Plaats: Herberg van Es, Roderesch
[on] genode gast
Plaats: Herberg van Es, Roderesch Datum: 26 januari Tijd: 15.30 uur RODERESCH – Noh. Wat zou er toch bij Herberg van Es aan de hand zijn? Die vraag rees donderdagmiddag. Politievoertuigen voor de deur, agenten op de stoep. Een overval? Moord? Ongenode gast, niet bang, ging kijken en zag al meteen dat het goed was. Ineke Nitrauw nam afscheid. Ze werkte veertig jaar bij de politie.
Net van de schrik bekomen of Harry Prak, politiechef van Noordenveld, staat voor je neus. En hoe. Prak draagt een witte zonebril en zijn nagels zijn rood gelakt. Tsja. Verderop in de zaal meer mensen met zonnebrillen en opvallend: het lijkt wel of iedereen vandaag rode nagels heeft. ‘Typisch Ineke’, legt Prak uit. ‘Als je Ineke zegt, denken heel veel mensen aan drie dingen: de fiets, de zonnebril en rode nagels. Dat was Ineke.’ Overigens stonden de gelakte nagels Prak prima, zoals ook zijn nagels prima geknipt bleken. Ze liepen – heel aardig- mooi rond. Harry bijt in elk geval geen nagels.
Ineke is inderdaad de vrouw van, of zoals iemand riep: Evert is de man van. Politie-echtpaar dus, tot oktober 2015 toen Evert middelpunt van de belangstelling was tijdens zijn afscheidsreceptie in de Pompstee. Nu was zijn vrouw zover te stoppen. Ze koos zelf het moment na veertig jaar dienen. Ze werd opgehaald van huis, met loeiende sirenes afgevoerd naar Roderesch waar het ontzettend druk was. De mensen – en de ongenode gast- zaten tot in de vensterbanken. Met Evert, zo laat hij weten, gaat het inmiddels goed. Het is geen geheim dat Evert eenmaal bij huis getroffen werd door ziekte. En geen griepje. Ondertussen is alles onder controle. ‘Al zit het wel in je hoofd. Volgende week moet ik weer voor controle naar het ziekenhuis. Toch altijd weer spannend’, zegt Evert, die deze middag niets aan zijn vrouw heeft. Ineke namelijk schudt alleen maar handen, omhelst en begroet. Ze geniet, al is ze doorgaans niet van de voorgrond. Nu ‘moet’ ze en geniet ze. Mooiste moment? Toen ceremoniemeester Prak haar riep, Ineke ook zijn kant op kwam lopen maar in plaats van halt te houden bij Harry doorliep naar de deur waar weer een gast binnen was gekomen. Die moest eerst begroet worden. Harry moest maar even wachten.
Nitrauw begon in 1977 op bureau Zuidhorn waar ze administratief medewerkster was. Ze volgde vervolgens de opleiding bij de – belangrijk, volgens Prak – Rijkspolitie, waarna ze het geleerde in de praktijk bracht in Appingedam. Meldkamer Groningen was de volgende halte. Meldkamer dus, al was meldbarak een betere omschrijving van haar toenmalige werkplek. In de zomer van 1982 kwam ze op post Peize. Daar bleef ze tot 1994 toen post Peize opgeheven werd en Roden haar standplaats werd. En in de tussentijd was ze – op zomaar een middag- Evert tegen het lijf gehouden. Evert arresteerde haar. Of andersom, dat is nog steeds niet helemaal duidelijk.
Evert kende iedereen, iedereen kende Evert. Ineke deed haar werk wat meer op de achtergrond. Duidelijk werd donderdagmiddag dat ze stressbestendig was en goed kon relativeren. Ze kon onderscheiden: wat moest ze weten, wat was minder belangrijk. Ook haar sociale rol werd geprezen. Zo was het Ineke die elk jaar weer de kerstboom in het bureau in Roden opzette en zorgde voor oliebollen rond de jaarwisseling. Ze had een mening en die gaf ze. ‘Ze was vooral nuchter en duidelijk’, zei Prak, de laatste jaren haar baas. Bijzonderheden? Genoeg. Kwam er een Prio 1 melding, dan wist iedereen dat Ineke eerste even naar het toilet moest. Een echte stropersvanger bleek ze ook niet. Toen ze ooit met de gedoofde lampen stropers op het spoor was en bijna de sloot in reed, werd ze door de stropers op heterdaad betrapt vanwege de remlichten. Dochter Nathalie sprak ook. Kort, want haar zorgvuldig opgestelde speech was ze vergeten. ‘Ga lekker reizen samen nu. Al hoop ik wel dat ik jullie tussen al het reizen af en toe nog eens zie.’
[gallery ids=”eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy5qcGciLCJ0aXRsZSI6IlJvZGVyZXNjaCBhZnNjaGVpZCBOaXRyYXV3IE9HIiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy03LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNyIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy02LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNiIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy01LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNSIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy00LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNCIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy0zLmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctMyIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy0yLmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctMiIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9”]
Plaats: Herberg van Es, Roderesch Datum: 26 januari Tijd: 15.30 uur RODERESCH – Noh. Wat zou er toch bij Herberg van Es aan de hand zijn? Die vraag rees donderdagmiddag. Politievoertuigen voor de deur, agenten op de stoep. Een overval? Moord? Ongenode gast, niet bang, ging kijken en zag al meteen dat het goed was. Ineke Nitrauw nam afscheid. Ze werkte veertig jaar bij de politie.
