Bestuursleden besteden hun vrije tijd wel even anders
actueel
Steengoed Wonen in Een’ versus Noordenveld
EEN – We gaan terug naar twee weken geleden. Het college van Noordenveld belegde toen de maandelijkse perslunch. De aanwezigen kregen behalve bolletjes kaas en ham ook een persbericht over het opzeggen van de intentieovereenkomst met de Stichting Steengoed Wonen in Een. Wethouder Jos Huizinga gaf desgevraagd een toelichting. Over zowel het stopzetten van de samenwerking, de opgevoerde argumenten en de persverklaring is het bestuur van de stichting – Wisse Hummel, Ronny Scheffers en Mark Johan Ekhart- nogal verbolgen.
Huizinga liet – in het kort- onder meer weten dat het initiatief voor de gemeente financieel niet haal- en realiseerbaar is. De interim-wethouder liet verder weten dat er eerder kaders hadden moeten worden gesteld over voorwaarden, risico’s en de hoogte van de gemeentelijke bijdrage. Ook liet Huizinga min of meer doorschemeren dat de stichting de stekker uit het initiatief trok door te stellen dat ‘om kaders en uitgangspunten te formuleren er meer tijd nodig is, maar dat het geduld van de stichting op was en dat stoppen voor de stichting de enige optie was.’ Tenslotte stelde de wethouder ook nog dat vanuit planologie en welstand de voorkeur bestond om het bestaande gebouw te hergebruiken. Duidelijk, denk je. Het stichtingsbestuur heeft echter een nogal onbevredigend gevoel aan de verklaring overgehouden. Wie hun kant van het verhaal hoort, begrijpt dat ook. De laptop wordt opgestart, de tafel ligt vol papieren. Alles wat ze zeggen kunnen ze aan de hand van of e-mails of papieren aantonen. Bovenaan de stapel ligt de brochure die in 2015 aan toenmalig burgemeester Hans van der Laan werd overhandigd. De voormalige Regenboogschool moest als het aan de stichting lag een locatie voor ‘wonen met zorg voor senioren’ worden. De plannen behelsden twaalf woningen en een dertiende ingericht als ontmoetingsruimte en zorgcentrale. De initiatiefgroep – voor een deel dezelfde mensen die er ook voor zorgden dat Mfa De Schans er kwam- sprak met een zorgverlener , bezocht referenties elders in Drenthe, deed marktonderzoek en maakte een ruimtelijk plan. Burgemeester Van der Laan en zeker ook wethouder Gerrit Alssema zagen veel in het plan, zeker ook vanwege participerende burgers en ‘Nei Noaberschap’. Er kwam een tijdspad en er werd met de bank gesproken. Er kwam een intentieovereenkomst met de gemeente. Noodzakelijk, want zonder medewerking van de gemeente en dus puur alleen op commerciële basis waren de plannen niet haalbaar. De stichting deed heel veel werk en sloeg geen aspect over. ‘En nu lijkt het wel alsof we niet wisten wat we deden. Alsof er nu ineens bedragen als verassing naar buiten kwamen die niet haalbaar bleken. In onze ogen wilde de gemeente dit gewoon nu niet in Een. Noordenveld wil de school verkopen aan de hoogste bieder. Hadden ze dat maar gelijk gezegd, waren ze maar duidelijker geweest. En vervolgens wordt ons gebrek aan geduld nu opgevoerd als een belangrijk argument van het niet doorgaan van de plannen. Dat is echt de omgekeerde wereld’, zeggen de bestuursleden. ‘Belangrijk om de kosten te bepalen was marktonderzoek naar de behoefte. De twaalf woningen waarvoor wij voor opteerden, waren gebaseerd op dat onderzoek. Nu al vallen een kwart van de inwoners van Een binnen de doelgroep en dat percentage zal vanwege de krimp alleen nog maar stijgen. Vervolgens zijn we naar de bank gegaan, nadat we geconstateerd en uitgewerkt hadden dat hergebruik van het gebouw, vanwege maatvoering en gebrekkige isolatie, geen optie was. Het ging dus om de gehele kavel die opnieuw ingericht moest worden. De bank bleek meteen bereid zeventig procent te financieren van de investering. Later wilde de bank zelfs honderd procent financieren, mits er garantstelling was door bijvoorbeeld de gemeente Noordenveld of inwoners uit het dorp. En dus hebben we de gemeente ook de vraag voorgelegd of ze bereid waren garant te staan voordertig procent. Ter informatie: vanaf de eerste dag hebben we gezegd dat dit plan alleen realiseerbaar was als we het terrein voor een symbolisch bedrag over konden nemen en hebben we gevraagd of ze aftoppingsbijdragen wilde bieden voor sociale woningen. Dat ging om zo’n 30.000 euro per woning, geen ongebruikelijke vraag van corporaties in dit soort gevallen. Had de gemeente meteen gezegd het terrein niet voor een symbolisch bedrag af te willen staan en ook de aftoppingsbijdragen niet had zien zitten, dan hadden we meteen de stekker uit het initiatief gehaald. Dat is echter nooit gebeurd. Sterker nog: de gemeente omarmde het plan. Dat wethouder Huizinga zegt pas in januari de cijfers gezien te hebben, dat kan kloppen. Hij is immers in die periode begonnen. Hij kan echter nu niet net doen alsof er toen pas cijfers op tafel kwamen, want we hebben vanaf het prille begin ook in dit opzicht open kaart gespeeld.’
