Plaats: De Krant, Roden
[on] genode gast
Plaats: De Krant, Roden
Datum: 6 december
Tijd: 20.30 uur
RODEN – Zwetend, de kachel stond aan, boven zijn toetsenbord hoorde de Ongenode gast ineens stemmen, verderop in het verlaten pand. Er werd vergaderd. Er werd overlegd en gediscussieerd. Sportgala Noordenveld kwam bijeen: de organisatie én de jury. Ongenode gast ging stiekem bovenaan de trap zitten en luisterde en keek mee. Oud versus jong, traditioneel tegen nieuw. Maar: met een positieve balans. Jan Kemkers eerst maar eens. De zeventiger heeft een nieuwe auto. De grijze Audi is ingeruild voor een Ster. Een héél grote wagen. Komt Jan aanrijden dan zie je dus eerst de ster, dan een hele tijd grijs, dan zie je Jan zitten waarna er weer een hele poos grijs voorbij komt. Jan houdt niet van kleine wagens, kennelijk. Jan heeft het druk. Met politiek werk, met zeventiger zijn, met de Drentse taal, met het vertellen van anekdotes en met dus het Sportgala. En: met dirigeren. Onlangs won hij Majstro en dus mag hij opnieuw dirigeren tijdens het kerstconcert van MV Noordenveld. ‘Een kerstliedje. Kort doch hevig. En ja, ik vind het leuk om te doen.’ Weer slaat de deur dicht: Jan Arends. In de auto, uit Norg. Jan had het weekendje wel. Zondagmiddag liep hij richting voetbalveld van Gomos. Hij kwam onderweg een wagen van RTV Drenthe tegen en hoorde tegelijk ambulances. ‘Ik dacht, die maken snel voor de wedstrijd nog even beelden van een ongeval, in werkelijkheid gingen ze weg. Afgelast dus. Vervolgens wilde ik naar Peize, ook afgelast dus.’ Jan heeft vandaag, ondanks alles, een goed humeur. Dan komen de jongeren binnen. Bo en Pascalle en Jasper Blaauw. Jasper is vriend van Pascalle en is de man op wie elke man in Roden en omgeving jaloers is. Hij is de uitdaging die het zoeken van nieuwe sponsoren voor het Sportgala heet, aangegaan. ‘Ik ben accountmanager. Ik weet hoe het werkt’, zegt hij. En dus is de stelling dat het geen voordeel is dat hij uit Hoogersmilde komt en nog tamelijk onbekend is hier, meteen van tafel. Bo is er ook, en dat ontgaat niemand. Ze zou de term doortastend uitgevonden kunnen hebben. Bo valt graag met de deur in huis en praat zonder inleiding. Je weet, dat is een voordeel, meteen wat ze bedoelt en ze draait nergens omheen. Dan is er nog de nieuwe Gala-voorzitter Jan Nauta en iets na de afgesproken tijd komt Aaltje Bron binnen. En dan is iedereen er. Kan het vuurwerk beginnen. Vuurwerk? Jazeker. Want: Bo en Pascalle zijn jong. Zij willen het Sportgala anders invullen. De juryleden zijn ‘wat’ ouder en zijn gewend geraakt aan de avonden in de Pompstee. Ze wisten onderhand precies op weke stoel ze zaten, wanneer wie wat ging vertellen en wie welke kleding droeg. Maar: dat voelde wel vertrouwd en bovendien werd het elk jaar drukker. Dus waarom veranderen? Bovendien: minder zitplaatsen? Jan en Jan bijvoorbeeld, zagen het niet zitten om een avond aan een statafel te hangen. De kou was echter snel uit de lucht. Of beter: er was geen kou. Oké, de dames willen veranderen en gaan veranderen. Daar zijn ze immers voor gevraagd. Maar: alles draait om de sporter en dat zal zo blijven. Jan Arends slaakte een kreet van opluchting toen bovendien bleek dat hij gewoon kan zitten. ‘En dan nog wat’, zei Arends. ‘Zo’n band hè, dat is mooi hoor. Maar het contrasteert wel met de intentie dat bezoekers elkaar meer ontmoeten. Ik kan me in elk geval niet verstaanbaar maken met een bak lawaai, laat staan dat ik ook maar iets versta van wat tegen me gezegd wordt.’ Bo en Pascalle gaven Jan andermaal een gevoel van opluchting door te vertellen dat de muziek rustig begint en gaandeweg de avond wat luider zal klinken. En met wat geluk zal de band ook ‘Una Paloma Blanca’ , Jans favoriet, ten gehore brengen. Aaltje was al tevreden, Jan Kemkers ook. Jan Nauta was dat al en Jasper is van de meiden, dus zijn visie was al helder. Een korte vergadering dus, zou je denken. Dat lag een beetje anders. Want kort vergaderen met de twee Jannen (Kemkers en Arends) is een utopie. Kemkers werd onlangs ingehuurd door VV Roden om anekdotes te vertellen over de club. Niet nodig, want Jan vertelt slechts anekdotes. Ook nu. Bijvoorbeeld over de tijd dat hij scheidsrechter was. Dat hij zomaar een spelregel bedacht. ‘Ik floot ergens en het veld was onbespeelbaar. Ik had ver moeten reizen en wilde dus voetballen. Toen heb ik gezegd dat als iemand een sliding in de zestienmeter zou maken, hij het veld uitgestuurd zou worden.’ En zo voort, en zo voort. Tot 22.30 uur. En dat terwijl het in drie minuten had gekund. Want: veranderen prima, maar houd wel rekening met. Dát was de conclusie. Zeven woordjes. Twee uur verder. Maar geen seconde vervelend.
