Lindehof, Een
Datum: 13 november
Tijd: 9.30 uur
EEN – Als er Polen naar Nederland komen, is doorgaans het hek van de dam. Want: die komen ‘ons’ werk doen. Voor een prikkie, ver onder het minimumloon. Bovendien- zo beweren mensen die doorgaans overal iets van vinden- roven en stelen ze ook nog. En toch haalden de scholen in Een, Westervelde en Veenhuizen vorige week gewoon een aantal Polen naar ons land. Poolse docenten. Om kennis te delen.
De bedoeling was dat de twee Poolse docentes, vrouwen dus, om klokslag half tien hun opwachting zouden maken in Een. Niets bleek minder waar. Want hoewel gastheer Han Kemker, tegenwoordig directeur van de Lindehof en de Hekakker, keurig op tijd met zijn Ford voor Karsten in Norg stond, lieten de twee dames even op zich wachten. Een kwartiertje later dan gepland kwamen ze dan eindelijk aan. Meteen werd een groot dienblad met zo op het oog overheerlijke croissants- een Poolse specialiteit, zo lieten de dames weten- op tafel in de kantine gezet. Goedmakertje waarschijnlijk voor het niet werken van hun horloges.
Maar goed, ze waren er. Om kennis te delen en kennis op te doen én om een uurtje Poolse les te geven. ‘Wij zijn eerder een keer in Polen geweest’, zegt Kemker, die als altijd een voortreffelijk gastheer blijkt te zijn. ‘Toen hebben we daar een uurtje Nederlandse les gegeven, nu doen zij dat hier. Maar we hebben een overvol programma hoor. Zo gaan onze gasten naar het Gevangenismuseum bijvoorbeeld en waren we vrijdag in Amsterdam.’ Donderdagmorgen keken de dames zich de ogen uit. Zelfs op een kleine school als de Lindehof. Vooral de methode Dalton baarde opzien.
Kemker liet de dames ‘Binnenhof’ zien. Binnenhof is de centrale ruimte in school. Hier mogen kinderen gaan zitten als ze daar zin in hebben. Of beter: als ze denken daar beter te kunnen werken. Ze krijgen een speciale pas van de meester of juf en gaan daar aan de studie. De instructie is wel in de klas. En dus zitten ook nu Sterre en Collin rustig in de centrale ruimte te werken. De Poolse dames denken dat de kinderen straf hebben. De mondjes vallen wijd open als blijkt dat dit mag en kan in Nederland. ‘Do they have a teacher here?’ vraagt de blonde zich hardop af. Kemker schudt het hoofd. Want die teacher staat gewoon in de klas. Het is onderwijs in Nederland anno 2014. Vrijheid, blijheid. Kinderen moeten steeds meer zaken zelf regelen. Zelf plannen ook vooral en al heel vroeg verantwoording kennen en dragen voor de taken die ze moeten doen. Een schril contrast met vroeger, toen ‘we’ nog gewoon in een rij topografie kregen en als we niet luisterden een pak slaag met de liniaal kregen. Keihard op de platte hand.
Ook in Polen komt Dalton-onderwijs kennelijk niet voor. Zo verrast kijken de dames, die worden begeleid door een man. De functie van die man blijft wat geheimzinnig. Hij maakt wat foto’s maar bemoeit zich verder nergens mee. Ondertussen zorgt de conciërge van de Lindehof voor koffie en heeft hij zelfs koek gehaald voor de Poolse gasten. En zo gaat het gezelschap de school door om vervolgens een lesje Pools voor beginners te geven. Dit zorgt uiteraard voor de nodige hilariteit, want Pools is niet eenvoudig. Bepaald niet. Kemker voelt zich als een vis in het water. In het Engels communiceren ze er lustig op los. De Poolse dames beheersen vooral het steenkolen Engels goed. ‘I speak English very well, niet zo snel, maar dat komt nog wel.’ Toch tonen ze oprechte interesse. En voor de zure medemens: ze zijn hier niet om onze baantjes in te pikken. En gestolen werd er evenmin afgelopen donderdag. Polen zijn zo verkeerd nog niet. Integendeel.
