‘We brachten die man naar de Zeeman, kon hij even snel een zwembroek kopen’
actueel
LEEK – Steeds meer mensen maken gebruik van de elektrokar op landgoed Nienoord, die je gratis en voor niets van A naar B brengt. Van de parkeerplaats naar het Familiepark, van het Familiepark terug naar de parkeerplaats, naar het centrum van Leek of zelfs naar de kerk in Midwolde. De elektrokar wordt bestuurd door in totaal een groep van acht vrijwilligers, die allemaal een uitkering ontvangen§ en via ISD Noordenkwartier de mogelijkheid kregen- en grepen- chauffeur te worden van de oranje Melex. Hans Benedick en Henk Roede zijn twee van die vrijwilligers. Ze ervaren het niet als verplichting of werk, ze genieten van elke bocht die ze in hun elektrokar maken. ‘We maken zoveel mee. Zeventien dames in de kar bijvoorbeeld. Geweldig om dit te mogen doen’, zeggen ze in koor. Henk Roede uit Zevenhuizen rijdt de elektrokar voor en stapt uit. ‘De verteller zit binnen’, zegt hij. Hij doelt op collega Hans, die inderdaad al zit te wachten en al praat voor Henk ook maar aan kan schuiven. ‘Behalve dat we mensen vervoeren, hebben we elke maandag vergadering. Dan zit er iemand van de gemeente Leek bij en bespreken we de komende week en andere opvallende zaken. Of er gaten in de weg zitten, om maar iets te noemen. We delen dan ook de week in en gemiddeld genomen betekent dit dat we twee keer per week vier uur rijden. Die uurtjes vliegen voorbij. Behalve mensen bezorgen we ook gevonden voorwerpen en zijn we ook een soort van vraagbaak. We hebben ooit wat lesjes gehad over de historie, zodat we – als men dat wil- onderweg ook nog wat voorlichting kunnen geven. We gaan inderdaad verder dan Nienoord en komen overal waar geen bussen komen, dat is de stelregel. We weigeren niets. Laatst was hier een man die met zijn gezin wilde zwemmen en ontdekte dat hij zijn zwembroek vergeten was. We hebben hem naar de Zeeman in het centrum gebracht. Terwijl wij de elektrokar keerden, kocht hij een zwembroek en vervolgens brachten we hem terug. Dat doen we dus ook gewoon. Soms is het heel druk, andere keren minder. En normaliter staan we hier op de parkeerplaats voor het Informatiecentrum, vanaf 16.00 uur verplaatsen we onze instaphalte naar de uitgang van het Familiepark’, zegt vooral Hans. Henk knikt, bevestigt en voegt zo nu en dan wat toe. Hij heeft met terugwerkende kracht gelijk: Hans is een verteller.
Ooit reden Hans en Henk naar de kerk in Midwolde. Voor hun zagen ze een vrouw lopen. Ze slingerde wat. ‘We dachten eerst dat ze dronken was. Het was die dag ontzettend warm en kennelijk was ze onderweg naar Midwolde. Wij stoppen en wat bleek? Ze ging bijna van haar stokje door de warmte. Ze had niets mee. Dus gaven wij haar wat water en hebben haar naar haar auto gebracht. Dankbaar werk is dit hoor, mooi dat wij dit kunnen doen. Dat we dit mogen doen.’
