“De maandagavond sessies bij de schilderclub zijn een stabiele factor in mijn leven”
Cultuur
Lydi Kloek zou nog graag een schilderworkshop in Zuid-Frankrijk willen volgen
Even aarzelde ze, toen de verslaggever haar belde voor een verhaal in deze rubriek. Lydi (Alida Anneke) Kloek (1944, Groningen) heeft namelijk zovéél hobby’s die je wat haar betreft ook passies mag noemen. Haar schilderactiviteiten bagatelliseert ze enigszins als ‘maar’ één van de vele onderwerpen die haar interesse hebben. Maar als we haar na enig aandringen toch in haar woning aan de Hofwijck in Roden mogen opzoeken, staan in de huiskamer pontificaal een aantal van haar in diverse stijlen geschilderde werken opgesteld. Nadat die allemaal, met haar toelichting, zijn bekeken, nodigt ze de verslaggever uit om aan tafel haar uitgeprinte CV te bekijken. “Dan heb je een leidraad,”zegt ze glimlachend. En daar maken we dankbaar gebruik van.
Haar vader, die in zijn vrije tijd actief was als naïef kunstschilder, was directeur van de Technische Unie, haar moeder was op allerlei gebied creatief met stof. Als oudste dochter in een gezin van zes kinderen ging Lydi na de lagere school, zoals die toen nog heette, naar het Heijmans Lyceum in Groningen. Daarna volgde de kweekschool die nu Pedagogische Academie heet en bekwaamde ze zich via avondstudie in diverse vreemde talen. Ze volgde ook een studie psychologie en een Tekenopleiding Windesheim Zwolle. Lydi Kloek tekende als kind al goed, maar dat werd door veel andere activiteiten ondergesneeuwd, vertelt ze. “Ook in mijn jeugd had ik al zó veel interesses. Zwemmen - daar leerde ik Tineke Oberink die nu al jaren secretaris van de Teken en Schildergroep Roden is, kennen. Tennissen en lezen – dat laatste doe ik nog steeds graag. En ook schrijven; jarenlang heb ik een dagboek dat ik met tekeningen illustreerde, bijgehouden. Vooral de laatste jaren doe ik weer veel aan tekenen, fotograferen en schilderen. Dat laatste vooral in acryl en olieverf met een voorkeur voor landschappen en dieren.”
In 1965 trouwde Lydi met de in 1992 overleden onderwijzer Walter Rozema, die later directeur van de Brederoschool in Groningen werd. In 1973 verhuisde het gezin met drie kinderen naar Roden, waar later nog twee pleegkinderen bij kwamen. In 1976 werd Kloek leerkracht aan Het Valkhof in Roden, waar – ze vertelt het met een glimlach - haar vooral de creatieve vorming van de jeugd aantrok. Eerder al was ze een tijd lid van de Teken en Schildergroep Roden (TSR) met Antje Sonnenschein als docent waar ze veel van opstak. Die hobby die je volgens haar ook best een passie mag noemen pakte ze weer op nadat ze in 2002 met pensioen was gegaan. “Ik ben nu lid van de maandagavondgroep die Wim Heesen als docent heeft. Fantastische leraar, hij laat je vrij, maar stimuleert en helpt je als dat nodig is. ’t Is een leuke club mensen.” Tennissen is ook een tijd lang haar sportieve passie geweest, nu is ze er als lid van de kaartclub van REO nog steeds bij betrokken. Maar er was en is nog (veel !) meer dat de interesse van Lydi Kloek opslokt(e). Zo was ze jarenlang voorzitter van de sectie toneel van de Culturele Raad Roden. “We haalden in die tijd echte krakers naar Roden, zoals Rooie Rinus en Pé Daalemmer, Hans Dorresteijn en Jan Wolkers. Dat was dan volle bak in De Winsinghhof of bij Piet en Griet. Maar er waren ook voorstellingen waar slechts een man of vier op af kwamen. Dat vind ik het mooie van de programma’s die nu in de prachtige theaterzaal van De Winsinghhof worden gegeven. Wat een variatie! Ik hoop ook dat de cinema levensbestendig blijft. Het is een verrijking voor de regio,” waardeert Kloek. Waarna ze doorgaat met de globale opsomming haar activiteiten: Zo zat ze twintig jaar, waarvan meerdere jaren als voorzitter, in de Stichting Oost-West Kontakten en maakte ze deel uit van de eerste delegatie die vanuit Roden nog vóór de val van de muur naar de Tsjechische partnergemeente Litomysl ging. “Een echte cultuurstad!”, zegt ze, nagenietend. “We organiseerden als stichting ook veel activiteiten voor de Kinderen van Tsjernobyl. En ik ben heel wat jaren al bezig met het sorteren van boeken voor de jaarlijkse Boekenmarkt.”
Waarna ze afrondt met: “Het schilderen op de maandagavonden is een stabiele factor in mijn leven geworden. Eigenlijk zou ik nog graag een zomerworkshop schilderen in Zuid-Frankrijk willen volgen.”
