordt dus ook bevestigend beantwoord: “Ja, ik ben hier nu ook rijdend heen gekomen vanuit Scharmer. En ja, dat is wel koud”, lacht Svenne. Bewust is de auto niet al blinkend gepoetst of gerestaureerd. “Ik ben lid van de club van liefhebbers en die hebben echt jaren een hekel aan me gehad hierom. Maar juist dit vind ik zo mooi. Je ziet nog onze namen die wij destijds op de auto schreven en hij mag juist wel een beetje onder het stof zitten.” Herinneringen, ze blijken deze avond een gouden randje te geven.

De ruige en toch stijlvolle auto, een prachtig opgemaakte Melissa, een topfotograaf, een fantastische setting in de leegstaande garage en de feestelijke kleding; alles komt tezamen. De kou nemen we allemaal voor lief. En als uw verslaggeefster naar huis rijdt, gaan deze fantastische mensen nog eens door het hoofd. Er deunt een levenslied door de auto, de kachel staat vol aan. Het hart is warm, een herinnering voor het leven gaat weer mee. Maak er mooie dagen van met elkaar. Creëer mooie herinneringen, want die houden je warm in goede en slechte tijden.

Met dank aan: Alfred Oosterman Fotografie, Henriëtte Brink Visagie, Joy Roden, Melissa Smilda, Svenne van Wakeren.