De elektrokar die ze nu besturen, kan niet in de achteruit. Bij drukte maken ze er een aanhangwagen aan vast voor rolstoelen en bagage. ‘Weet je wat leuk is, dat we vrijwel altijd te maken hebben met vrolijke mensen. Mensen die een dagje uit gaan, zijn immers altijd opgewekt. Door het besturen van deze kar doen we iets terug voor onze uitkering. We vinden dit in elk geval veel leuker dan het schenken van koffie in een bejaardentehuis. We zijn namelijk de hele dag buiten.’ Hans woont op steenworp afstand en is vaak eerste reserve. Hij kan er als eerste zijn. En als je beide mannen in hun hart zou kunnen kijken, zou je zien dat ze dit het liefst elke dag zouden doen. Nog lang niet iedereen is bekend met het gratis vervoer dat geboden wordt. De ‘bushalte’ is rechts van het Infocentrum. Daar staat de elektrokar doorgaans op mensen te wachten. Instappen is leuk. Behalve dat je niet hoeft te lopen, zorgen Henk en Hans voor de vrolijke noot. ‘Kom’, zegt Hans. ‘Instappen. We rijden even een rondje.’ Hans start de elektrokar, waarvoor je overigens wel een rijbewijs moet hebben. Hij rijdt richting zwembad. De slagboom gaat al open als de kar aan komt rijden. ‘Sensoren’, verklapt Hans. Via het zwembad rijdt hij naar het Familiepark. Hij laat het depot zien en chauffeert de kar richting de binnenplaats van de borg, om die plek via een rotonde – zo lijkt het- weer te verlaten. Met links en rechts dieren om ons heen rijden we naar de doorgaande weg om zo weer bij het Informatiecentrum uit te komen. Hans is geen moment stil geweest, maar vervelen doen zijn verhalen geen seconde. ‘Zo, we zijn weer terug’. Hans laat zich fotograferen, Henk wil niet op de foto. Verschil moet er zijn.
Ooit reden Hans en Henk naar de kerk in Midwolde. Voor hun zagen ze een vrouw lopen. Ze slingerde wat. ‘We dachten eerst dat ze dronken was. Het was die dag ontzettend warm en kennelijk was ze onderweg naar Midwolde. Wij stoppen en wat bleek? Ze ging bijna van haar stokje door de warmte. Ze had niets mee. Dus gaven wij haar wat water en hebben haar naar haar auto gebracht. Dankbaar werk is dit hoor, mooi dat wij dit kunnen doen. Dat we dit mogen doen.’
De elektrokar die ze nu besturen, kan niet in de achteruit. Bij drukte maken ze er een aanhangwagen aan vast voor rolstoelen en bagage. ‘Weet je wat leuk is, dat we vrijwel altijd te maken hebben met vrolijke mensen. Mensen die een dagje uit gaan, zijn immers altijd opgewekt. Door het besturen van deze kar doen we iets terug voor onze uitkering. We vinden dit in elk geval veel leuker dan het schenken van koffie in een bejaardentehuis. We zijn namelijk de hele dag buiten.’ Hans woont op steenworp afstand en is vaak eerste reserve. Hij kan er als eerste zijn. En als je beide mannen in hun hart zou kunnen kijken, zou je zien dat ze dit het liefst elke dag zouden doen. Nog lang niet iedereen is bekend met het gratis vervoer dat geboden wordt. De ‘bushalte’ is rechts van het Infocentrum. Daar staat de elektrokar doorgaans op mensen te wachten. Instappen is leuk. Behalve dat je niet hoeft te lopen, zorgen Henk en Hans voor de vrolijke noot. ‘Kom’, zegt Hans. ‘Instappen. We rijden even een rondje.’ Hans start de elektrokar, waarvoor je overigens wel een rijbewijs moet hebben. Hij rijdt richting zwembad. De slagboom gaat al open als de kar aan komt rijden. ‘Sensoren’, verklapt Hans. Via het zwembad rijdt hij naar het Familiepark. Hij laat het depot zien en chauffeert de kar richting de binnenplaats van de borg, om die plek via een rotonde – zo lijkt het- weer te verlaten. Met links en rechts dieren om ons heen rijden we naar de doorgaande weg om zo weer bij het Informatiecentrum uit te komen. Hans is geen moment stil geweest, maar vervelen doen zijn verhalen geen seconde. ‘Zo, we zijn weer terug’. Hans laat zich fotograferen, Henk wil niet op de foto. Verschil moet er zijn.