Wat ook niet meewerkte, waren de personele wisselingen op het gemeentehuis. ‘Toen na Alssemas Henk Kosters even onze man was, liet hij meteen weten het terrein niet voor een euro over te willen doen, terwijl wij dat dus vanaf het begin als voorwaarde gesteld hadden. Een symbolisch bedrag zou hij niet uit kunnen leggen aan projectontwikkelaars. Daarop hebben wij aangegeven te stoppen, simpelweg omdat het plan dan niet haalbaar was. Dat was, zo liet Kosters toen weten, echter ook niet de bedoeling. Hij verzocht Smit toch gewoon een collegevoorstel te maken. Ook Huzinga hebben we later meteen bijgepraat.’ Het persbericht tijdens de perslunch Huizinga’s verklaring en die van de rest van het college. De bestuursleden reageerden aangeslagen. De versterkte informatie klopte niet, deels niet of bleek een vertroebelde en wat eenzijdige weergave van de gang van zaken. Het bestuur zegt verder dat niet zij, maar de gemeente de stekker uit het plan haalde. ‘Het persbericht valt daarom bij ons toch wel wat verkeerd. Ten eerste vinden wij dat als je samen aan zoiets begint, je ook samen afsluit. We zijn getergd door de argumentatie die gebruikt wordt, we herkennen ons er niet in. De gemeente had volgens ons moeten blijven ‘bewegen’. Ze willen toch graag een participatiemaatschappij? Nou ja, ons vertrouwens is weg. Het is ook gezien de stukken van de gemeente nooit meer de bedoeling geweest om nog nader tot elkaar te komen. Zij hadden al zwart op wit het voornemen staan om de stekker eruit te willen trekken. En ach, er is nog zoveel meer. Zo lazen we in de verklaring van de wethouder dat hergebruik van het gebouw de voorkeur geniet volgens stedenbouw. Vreemd argument want wij hadden we al lang met de stedenbouwkundige gesproken. Dat leverde de conclusie op dat hergebruik geen optie was en gaf overeenstemming over een tweede versie van het ruimtelijke plan. Ook dat kan dus niet als argument opgevoerd worden. Net zoals er later nog een kwestie over kastanjebomen ging spelen. Weer zo’n signaal waaruit blijkt dat de gemeente geen gezamenlijke uitkomst zoekt, maar simpelweg andere plannen had met gebouw en kavel. Een andere conclusie kunnen wij niet trekken. Ondertussen begint de school in verval te raken en vertellen de bouwhekken eromheen dat verhaal. De gemeente gaat nu starten om een werkgroep te formeren die gaat onderzoeken óf en hoe de school verkocht kan worden, terwijl al in 2013 bekend werd dat de school leeg zou komen te staan. ‘Wij hebben altijd open kaart gespeeld, zeker ook als het om het financiële deel gaat. De verklaring zoals de gemeente die gaf na het afblazen van de plannen zijn wat ons betreft eenzijdig, zoals bepaalde argumenten kant noch wal raken. Concluderend vinden we dit een gemiste kans. Voor gemeente en dorp. Zeker is bovendien dat wij onze vrije tijd voorlopig wel op een andere manier gaan besteden’’, besluiten de bestuurders.
