Marjo Többen haalt inspiratie uit intieme gesprekken
kleintje cultuur
‘Ik heb plezier in wat ik doe en dat is heel belangrijk’
NIEBERT – Marjo Többen is beeldend kunstenaar. Niets vreemds, zou u zeggen. Zeker niet voor de rubriek Kleintje Cultuur. Toch kan haar kunst niet als ‘alledaags’ de boeken in. Marjo maakt namelijk gedenkbeelden en monumenten. Zo kan het dat haar kunst tegenwoordig vooral als laatste eer dient. Zinvol werk, vindt Marjo. ‘Door samen met mensen een passend eerbetoon te maken, hoop je ze te helpen in hun rouwverwerking. De ene keer is dat natuurlijk meer het geval dan de andere keer.’
In haar atelier te Niebert schenkt Marjo zoethoutthee. Ze vertelt er over het begin van haar carrière als beeldend kunstenaar, nog voor ze begon met het maken van gedenkbeelden. ‘Ik studeerde aan Minerva en doorliep de lerarenopleiding’, vertelt Marjo. Haar leek dus een leven voor de klas beschoren. Zo gaf ze nog les op het speciaal onderwijs, aan doven en blinden. ‘Totdat 25 jaar mijn toenmalige schoonvader overleed. Met mijn partner ben ik toen aan de slag gegaan met een gedenkbeeld. Dat wilde hij graag. Het werd een erg fraai monument, maar eigenlijk zou het bij één blijven’, zegt Marjo. Het monument wat de twee hadden gemaakt viel echter op. ‘Een uitvaartverzorger had het gezien en vroeg of ik af en toe in opdracht voor hem wilde werken. Dat wilde ik wel en al vrij snel kwamen er steeds meer opdrachten binnen. Vooral het persoonlijke contact beviel goed.’
Vandaar dat Marjo besloot om zich volledig op de gedenkbeelden te storten. ‘Mijn werkwijze is vrij intiem. Ik ga naar de mensen toe en ga eerst in gesprek. Voordat ik met een ontwerp kan komen voor een beeld, moet ik eerst weten wat voor iemand het was. Ik vraag naar hun wensen, neem een kijkje op de begraafplaats waar het beeld moet worden geplaatst en vraag naar de materialen. Vaak heb ik hier zelf al een idee bij’, zegt Marjo. Zo gebruikt ze materialen als steen, brons, glas, rvs en cortenstaal.
Wanneer ze een idee heeft over hoe het gedenkbeeld eruit moet komen te zien, gaat ze aan de slag met was. ‘Ik maak dan een klein ontwerp en leg dat voor aan de mensen. Als dat bevalt gaan we – meestal samen – ermee bezig. Vaak helpen de nabestaanden van de overledene met het boetseren van de was. Dat geeft ze vaak enige voldoening. Zelf meewerken aan het beeld, kan troost bieden.’ In alle werken van Marjo zit een bepaalde symboliek. ‘Vandaar dat ieder beeld ook heel persoonlijk is. Ik had ooit een klant die wilde dat ik het beeld wat ik voor mijn schoonvader heb gemaakt, precies na zou maken voor hem. Toen heb ik hem verteld dat dit niet kon. Daarvoor zijn de beelden te persoonlijk. Na lang aandringen heb ik het uit zijn hoofd kunnen praten en uiteindelijk een monument kunnen maken waar hij alsnog héél tevreden mee was. Dat zijn dan mooie dingen.’ Marjo beleeft zoveel plezier aan het maken van gedenkbeelden en monumenten, dat ze zich geen andere baan kan voorstellen. ‘Ik haal inspiratie uit de gesprekken die ik heb en beleef er veel plezier aan. Dat klinkt wellicht raar, maar voor mij voelt dat wel zo. En je moet natuurlijk plezier hebben in je werk.’
In de toekomst wil Marjo graag nog eens samenwerken met scholen. Maar ook ‘omgevingskunst’ lijkt haar wel wat. ‘Dan gaat het vooral om grotere kunstobjecten buiten. Dat lijkt me erg mooi om te doen’, zegt ze. De kunst van Marjo is – behalve bij haar atelier – onder andere te zien in de kerk in Marum. ‘Daar heb ik een gedenkhoek mogen maken. Ook in Op de Helte en de Catharinakerk te Roden staan kunstwerken van mij.’ Wie geïnteresseerd is geraakt in het werk van Marjo, kan eens een kijkje nemen op www.artalon-gedenkbeelden.nl.