Net van de schrik bekomen of Harry Prak, politiechef van Noordenveld, staat voor je neus. En hoe. Prak draagt een witte zonebril en zijn nagels zijn rood gelakt. Tsja. Verderop in de zaal meer mensen met zonnebrillen en opvallend: het lijkt wel of iedereen vandaag rode nagels heeft. ‘Typisch Ineke’, legt Prak uit. ‘Als je Ineke zegt, denken heel veel mensen aan drie dingen: de fiets, de zonnebril en rode nagels. Dat was Ineke.’ Overigens stonden de gelakte nagels Prak prima, zoals ook zijn nagels prima geknipt bleken. Ze liepen – heel aardig- mooi rond. Harry bijt in elk geval geen nagels.
Ineke is inderdaad de vrouw van, of zoals iemand riep: Evert is de man van. Politie-echtpaar dus, tot oktober 2015 toen Evert middelpunt van de belangstelling was tijdens zijn afscheidsreceptie in de Pompstee. Nu was zijn vrouw zover te stoppen. Ze koos zelf het moment na veertig jaar dienen. Ze werd opgehaald van huis, met loeiende sirenes afgevoerd naar Roderesch waar het ontzettend druk was. De mensen – en de ongenode gast- zaten tot in de vensterbanken. Met Evert, zo laat hij weten, gaat het inmiddels goed. Het is geen geheim dat Evert eenmaal bij huis getroffen werd door ziekte. En geen griepje. Ondertussen is alles onder controle. ‘Al zit het wel in je hoofd. Volgende week moet ik weer voor controle naar het ziekenhuis. Toch altijd weer spannend’, zegt Evert, die deze middag niets aan zijn vrouw heeft. Ineke namelijk schudt alleen maar handen, omhelst en begroet. Ze geniet, al is ze doorgaans niet van de voorgrond. Nu ‘moet’ ze en geniet ze. Mooiste moment? Toen ceremoniemeester Prak haar riep, Ineke ook zijn kant op kwam lopen maar in plaats van halt te houden bij Harry doorliep naar de deur waar weer een gast binnen was gekomen. Die moest eerst begroet worden. Harry moest maar even wachten.
Nitrauw begon in 1977 op bureau Zuidhorn waar ze administratief medewerkster was. Ze volgde vervolgens de opleiding bij de – belangrijk, volgens Prak – Rijkspolitie, waarna ze het geleerde in de praktijk bracht in Appingedam. Meldkamer Groningen was de volgende halte. Meldkamer dus, al was meldbarak een betere omschrijving van haar toenmalige werkplek. In de zomer van 1982 kwam ze op post Peize. Daar bleef ze tot 1994 toen post Peize opgeheven werd en Roden haar standplaats werd. En in de tussentijd was ze – op zomaar een middag- Evert tegen het lijf gehouden. Evert arresteerde haar. Of andersom, dat is nog steeds niet helemaal duidelijk.
Evert kende iedereen, iedereen kende Evert. Ineke deed haar werk wat meer op de achtergrond. Duidelijk werd donderdagmiddag dat ze stressbestendig was en goed kon relativeren. Ze kon onderscheiden: wat moest ze weten, wat was minder belangrijk. Ook haar sociale rol werd geprezen. Zo was het Ineke die elk jaar weer de kerstboom in het bureau in Roden opzette en zorgde voor oliebollen rond de jaarwisseling. Ze had een mening en die gaf ze. ‘Ze was vooral nuchter en duidelijk’, zei Prak, de laatste jaren haar baas. Bijzonderheden? Genoeg. Kwam er een Prio 1 melding, dan wist iedereen dat Ineke eerste even naar het toilet moest. Een echte stropersvanger bleek ze ook niet. Toen ze ooit met de gedoofde lampen stropers op het spoor was en bijna de sloot in reed, werd ze door de stropers op heterdaad betrapt vanwege de remlichten. Dochter Nathalie sprak ook. Kort, want haar zorgvuldig opgestelde speech was ze vergeten. ‘Ga lekker reizen samen nu. Al hoop ik wel dat ik jullie tussen al het reizen af en toe nog eens zie.’
[gallery ids=”eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy5qcGciLCJ0aXRsZSI6IlJvZGVyZXNjaCBhZnNjaGVpZCBOaXRyYXV3IE9HIiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy03LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNyIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy02LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNiIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy01LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNSIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy00LmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctNCIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy0zLmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctMyIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAxXC9Sb2RlcmVzY2gtYWZzY2hlaWQtTml0cmF1dy1PRy0yLmpwZyIsInRpdGxlIjoiUm9kZXJlc2NoIGFmc2NoZWlkIE5pdHJhdXcgT0ctMiIsImNhcHRpb24iOiIiLCJhbHQiOiIiLCJkZXNjcmlwdGlvbiI6IiJ9”]
