Hond Esha, gewenst en geliefd, ondanks al haar beperkingen
‘Ze is ongeneeslijk ziek, maar het beestje heeft geen pijn, dat gaf troost’
NORG – Even buiten Norg, wanneer het fietspad richting Zuidvelde in zicht is, wordt hond Esha drie keer daags uitgelaten. Dat uitlaten gaat niet vanzelf. Esha is ziek, ze heeft DM, wat staat voor Degeneratieve Myelopathy. Dat is een aandoening aan het ruggenmerg en het verloop van de ziekte is afhankelijk van de fysieke conditie van de hond. Esha kan niet meer lopen. Met behulp van een zelfgemaakte hondenkar wordt zij dagelijks uitgelaten.
‘Zolang het kan en Esha niet gaat lijden gaan we hier mee door. Er zijn geen medicijnen voor de ziekte DM, maar met enkele hulpmiddelen zijn we in staat om onze hond nog op een mooie manier te laten leven’, zegt eigenaar Michiel Boerma. Samen met zijn vrouw Liesbeth verzorgen zij Esha nu al meer dan vier jaar en doen dat met alle liefde die zij hem kunnen geven. ‘Esha betekent in het Japans, gewenst en geliefd. Ondanks haar beperkingen hebben we de indruk dat ze bij ons nog steeds goed naar haar zin heeft. Ze kijkt helder uit haar ogen, blaft als we naar buiten gaan en is nog steeds waaks. We hoeven geen bel op de voordeur,’ zegt Liesbeth. Esha hoort alles. Als iemand het grindpad op loopt naar onze woning weet Esha dat eerder dan wij.’
Esha werd geboren op het Brabantse platteland. Veghel om precies te zijn. Moeder was een Jack Russell en de vader een witte Zwitserse Herder. Een bijzondere combinatie. Via een nicht en na het zien van een foto op internet werd er contact gelegd. ‘Acht weken oud was ze toen we haar voor het eerst zagen. Een week later werd de puppy door de eigenaar vanuit het Brabantse naar Drenthe gebracht. Dat was in 2009. In de jaren daarna hebben we enorm veel plezier van Esha gehad. Vier jaar terug begon Esha te slepen met haar achterpoten. Zo erg zelf dat het begon te ontsteken. Toen hebben we dierenartsen bezocht en bij Dierenarts Hopmans in Roden werd de diagnose vastgesteld op DM. Ongeneeslijk ziek, maar het beestje heeft geen pijn. Dat gaf troost,’ zegt Michiel Boerma.
De familie is altijd al hondenliefhebber geweest. Nooit was er in hun leven ergens geen hond. De familie Boerma is in Norg bekend als oud-eigenaar van café-restaurant Norgerholt. Vanaf 1971 werd op die manier de kost verdient. Zoons Bert en Mark werden er geboren. Onlangs werd het Norgerholt verkocht. De woning erachter en de naast gelegen midgetgolfbaan is nu hun domein. In de goede tijd dartelde en rende Esha hier in het rond. Soms werd koers gezet naar een tweede woning in Spanje. Altijd ging de hond mee. ‘2000 kilometer op de achterbank en nooit geen problemen,’ laat Michiel trots weten. ‘Autorijden vindt ze geweldig, nog steeds. Het is jammer dat ze zo ziek is geworden. Haar een spuitje geven willen we op dit moment niet. Daar is ze nog veel te opgewekt voor. We zien dat ze nog geniet van alles wat er om haar heen gebeurt. Dat willen we koesteren.’
100 procent afhankelijk
Esha wordt door beide eigenaren voortdurend vertroeteld. Ze krijgt regelmatig een aai over haar bol en er wordt veel tegen haar gesproken. De hond wordt niet aan haar lot overgelaten, dat is zeker. Michiel Boerma heeft alle hulpmiddelen zelf bedacht en aangepast aan de omstandigheden. Er werd een hondenkar gekocht en met zijwieltjes van een kinderfiets werd er een ligkar van gemaakt. Een soort van rolstoel voor de hond. Esha ligt er zo op een dekentje comfortabel bij. Toen de achterpoten het helemaal opgaven werden kinderschoentjes gekocht en kreeg ze die aan zodat de pootjes niet over de grond sleepten. De plas en de poep komt achterop een rekje terecht en kan dan worden opgeruimd. Als Esha uit wordt gelaten in het donker geven lampjes op de kar extra licht. ‘Van een hond die goed is heb je minder werk dan met onze hond,’ zegt Liesbeth Boerma. ‘Esha is helemaal 100 procent afhankelijk van ons. Om doorliggen te voorkomen hebben we in huis verschillende plekjes waar we haar overdag kunnen neerleggen. Michiel tilt haar dan op en dan krijgt ze een ander plekje in het huis. ‘s Avonds wordt ze de trap op naar boven getild. Daar hebben we een grote mand liggen waar ze de nacht zonder problemen doorbrengt.’
Of Esha nog lang te leven heeft is onduidelijk. Het ziektebeeld is niet rooskleurig. De verlamming is tot nu toe beperkt gebleven tot de poten. ‘Er komt een dag dat we een beslissing moeten nemen om afscheid van haar te nemen. Maar dat kan ook nog best een jaar duren,’ hoopt Michiel. ‘Wij hebben nog steeds veel plezier van de hond. Ook van haar hebben we de indruk dat ze het nog niet wil opgeven. Dat is mooi, want het is een lieve hond, nog nooit gegromd of gebeten. Zolang het kan blijft ze bij ons.’