Even aarzelde ze, toen de verslaggever haar belde voor een verhaal in deze rubriek. Lydi (Alida Anneke) Kloek (1944, Groningen) heeft namelijk zovéél hobby’s die je wat haar betreft ook passies mag noemen. Haar schilderactiviteiten bagatelliseert ze enigszins als ‘maar’ één van de vele onderwerpen die haar interesse hebben. Maar als we haar na enig aandringen toch in haar woning aan de Hofwijck in Roden mogen opzoeken, staan in de huiskamer pontificaal een aantal van haar in diverse stijlen geschilderde werken opgesteld. Nadat die allemaal, met haar toelichting, zijn bekeken, nodigt ze de verslaggever uit om aan tafel haar uitgeprinte CV te bekijken. “Dan heb je een leidraad,”zegt ze glimlachend. En daar maken we dankbaar gebruik van.
Haar vader, die in zijn vrije tijd actief was als naïef kunstschilder, was directeur van de Technische Unie, haar moeder was op allerlei gebied creatief met stof. Als oudste dochter in een gezin van zes kinderen ging Lydi na de lagere school, zoals die toen nog heette, naar het Heijmans Lyceum in Groningen. Daarna volgde de kweekschool die nu Pedagogische Academie heet en bekwaamde ze zich via avondstudie in diverse vreemde talen. Ze volgde ook een studie psychologie en een Tekenopleiding Windesheim Zwolle. Lydi Kloek tekende als kind al goed, maar dat werd door veel andere activiteiten ondergesneeuwd, vertelt ze. “Ook in mijn jeugd had ik al zó veel interesses. Zwemmen - daar leerde ik Tineke Oberink die nu al jaren secretaris van de Teken en Schildergroep Roden is, kennen. Tennissen en lezen – dat laatste doe ik nog steeds graag. En ook schrijven; jarenlang heb ik een dagboek dat ik met tekeningen illustreerde, bijgehouden. Vooral de laatste jaren doe ik weer veel aan tekenen, fotograferen en schilderen. Dat laatste vooral in acryl en olieverf met een voorkeur voor landschappen en dieren.”
In 1965 trouwde Lydi met de in 1992 overleden onderwijzer Walter Rozema, die later directeur van de Brederoschool in Groningen werd. In 1973 verhuisde het gezin met drie kinderen naar Roden, waar later nog twee pleegkinderen bij kwamen. In 1976 werd Kloek leerkracht aan Het Valkhof in Roden, waar – ze vertelt het met een glimlach - haar vooral de creatieve vorming van de jeugd aantrok. Eerder al was ze een tijd lid van de Teken en Schildergroep Roden (TSR) met Antje Sonnenschein als docent waar ze veel van opstak. Die hobby die je volgens haar ook best een passie mag noemen pakte ze weer op nadat ze in 2002 met pensioen was gegaan. “Ik ben nu lid van de maandagavondgroep die Wim Heesen als docent heeft. Fantastische leraar, hij laat je vrij, maar stimuleert en helpt je als dat nodig is. ’t Is een leuke club mensen.” Tennissen is ook een tijd lang haar sportieve passie geweest, nu is ze er als lid van de kaartclub van REO nog steeds bij betrokken. Maar er was en is nog (veel !) meer dat de interesse van Lydi Kloek opslokt(e). Zo was ze jarenlang voorzitter van de sectie toneel van de Culturele Raad Roden. “We haalden in die tijd echte krakers naar Roden, zoals Rooie Rinus en Pé Daalemmer, Hans Dorresteijn en Jan Wolkers. Dat was dan volle bak in De Winsinghhof of bij Piet en Griet. Maar er waren ook voorstellingen waar slechts een man of vier op af kwamen. Dat vind ik het mooie van de programma’s die nu in de prachtige theaterzaal van De Winsinghhof worden gegeven. Wat een variatie! Ik hoop ook dat de cinema levensbestendig blijft. Het is een verrijking voor de regio,” waardeert Kloek. Waarna ze doorgaat met de globale opsomming haar activiteiten: Zo zat ze twintig jaar, waarvan meerdere jaren als voorzitter, in de Stichting Oost-West Kontakten en maakte ze deel uit van de eerste delegatie die vanuit Roden nog vóór de val van de muur naar de Tsjechische partnergemeente Litomysl ging. “Een echte cultuurstad!”, zegt ze, nagenietend. “We organiseerden als stichting ook veel activiteiten voor de Kinderen van Tsjernobyl. En ik ben heel wat jaren al bezig met het sorteren van boeken voor de jaarlijkse Boekenmarkt.”
Waarna ze afrondt met: “Het schilderen op de maandagavonden is een stabiele factor in mijn leven geworden. Eigenlijk zou ik nog graag een zomerworkshop schilderen in Zuid-Frankrijk willen volgen.”
