Eierstruif gleed over het raam’
LEEK – Of ik mij als raadslid wel eens bedreigd heb gevoeld of zelfs ben bedreigd? Of ik zou zwichten voor bedreigingen? Meer van dit soort vragen mocht ik beantwoorden op een vragenlijst van de Nederlandse Vereniging van Raadsleden. Dit vooral n.a.v. discussies rond de vestiging van AZC’s. Bedreigd? Nee, dat niet echt, of het moet het ei zijn dat op een nacht met een oorverdovende knal tegen ons slaapkamerraam werd gesmeten. Binnen een tel stonden mijn echtgenote en ik slaapdronken naast ons bed, niet beseffend wat er was gebeurd. Nadat ik het gordijn ietsjes had opengetrokken zag ik dat er één of andere substantie over het raam naar beneden gleed. We gingen er maar vanuit dat het een kwajongensstreek was. Ondanks dat, duurde het wel even voordat we de slaap weer konden vatten. De volgende morgen bleek dat er eierstruif op het raam en over de muur naar beneden vastgekoekt zat. Na het schoonspuiten toch maar even een melding gedaan bij de politie, want zonder melding kan de politie, mocht er meer ‘onheil’ in de buurt zijn geweest, niets doen. Of ik zou zwichten voor bedreigingen of door geweld? Dat bleek toch een moeilijke vraag, hoewel niet de vraag, maar het antwoord is moeilijker te geven. Ik heb ingevuld, ‘nee’. Waarom toch deze twijfel? Stel er wordt gedreigd mijn echtgenote, kinderen of kleinkinderen iets aan te doen, wat doe ik dan? Wat de kinderen en kleinkinderen aangaat, in alle stilte, voor zover dat mogelijk is met zes kleinkinderen op bezoek, hebben we ons robijnen huwelijk gevierd. Dat de ‘donderstenen’ kunnen zwijgen als het graf bleek vorige week dinsdag toen De Krant op de mat lag. Op de plaats waar sinds jaar en dag mijn Kreukel staat, stond heel iets anders. De ‘schobbejakken’ hadden met medeweten van een vooraanstaand medewerker van het blad mijn hoekje gekaapt. De mooie lieve woorden van de kleinkinderen gericht aan ons, de feestvarkens, maakten ons even stil… Wat toch een verschil met de beelden op tv van een tsunami van mensen, met daaronder veel kinderen en baby’s, op weg naar vrijheid, bed, bad en water? Ook deze kinderen zullen ouders en opa’s en oma’s hebben. Wat hebben we daarmee vergeleken een paradijsje in ons land. Gelukkig mag iedereen hier een eigen mening hebben. Ook over vluchtelingen. Maar toch, begin mij niet met bedreigingen of anders soortachtige toestanden, want dan hebben ze aan mij een verkeerde. Zo, dat is er uit. Wat er ook uit is, is het positieve geluid richting Zevenhuizen. Werd in maart vorig jaar nog bedenkelijk gekeken naar bouwen in Zevenhuizen-Oost, dit met gevolg tot het uit exploitatie nemen van het plan gedurende twee jaar, nu zijn de rimpels in de bestuurlijke hoofden verdwenen. De resultaten van diverse onderzoeken in het dorp, waaronder inventarisatie van woningbehoefte, hebben geleid tot het besluit tot realisatie van fase 1 en om zo spoedig mogelijk te komen tot uitgifte van bouwkavels. Tijdens de raadsvergadering van 17 februari mag de raad een reactie geven op een aantal voorstellen. O.a. het vaststellen van de grondexploitatie Zevenhuizen-Oost, het budget voor beheer en onderhoud met ingang van 2016 verhogen en natuurlijk het verwerken van de financiële consequenties. En daarna zo spoedig mogelijk de spade in de grond en graven maar. Het voorwerk werd al in de 18e eeuw gedaan tijdens het ontginnen en vervenen van het gebied. Het wel en vooral wee hierbij is te lezen in ‘Bij ons ien Zeu’mhusen’, geschreven door Alida de Vries en Jannes Russchen en uitgegeven in november 1978. Ook onze kinderen zijn geboren en getogen in Zeu’mhusen. Betere grond kun je ‘bijna’ niet hebben om op te groeien, bleek vorige week weer eens. ‘Ik groet u’. ‘Moi’.