RODEN – Zwetend, de kachel stond aan, boven zijn toetsenbord hoorde de Ongenode gast ineens stemmen, verderop in het verlaten pand. Er werd vergaderd. Er werd overlegd en gediscussieerd. Sportgala Noordenveld kwam bijeen: de organisatie én de jury. Ongenode gast ging stiekem bovenaan de trap zitten en luisterde en keek mee. Oud versus jong, traditioneel tegen nieuw. Maar: met een positieve balans. Jan Kemkers eerst maar eens. De zeventiger heeft een nieuwe auto. De grijze Audi is ingeruild voor een Ster. Een héél grote wagen. Komt Jan aanrijden dan zie je dus eerst de ster, dan een hele tijd grijs, dan zie je Jan zitten waarna er weer een hele poos grijs voorbij komt. Jan houdt niet van kleine wagens, kennelijk. Jan heeft het druk. Met politiek werk, met zeventiger zijn, met de Drentse taal, met het vertellen van anekdotes en met dus het Sportgala. En: met dirigeren. Onlangs won hij Majstro en dus mag hij opnieuw dirigeren tijdens het kerstconcert van MV Noordenveld. ‘Een kerstliedje. Kort doch hevig. En ja, ik vind het leuk om te doen.’ Weer slaat de deur dicht: Jan Arends. In de auto, uit Norg. Jan had het weekendje wel. Zondagmiddag liep hij richting voetbalveld van Gomos. Hij kwam onderweg een wagen van RTV Drenthe tegen en hoorde tegelijk ambulances. ‘Ik dacht, die maken snel voor de wedstrijd nog even beelden van een ongeval, in werkelijkheid gingen ze weg. Afgelast dus. Vervolgens wilde ik naar Peize, ook afgelast dus.’ Jan heeft vandaag, ondanks alles, een goed humeur. Dan komen de jongeren binnen. Bo en Pascalle en Jasper Blaauw. Jasper is vriend van Pascalle en is de man op wie elke man in Roden en omgeving jaloers is. Hij is de uitdaging die het zoeken van nieuwe sponsoren voor het Sportgala heet, aangegaan. ‘Ik ben accountmanager. Ik weet hoe het werkt’, zegt hij. En dus is de stelling dat het geen voordeel is dat hij uit Hoogersmilde komt en nog tamelijk onbekend is hier, meteen van tafel. Bo is er ook, en dat ontgaat niemand. Ze zou de term doortastend uitgevonden kunnen hebben. Bo valt graag met de deur in huis en praat zonder inleiding. Je weet, dat is een voordeel, meteen wat ze bedoelt en ze draait nergens omheen. Dan is er nog de nieuwe Gala-voorzitter Jan Nauta en iets na de afgesproken tijd komt Aaltje Bron binnen. En dan is iedereen er. Kan het vuurwerk beginnen. Vuurwerk? Jazeker. Want: Bo en Pascalle zijn jong. Zij willen het Sportgala anders invullen. De juryleden zijn ‘wat’ ouder en zijn gewend geraakt aan de avonden in de Pompstee. Ze wisten onderhand precies op weke stoel ze zaten, wanneer wie wat ging vertellen en wie welke kleding droeg. Maar: dat voelde wel vertrouwd en bovendien werd het elk jaar drukker. Dus waarom veranderen? Bovendien: minder zitplaatsen? Jan en Jan bijvoorbeeld, zagen het niet zitten om een avond aan een statafel te hangen. De kou was echter snel uit de lucht. Of beter: er was geen kou. Oké, de dames willen veranderen en gaan veranderen. Daar zijn ze immers voor gevraagd. Maar: alles draait om de sporter en dat zal zo blijven. Jan Arends slaakte een kreet van opluchting toen bovendien bleek dat hij gewoon kan zitten. ‘En dan nog wat’, zei Arends. ‘Zo’n band hè, dat is mooi hoor. Maar het contrasteert wel met de intentie dat bezoekers elkaar meer ontmoeten. Ik kan me in elk geval niet verstaanbaar maken met een bak lawaai, laat staan dat ik ook maar iets versta van wat tegen me gezegd wordt.’ Bo en Pascalle gaven Jan andermaal een gevoel van opluchting door te vertellen dat de muziek rustig begint en gaandeweg de avond wat luider zal klinken. En met wat geluk zal de band ook ‘Una Paloma Blanca’ , Jans favoriet, ten gehore brengen. Aaltje was al tevreden, Jan Kemkers ook. Jan Nauta was dat al en Jasper is van de meiden, dus zijn visie was al helder. Een korte vergadering dus, zou je denken. Dat lag een beetje anders. Want kort vergaderen met de twee Jannen (Kemkers en Arends) is een utopie. Kemkers werd onlangs ingehuurd door VV Roden om anekdotes te vertellen over de club. Niet nodig, want Jan vertelt slechts anekdotes. Ook nu. Bijvoorbeeld over de tijd dat hij scheidsrechter was. Dat hij zomaar een spelregel bedacht. ‘Ik floot ergens en het veld was onbespeelbaar. Ik had ver moeten reizen en wilde dus voetballen. Toen heb ik gezegd dat als iemand een sliding in de zestienmeter zou maken, hij het veld uitgestuurd zou worden.’ En zo voort, en zo voort. Tot 22.30 uur. En dat terwijl het in drie minuten had gekund. Want: veranderen prima, maar houd wel rekening met. Dát was de conclusie. Zeven woordjes. Twee uur verder. Maar geen seconde vervelend.