NIEBERT – Marjo Többen is beeldend kunstenaar. Niets vreemds, zou u zeggen. Zeker niet voor de rubriek Kleintje Cultuur. Toch kan haar kunst niet als ‘alledaags’ de boeken in. Marjo maakt namelijk gedenkbeelden en monumenten. Zo kan het dat haar kunst tegenwoordig vooral als laatste eer dient. Zinvol werk, vindt Marjo. ‘Door samen met mensen een passend eerbetoon te maken, hoop je ze te helpen in hun rouwverwerking. De ene keer is dat natuurlijk meer het geval dan de andere keer.’
In haar atelier te Niebert schenkt Marjo zoethoutthee. Ze vertelt er over het begin van haar carrière als beeldend kunstenaar, nog voor ze begon met het maken van gedenkbeelden. ‘Ik studeerde aan Minerva en doorliep de lerarenopleiding’, vertelt Marjo. Haar leek dus een leven voor de klas beschoren. Zo gaf ze nog les op het speciaal onderwijs, aan doven en blinden. ‘Totdat 25 jaar mijn toenmalige schoonvader overleed. Met mijn partner ben ik toen aan de slag gegaan met een gedenkbeeld. Dat wilde hij graag. Het werd een erg fraai monument, maar eigenlijk zou het bij één blijven’, zegt Marjo. Het monument wat de twee hadden gemaakt viel echter op. ‘Een uitvaartverzorger had het gezien en vroeg of ik af en toe in opdracht voor hem wilde werken. Dat wilde ik wel en al vrij snel kwamen er steeds meer opdrachten binnen. Vooral het persoonlijke contact beviel goed.’
Vandaar dat Marjo besloot om zich volledig op de gedenkbeelden te storten. ‘Mijn werkwijze is vrij intiem. Ik ga naar de mensen toe en ga eerst in gesprek. Voordat ik met een ontwerp kan komen voor een beeld, moet ik eerst weten wat voor iemand het was. Ik vraag naar hun wensen, neem een kijkje op de begraafplaats waar het beeld moet worden geplaatst en vraag naar de materialen. Vaak heb ik hier zelf al een idee bij’, zegt Marjo. Zo gebruikt ze materialen als steen, brons, glas, rvs en cortenstaal.
Wanneer ze een idee heeft over hoe het gedenkbeeld eruit moet komen te zien, gaat ze aan de slag met was. ‘Ik maak dan een klein ontwerp en leg dat voor aan de mensen. Als dat bevalt gaan we – meestal samen – ermee bezig. Vaak helpen de nabestaanden van de overledene met het boetseren van de was. Dat geeft ze vaak enige voldoening. Zelf meewerken aan het beeld, kan troost bieden.’ In alle werken van Marjo zit een bepaalde symboliek. ‘Vandaar dat ieder beeld ook heel persoonlijk is. Ik had ooit een klant die wilde dat ik het beeld wat ik voor mijn schoonvader heb gemaakt, precies na zou maken voor hem. Toen heb ik hem verteld dat dit niet kon. Daarvoor zijn de beelden te persoonlijk. Na lang aandringen heb ik het uit zijn hoofd kunnen praten en uiteindelijk een monument kunnen maken waar hij alsnog héél tevreden mee was. Dat zijn dan mooie dingen.’ Marjo beleeft zoveel plezier aan het maken van gedenkbeelden en monumenten, dat ze zich geen andere baan kan voorstellen. ‘Ik haal inspiratie uit de gesprekken die ik heb en beleef er veel plezier aan. Dat klinkt wellicht raar, maar voor mij voelt dat wel zo. En je moet natuurlijk plezier hebben in je werk.’
In de toekomst wil Marjo graag nog eens samenwerken met scholen. Maar ook ‘omgevingskunst’ lijkt haar wel wat. ‘Dan gaat het vooral om grotere kunstobjecten buiten. Dat lijkt me erg mooi om te doen’, zegt ze. De kunst van Marjo is – behalve bij haar atelier – onder andere te zien in de kerk in Marum. ‘Daar heb ik een gedenkhoek mogen maken. Ook in Op de Helte en de Catharinakerk te Roden staan kunstwerken van mij.’ Wie geïnteresseerd is geraakt in het werk van Marjo, kan eens een kijkje nemen op www.artalon-gedenkbeelden.nl.
