Zwemkasteel, Leek

Datum: 13 februari
Tijd: 13.00 uur

LEEK – In 1925 werd er voor het eerst heel hard gereden op het circuit van Francorchamps. In 1925 baarde Josephina Baker- weet u nog oudje?- opzien door vrijwel poedelnaakt voor publiek te verschijnen. 1925 was ook het geboortejaar van Wietske van Wijk uit Leek. Zij vierde vorige week haar negentigste verjaardag. Bovendien zwemt ze al veertig (!) jaar haar baantjes in het Zwemkasteel. Op dinsdag en vrijdag. Reden voor een klein feestje.

Voor u als lezer. Wilt u lekker ongestoord en zonder al te veel pottenkijkers zwemmen, ga dan vrijdagsmiddags, rond 13.00 uur. Het zwembad is dan een oase van rust. Behalve wanneer Wietske van Wijk (90 dus) het water in duikt. Want duiken, dat doet ze ondanks haar toch hoge leeftijd nog met speels gemak en buitengewoon elegant. En van de plons heeft niemand last.
Wietske van Wijk is iemand op wie men trots is bij het Zwemkasteel. Zeker Harmanna Rozema, dé vrouw en hét gezicht van het Zwemkasteel. ‘Ze is negentig, haalde op haar vijftigste haar diploma en zwemt hier dus al veertig jaar. En je geeft haar echt geen negentig hoor, als je haar ziet. Ze is zo vitaal en heeft zoveel te vertellen. Prachtig. En dat, zo hebben wij gemeend, verdient aandacht. ‘ En die aandacht kwam er. Nooit eerder verschenen op zomaar een vrijdagmiddag zoveel media in het Zwemkasteel. Allemaal voor Wietske. Die zelf overigens van niets wist.
En dus keek ze gek op toen er ineens een mannetje en vrouwtje of tien op haar stonden te wachten. Ze was juist halverwege haar zoveelste baantje en liet zien de rugslag tot in de finesses te beheersen. Harmanna riep al van ver, maar daar liet Wietske zich niet door uit het veld slaan. Bovendien is ze wat doof, en hoorde ze dus niet al teveel van de woorden van Harmanna.

‘Wie had dit gedacht’, zei ze, nadat ze de kant bereikt had. ‘Wij zijn blij met je’ riep Harmanna. Wietske lachte. ‘En daarom’, zo vervolgde Harmanna, ‘hebben we wat voor je.’ Dat wat, dat was best wel wat. Uiteraard kreeg Wietske een bosje bloemen. En een (een keer herschreven) oorkonde. Mooiste cadeau was toch wel het abonnement voor het leven. ‘Je hoeft dus nooit meer te betalen’, lachte Harmanna.
Wietske vond het mooi en genoot – toch wel- van de aandacht. Speciaal voor de aanwezige pers dook ze vanaf de rand van het warme zwembad het water in. Ietwat op de buik, maar toch ook weer gracieus. ‘Ik haalde pas op mijn vijftigste mijn diploma’, vertelde Wietske later. ‘Mijn man Wolter had een slachterij. Ik moest op de telefoon passen. Ik kon gewoon niet van huis. Bovendien kregen we nogal wat aanloop overdag. Pas toen de kinderen ouder werden, kreeg ik wat meer tijd voor mezelf. Op mijn (bijna) vijftigste nam ik zwemles. En daar heb ik, nu dus veertig jaar later, nog steeds heel veel plezier van.’

Het plezier spat er af. ‘En je blijft er bovendien fit bij’, zei Wietske, juist nadat ze weer een baantje afgelegd had. Van inactiviteit is bij deze bijzondere vrouw toch al geen sprake. Ze zwemt dus twee keer per week en bezoekt bovendien op maandagavond De Balans, tegenover haar huis. ‘Ik zwem zo lang ik kan’, vertelde Wietske nog. Nadat ze nog, met speels gemak overigens, wat baantjes heeft afgelegd, dook de pers in figuurlijk opzicht op het ‘slachtoffer’. De mannen en vrouwen schreeuwden. Wietske had water in haar oor en is dus wat doof. Het maakte allemaal niets uit. Ze is trots, zoals het Zwemkasteel trots op haar is. ‘Dit zijn zulke mooie dingen. Zo’n mooi mens’, zegt Harmanna als de pers klaar is. En dat klopt. Zoals Wietske van Wijk wil iedereen wel negentig jaar oud worden. En nog veel ouder ook.