Een resumé van de vrijmarkt

Koningsdag wordt al jaren serieus gevierd in huize Wijnands. In de coronatijd gedwongen thuis met een heuse competitie van oud-Hollandse spelletjes en sinds twee jaar zitten we trouw op de vrijmarkt. Nou zijn er nogal wat ouders die denken: ‘oh nee’. Maar ik kan eerlijk zeggen, het is leuk vermaak. Je pakt een stoel, zorgt voor leuk gezelschap en gezellige buren om even de benen te strekken en de kids beloof je de opbrengst, zodat je niet zelf de hele dag hoef te handelen. Nee, want zelf ga je heerlijk zitten en genieten van alles wat er voorbij komt. En dat is nogal wat. Een klein resumé. Nou start die markt officieel pas om 10 uur en kan je klaarzetten vanaf achten, de ervaring heeft al geleerd dat 7 uur dé tijd is voor de echte fanatiekelingen. Als je je inderdaad aan deze belachelijke tijd waagt, pak je wel de allereerste en waarschijnlijk enige echte koopjesjagers mee. Zo rond half acht verschijnen ze, gewapend met lege boodschappentas en een haviksoog. Bij ons weinig te spieden, want oudste dochterlief en ik zaten er dan wel om 7 uur, manlief volgde pas tegen achten met zusjes en koopwaar. In alle rust gingen we ontbijten – de dag ervoor nog even eitjes gebakken – en proberen niet te verkleumen. Dichterbij kamperen gaan wij niet komen. Toen de koopwaar eindelijk uitgestald werd, zag ik de echte koopjesjager nog eenmaal voorbijkomen om teleurgesteld te concluderen dat het echt oude meuk was. Ik gok dat deze fanatiekelingen rond negenen thuis achter een oranjetompouce de buit aan het ordenen waren. Ook veel gezien deze dag: nieuwbakken opa’s en oma’s. Ooit hebben ze ongetwijfeld zelf ook die zolder leegverkocht met hun spruiten en nu een nieuwe generatie zich in de familie meldt, moet diezelfde rommel weer het huis ingehaald worden. De meeste verkopen gingen dit jaar net als vorig jaar naar opa’s en oma’s. Kritisch bleken ze ook dit jaar trouwens; ze kopen liever mooie boekjes en rieten wiegjes dan plastic tractors. En 2,50 euro voor zo’n grote tractor vond één van de oma’s zelfs véél te duur. Naast de opa’s en oma’s gaat de meeste handel naar kids. Van die kleine shoppers die met een eigen portomonneetje los mogen van papa en mama. En die mini’s kopen de knuffels waarvan iedereen denkt dat je ze niet gaat slijten, ze kopen de zelfgemaakte armbandjes en kunnen de grote grabbelton niet weerstaan. Sommige ouders proberen nog enigszins te sturen, maar opvallend veel lieten het gebeuren. ‘Wil je die? Prima, maar je kunt je centjes maar één keer uitgeven’. (‘En hopelijk is die bodem snel in zicht’, hoor je ze denken). Maar complimenten, want waar ik de vlag alleen al uitdoe op deze dag om te vieren wat er aan spullen mijn huishouden verlaat, nemen deze gezinnen onze rommel juist mee. Ook gespot: de moeder die immer nee zegt – ik snap het -, degene die als enige echt zag dat ze met kinderen aan het handelen was en dus niet afdong, maar ze juist wat extra gaf en een heleboel kijkers, maar niet kopers. En dus gingen er toch weer dozen vol handelswaar mee terug. Kunnen we volgend jaar mooi weer een dagje mensen kijken.