‘Lieve Miek, we laten je gaan….’

Kunstwerk ‘Roden tegen geweld’ onthuld

RODEN – Achter theater de Winsinghhof in Roden werd woensdagmiddag het kunstwerk ‘Roden tegen geweld’ onthuld. Directe aanleiding voor de realisatie en het plaatsen van het kunstwerk was de gruwelijke de moord op Annemieke van Dijk. Ze zou woensdag precies negentien jaar geworden zijn. Tientallen messteken voorkwamen dat. Het werd een buitengewoon emotionele middag in Roden.

Alsof het zo moest zijn. Toen familie en vrienden woensdagmiddag zoals zo vaak een bezoek brachten aan de begraafplaats in Roden en voor de granieten gedenksteen stonden, vlogen er ineens vlinders. Precies daar waar Annemieke ligt. De zon kwam heel even door. Vogels begonnen te fluiten. De bladeren van de bomen lieten zich horen. Er was een beetje wind. Alsof Annemieke zich liet horen. Een teken gaf. Alsof ze er zelf even bij was.
Woensdagmiddag kwamen zo’n honderd veelal jonge mensen samen op het grasveldje achter de Winsinghhof. Officiele uitnodigingen waren niet verstuurd. Na een toch wel behoorlijke voorbereidingsperiode was het kunstwerk eindelijk klaar. Klaar om een vaste plek te krijgen op één van de mooiste plekjes van Roden. De factor tijd speelde in deze geen enkele rol. Haast was er niet. Waarom moest dit snel?
Er waren vrienden. Heel veel vrienden. Annemieke’s ouders stonden, met het hoofd diep gebogen, op het grasveldje. En er was Danielle de Vries, zonder iemand tekort te doen dé drijvende kracht achter de totstandkoming van het monument. Danielle was één van Annemieke’s beste vriendinnen. Kort voor Annemieke uit het leven werd gerukt, sprak ze haar nog, zoals ze haar elke dag sprak. Zoals ze alles van elkaar wisten. Lief en leed deelden. Na haar overlijden zat ze zelf kapot. Steenkapot. Maar ze bleef sterk. Was er voor de andere vriendinnen en voor moeder Tineke. Bedacht tussen duizenden en duizenden tranen door dat een benefietavond – doel: inzamelen van geld tegen zinloos geweld- iets goeds zou zijn en kwam met het idee om van het geld een kunstwerk te laten maken. Roden moest iets blijvends krijgen. Ze zocht zelf contact met partijen, allemaal met maar één doel: Annemieke, haar beste maatje, mocht niet vergeten worden. Nooit. Ze trok het idee rondom het kunstwerk breder. Het kunstwerk is een verzet tegen geweld. Tegen iedere vorm van geweld. Tegen zinloos geweld, al is elke vorm van geweld bij voorbaat al volkomen zinloos. Net als Annemieke’s dood. De ‘waarom vraag’ zal de rest van het leven onbeantwoord blijven. Waarom uitgerekend zij? Wat heeft zij misdaan? Waarom moest zij, zo jong nog, het aardse leven al zo snel verlaten?
Sinds de gruwelijke moord op Annemieke van Dijk door haar ex-vriend, is het overigens bepaald niet rustiger geworden. Integendeel. Onlangs nog, werd een tiener neergeslagen na een feestje in het centrum van Roden. De jongen overleefde het. Net. Werd lang kunstmatig in slaap gehouden. ‘We krijgen het er niet uit’, zei burgemeester Van der Laan. Kunstwerk of niet.
Danielle voerde woensdagmiddag uiteraard het woord. ‘Annemieke zou vandaag jarig zijn. De vraag was dan ook wel een beetje: vieren we haar verjaardag of herdenken we haar geboortedag? Iedereen mag daar zijn of haar eigen gedachtes bij hebben. Het is verschrikkelijk dat we haar geen echt cadeau meer kunnen geven. En dus doen we het met ballonnen. Ons laatste cadeau voor Annemieke.’ Kunstenaar Gert Sennema zal zelden een zo bijzonder kunstwerk gemaakt hebben. Niet in de zin van ontwerp, wel wat betreft het gevoel. Gert sprak woensdag ook, met bibberende stem. Een beer van een vent, maar zo intens verdrietig. ‘Met dit kunstwerk wilde ik onschuld benaderen, de kwetsbaarheid van het leven weergeven. Het is 160 kilogram op een pootje, maar het is véél meer. Het is een symbool. Een symbool dat alles wat van waarde is, weerloos is.’
Burgemeester Hans van der Laan sprak ook. Ook hij prees Danielle. Liet weten enorm veel respect voor haar te hebben en noemde de moord op Annemieke nogmaals ‘geweldig triest’. ‘Dit monument komt in het bezit van de gemeente en komt in het onderhoudsprogramma. We zullen er heel goed voor zorgen. Dit kunstwerk is van ons samen. Tegen geweld. ‘ Van der Laan was woensdagmiddag anders. Was zelf emotioneel. Kan zich – als vader en opa- de emoties van de ouders voorstellen. ‘De uitvaart was heel erg goed, voor zover je dat over een uitvaart kunt zeggen. De benefietavond was dat ook. En nu dit weer. Het klinkt misschien heel gek, maar misschien is de familie er ergens toch wel een beetje blij mee. Een heel klein beetje. Want hun leven is kaalgeslagen sinds Annemieke er niet meer is.’
Pal voor de start van de bijeenkomst liep Tineke, Annemieke’s moeder, maar Danielle. Ze vertelde dat ze zelfs ook wilde spreken. Danielle was daar bijzonder blij mee. Elke geweldpleger had de woorden van Tineke moeten horen. Want die woorden- niet meer dan letters- sneden dor de ziel van iedereen. Er stond een verdrietige vrouw. Een gebroken vrouw, die probeerde sterk te blijven. ‘We moeten er mee leven. Een andere optie is er niet’, zei ze. ‘Ook in mijn ogen staat een ballon symbool voor onschuld. Voor kwetsbaarheid. Eén speldenprik en het is over. En het is definitief over. Een zwevende ballon heeft iets met loslaten. Die heb je losgelaten. Lieve Miek, ook wij moeten je laten gaan. Ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik je moeder heb mogen zijn. De ballonnen zijn je cadeau.’
Wat restte was stilte. Respect. Tranen. Bij iedereen die er was. Vrienden en vriendinnen van Annemieke lieten vervolgens ballonnen op. Ballonnen die voorzichtig hun weg naar boven vonden. Richting Annemieke. Als laatste cadeau.