EEN – We gaan terug naar twee weken geleden. Het college van Noordenveld belegde toen de maandelijkse perslunch. De aanwezigen kregen behalve bolletjes kaas en ham ook een persbericht over het opzeggen van de intentieovereenkomst met de Stichting Steengoed Wonen in Een. Wethouder Jos Huizinga gaf desgevraagd een toelichting. Over zowel het stopzetten van de samenwerking, de opgevoerde argumenten en de persverklaring is het bestuur van de stichting – Wisse Hummel, Ronny Scheffers en Mark Johan Ekhart- nogal verbolgen.
Huizinga liet – in het kort- onder meer weten dat het initiatief voor de gemeente financieel niet haal- en realiseerbaar is. De interim-wethouder liet verder weten dat er eerder kaders hadden moeten worden gesteld over voorwaarden, risico’s en de hoogte van de gemeentelijke bijdrage. Ook liet Huizinga min of meer doorschemeren dat de stichting de stekker uit het initiatief trok door te stellen dat ‘om kaders en uitgangspunten te formuleren er meer tijd nodig is, maar dat het geduld van de stichting op was en dat stoppen voor de stichting de enige optie was.’ Tenslotte stelde de wethouder ook nog dat vanuit planologie en welstand de voorkeur bestond om het bestaande gebouw te hergebruiken. Duidelijk, denk je. Het stichtingsbestuur heeft echter een nogal onbevredigend gevoel aan de verklaring overgehouden. Wie hun kant van het verhaal hoort, begrijpt dat ook. De laptop wordt opgestart, de tafel ligt vol papieren. Alles wat ze zeggen kunnen ze aan de hand van of e-mails of papieren aantonen. Bovenaan de stapel ligt de brochure die in 2015 aan toenmalig burgemeester Hans van der Laan werd overhandigd. De voormalige Regenboogschool moest als het aan de stichting lag een locatie voor ‘wonen met zorg voor senioren’ worden. De plannen behelsden twaalf woningen en een dertiende ingericht als ontmoetingsruimte en zorgcentrale. De initiatiefgroep – voor een deel dezelfde mensen die er ook voor zorgden dat Mfa De Schans er kwam- sprak met een zorgverlener , bezocht referenties elders in Drenthe, deed marktonderzoek en maakte een ruimtelijk plan. Burgemeester Van der Laan en zeker ook wethouder Gerrit Alssema zagen veel in het plan, zeker ook vanwege participerende burgers en ‘Nei Noaberschap’. Er kwam een tijdspad en er werd met de bank gesproken. Er kwam een intentieovereenkomst met de gemeente. Noodzakelijk, want zonder medewerking van de gemeente en dus puur alleen op commerciële basis waren de plannen niet haalbaar. De stichting deed heel veel werk en sloeg geen aspect over. ‘En nu lijkt het wel alsof we niet wisten wat we deden. Alsof er nu ineens bedragen als verassing naar buiten kwamen die niet haalbaar bleken. In onze ogen wilde de gemeente dit gewoon nu niet in Een. Noordenveld wil de school verkopen aan de hoogste bieder. Hadden ze dat maar gelijk gezegd, waren ze maar duidelijker geweest. En vervolgens wordt ons gebrek aan geduld nu opgevoerd als een belangrijk argument van het niet doorgaan van de plannen. Dat is echt de omgekeerde wereld’, zeggen de bestuursleden. ‘Belangrijk om de kosten te bepalen was marktonderzoek naar de behoefte. De twaalf woningen waarvoor wij voor opteerden, waren gebaseerd op dat onderzoek. Nu al vallen een kwart van de inwoners van Een binnen de doelgroep en dat percentage zal vanwege de krimp alleen nog maar stijgen. Vervolgens zijn we naar de bank gegaan, nadat we geconstateerd en uitgewerkt hadden dat hergebruik van het gebouw, vanwege maatvoering en gebrekkige isolatie, geen optie was. Het ging dus om de gehele kavel die opnieuw ingericht moest worden. De bank bleek meteen bereid zeventig procent te financieren van de investering. Later wilde de bank zelfs honderd procent financieren, mits er garantstelling was door bijvoorbeeld de gemeente Noordenveld of inwoners uit het dorp. En dus hebben we de gemeente ook de vraag voorgelegd of ze bereid waren garant te staan voordertig procent. Ter informatie: vanaf de eerste dag hebben we gezegd dat dit plan alleen realiseerbaar was als we het terrein voor een symbolisch bedrag over konden nemen en hebben we gevraagd of ze aftoppingsbijdragen wilde bieden voor sociale woningen. Dat ging om zo’n 30.000 euro per woning, geen ongebruikelijke vraag van corporaties in dit soort gevallen. Had de gemeente meteen gezegd het terrein niet voor een symbolisch bedrag af te willen staan en ook de aftoppingsbijdragen niet had zien zitten, dan hadden we meteen de stekker uit het initiatief gehaald. Dat is echter nooit gebeurd. Sterker nog: de gemeente omarmde het plan. Dat wethouder Huizinga zegt pas in januari de cijfers gezien te hebben, dat kan kloppen. Hij is immers in die periode begonnen. Hij kan echter nu niet net doen alsof er toen pas cijfers op tafel kwamen, want we hebben vanaf het prille begin ook in dit opzicht open kaart gespeeld.’
Wat ook niet meewerkte, waren de personele wisselingen op het gemeentehuis. ‘Toen na Alssemas Henk Kosters even onze man was, liet hij meteen weten het terrein niet voor een euro over te willen doen, terwijl wij dat dus vanaf het begin als voorwaarde gesteld hadden. Een symbolisch bedrag zou hij niet uit kunnen leggen aan projectontwikkelaars. Daarop hebben wij aangegeven te stoppen, simpelweg omdat het plan dan niet haalbaar was. Dat was, zo liet Kosters toen weten, echter ook niet de bedoeling. Hij verzocht Smit toch gewoon een collegevoorstel te maken. Ook Huzinga hebben we later meteen bijgepraat.’ Het persbericht tijdens de perslunch Huizinga’s verklaring en die van de rest van het college. De bestuursleden reageerden aangeslagen. De versterkte informatie klopte niet, deels niet of bleek een vertroebelde en wat eenzijdige weergave van de gang van zaken. Het bestuur zegt verder dat niet zij, maar de gemeente de stekker uit het plan haalde. ‘Het persbericht valt daarom bij ons toch wel wat verkeerd. Ten eerste vinden wij dat als je samen aan zoiets begint, je ook samen afsluit. We zijn getergd door de argumentatie die gebruikt wordt, we herkennen ons er niet in. De gemeente had volgens ons moeten blijven ‘bewegen’. Ze willen toch graag een participatiemaatschappij? Nou ja, ons vertrouwens is weg. Het is ook gezien de stukken van de gemeente nooit meer de bedoeling geweest om nog nader tot elkaar te komen. Zij hadden al zwart op wit het voornemen staan om de stekker eruit te willen trekken. En ach, er is nog zoveel meer. Zo lazen we in de verklaring van de wethouder dat hergebruik van het gebouw de voorkeur geniet volgens stedenbouw. Vreemd argument want wij hadden we al lang met de stedenbouwkundige gesproken. Dat leverde de conclusie op dat hergebruik geen optie was en gaf overeenstemming over een tweede versie van het ruimtelijke plan. Ook dat kan dus niet als argument opgevoerd worden. Net zoals er later nog een kwestie over kastanjebomen ging spelen. Weer zo’n signaal waaruit blijkt dat de gemeente geen gezamenlijke uitkomst zoekt, maar simpelweg andere plannen had met gebouw en kavel. Een andere conclusie kunnen wij niet trekken. Ondertussen begint de school in verval te raken en vertellen de bouwhekken eromheen dat verhaal. De gemeente gaat nu starten om een werkgroep te formeren die gaat onderzoeken óf en hoe de school verkocht kan worden, terwijl al in 2013 bekend werd dat de school leeg zou komen te staan. ‘Wij hebben altijd open kaart gespeeld, zeker ook als het om het financiële deel gaat. De verklaring zoals de gemeente die gaf na het afblazen van de plannen zijn wat ons betreft eenzijdig, zoals bepaalde argumenten kant noch wal raken. Concluderend vinden we dit een gemiste kans. Voor gemeente en dorp. Zeker is bovendien dat wij onze vrije tijd voorlopig wel op een andere manier gaan besteden’’, besluiten de bestuurders.